Δημοτικές εκλογές: «Πες μου τι πουλάει !» – 24χρονών μαντράχαλος κι όμως έτρεμα τ’ αερόπλανα

Πες μου τι πουλάει !

Για να προβάλουμε μόνο ό,τι πουλάει, τίποτε άλλο. Λέει – ο Θεός να τους κάνει – ο επικοινωνιολόγος, ο διαφημιστής, όπως και ο μάνατζερ που προΐσταται του υπευθύνου των πωλήσεων.

Αυτές τις μέρες το προϊόν που πρέπει να πουληθεί μια κι έξω είναι οι υποψήφιοι περιφερειάρχες, δήμαρχοι, και κάθε κατηγορίας σύμβουλοι. Αυτοί είναι ο μισοί από ημάς και πρέπει να ξεπουληθούνε (με την καλή έννοια) στους άλλους μισούς αλλακαιαναμεταξύτονε (μια λέξη κυρ διορθωτά).

“Και από μένα τι θα πουλήσετε,” ρωτάει σαστισμένος ο ανασφαλής υποψήφιος. Εσένα. Όπως είσαι. Ό,τι είσαι. Όλα όσα είσαι μαζί με εκείνα που οι άλλοι θα ήθελαν να είσαι. Τον καλό σου εαυτό, τα προτερήματα σου, τα συγκριτικά σου πλεονεκτήματα έναντι των άλλων. Εσένα θα πουλήσουμε όχι κάποιον άλλον, δεν θέλουμε ν’ αλλάξεις τίποτα πάνω σου, δεν προλαβαίνεις άλλωστε, άσε μας να φωτίσουμε – εμείς που ξέρουμε να κάνουμε αυτή την δουλειά – τα θετικά σου -να μη φαίνονται κρυμμένα στις σκιές τα αρνητικά σου – να φιλοτεχνήσουμε το προφίλ σου.

Το αντιγράφω από την εισήγησή μου στο μάθημα που έκανα, σαν επισκέπτης πριν 30 χρόνια, στο πανεπιστήμιο, με εθελοντή έναν υποψήφιο τότε – και για τρείς τετραετίες -δήμαρχο. Αφού αυτοπαρουσιάστηκε, ανέφερε τα πέντε σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δημότες και περιέγραψε σε τρείς προτάσεις το πως φαντάζεται και οραματίζεται την πόλη του, μετά από 30 χρόνια.

Σε δεύτερο χρόνο οι φοιτήτριες και οι φοιτητές επεξεργάστηκαν το πλούσιο υλικό και αφού διαβουλεύτηκαν εξαντλητικά με τους δύο σύμβουλούς του, χωρίστηκαν σε ομάδες εργασίας και άρχισαν να υφαίνουν το προεκλογικό του πρόγραμμα. Ήταν ίσως το πρώτο εργαστήριο σχεδιασμού και πολιτικής επικοινωνίας όπου οι φοιτητές υλοποιούσαν στην πράξη (με ρίσκο να τον καταστρέψουν) όσα έμαθαν ή δεν πρόκαναν να τους μάθουνε στην σχολή.

Για πρώτη φορά φοιτητές έφτιαξαν προεκλογικό πρόγραμμα ενός δημάρχου που κέρδισε τις εκλογές. Τα μισά από αυτά -για να τα πω και ‘γω μετά με υφάκι τότε εκατό καρδιναλίων -μας (μου) τα μαθε στην πράξη ο Πάνος ο Μαΐστρος (που ζει και βασιλεύει) και ο αείμνηστος ο Νικήτας ο Λιοναράκης στα πρώτα βήματα της “Ελληνικής Εταιρείας Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης” (Ε.Ε.Τ.Α.Α) που ίδρυσε η “Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων” (Κ.Ε.Δ.Κ.Ε), εμπνεύσεως του αειμνήστου Γιώργου Γεννηματά.

Τα άλλα μισά τα αποστήθισα στο πρώτο μεταπτυχιακό για την Περιφερειακή Ανάπτυξη και Αυτοδιοίκηση όπου φοίτησα, στην Πάντειο (και ουχί στο Πάντειο πανεπιστήμιο, γιατί είναι διαολεμένο θηλυκό όχι ουδέτερο, “είναι γυναίκα η Πάντειος”, μας έλεγε τότε ο Βέλτσος) με ιδρυτή τον αείμνηστο Κοσμά Ψυχοπαίδη. Εκείνος μας επέλεξε, φιάξαμε μια ομάδα από το μεταπτυχιακό και δουλέψαμε στην ΕΕΤΑΑ ενάμισι χρόνο, βγάλαμε κι ένα βιβλίο – τόμο μελετώντας τις αλλαγές στην απασχόληση και στις χρήσεις στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος.

Τα πρώτα μου ένσημα ήταν από την ΕΕΤΑΑ, μετά τα εργοστάσια όπου δούλευα ανήλικος σαν βιομηχανικός εργάτης. Στην συνέχεια δούλεψα σε ένα πρόγραμμα που επικεφαλής ήταν ο καθηγητής μου ο εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος και στην συνέχεια πήγαμε με ένα φίλο – που έγινε, νεότατος, καθηγητής πανεπιστημίου – και φτιάξαμε στου Βροντάδος Χίου την πρώτη δημο -συνεταιριστική επιχείρηση, την “Προμηθευτική,” με την βοήθεια του υπέροχου δημάρχου τότε, του αείμνηστου Μάρκου Μενή.

Όχι δεν κατεβαίνω κι εγώ υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος παραπέμπτοντας στο “άγνωστο” αυτοδιοικητικό βιογραφικό μου. Το παραθέτω έτσι για την φάση στων εκλογών την τελική ευθεία (γιατί αυτό μου έδωσε τα φόντα να μπορώ να κάνω πλάκα με τους άσχετους και τους αεριτζήδες από τα μετερίζια της ενοχλητικής δημοσιογραφίας) και διότι έχει πλάκα η προ -ιστορία.

Ήμουνα ήδη 24χρονών μαντράχαλος κι όμως έτρεμα ταερόπλανα. “Ο άνθρωπος δεν έχει φτερά να πετάξει,” τους έλεγα, “είναι φυσικό να παθαίνω πανικό απ την κλειστοφοβία μέσα σ ένα σιδερένιο πουλί που δεν οδηγώ καν εγώ.” Ο αείμνηστος ο Νικήτας (ο Λιοναράκης) είχε μια ακόμη προδρομική καινοτόμα ιδέα την οποία περιέγραφε με το συνθηματικό Α.Α.Τ.Δ (Αναβάθμιση και Ανάδειξη της Τοπικής Δημοσιότητας).

Τουτέστιν επέλεξε εμένανε να πάω μεταερόπλανο στην Καστοριά που ήτανε τότε η πιο μικρούλα Νομάρχης του κόσμου ετούτου, η Αννούλα η Διαμαντοπούλου, να συνεργαστώ με τους τοπικούς εφημεριτζήδες και να αναβαθμίσουμε – τρομάρα μας! – τόσο πολύ την “τοπική δημοσιότητα” ώστε να διαλέξουμε για να προβληθούν από την ΕΡΤ τοπικές ειδήσεις που δεν θα ενδιαφέρουν μόνο τους Καστοριανούς αλλά και το πανελλήνιο. Τρέλλα! (με δύο λλ όπως παλιά κυρ – διορθωτά). Με βοήθησε πολύ και με δικτύωσε η Άννα (20αρα Νομαρχίνα, κούκλα μιλάμε και ΠΑΣΟΚάρα στην (άκρο)δεξιά Καστοριά – δεν ξαναπαίζει ποτές τέτοια φάση) και για κάποιο λόγο που δεν πολυκατάλαβα, στη φαεινή του Νικήτα δώσαμε σάρκα και οστά κι η ΕΡΤ έπαιξε απ’ το πρωί ως το βράδυ φοβερές ειδήσεις, μιλάμε, απ την Καστοριά.

Εκείνο που ποτέ δεν έγινε γνωστό είναι πως – ποιος ; !- εγώ, το άγριο θεριό της νιότης, που δεν κώλωνα να συγκρουστώ με μια διμοιρία των ΜΑΤ και καπάκι να δαγκώσω στον λαιμό και να ξεσκίσω ένα λιοντάρι, κατουρήθηκα πάνω μου (κυριολεκτικά) μέσα στο οκταθέσιο ελικοφόρο που έπεσε στην καταιγίδα κι έκανα 5 χρόνια να ξαναμπώ σε σιδερένιο πουλί που πιλοτάρει ο κάθε, εν δυνάμει, αυτοκτονικός. Με αρχόμενο Παθητικό Αυτοκτονικό Ιδεασμό εννοώ.

Ευτυχώς που κάποιος εφηύρε τα ζάναξ. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΥΡΙΟ ΕΔΩ : Η δεκαετία του 80 έπνεε τα λοίσθια κι έγω έγραφα ήδη το καθημερινό χρονογράφημα – ευθυμογράφημα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Τότε διοργανώσαμε το πρώτο επεισοδιακό συνέδριο πολιτικής διαφήμισης στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στα πλαίσια της διεθνούς έκθεσης MVM (συμμετείχε το CNN το ΒΒC, το MTV και όλα τα εγχώρια τηλεοπτικά κανάλια που είχαν τότε πρωτοβγεί) σε συνεργασία με τα νεοσύστατα τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, της Παντείου και των πρώτων μεγάλων διαφημιστικών εταιριών στην Ελλάδα. Τουμόροου νάου.