Δύο μάτια και μια σφαίρα

Έχεις κάνει όνειρα, έχεις κάνει θυσίες, θέλεις το παιδί σου να πάρει την κατεύθυνση που θέλει ώστε να είναι ευτυχισμένο. Έχεις ξενυχτίσει, έχεις στερηθεί δικά σου πράγματα, αλλά είσαι περήφανος για τον χαρακτήρα του. Έχεις ανησυχήσει όταν αργεί από το σχολείο, από το φροντιστήριο, από το πάρτι. Θα ήθελες να είχες μια κάμερα από πάνω του για να είσαι σίγουρος ότι πάντα είναι καλά. Το ξέρεις ότι είναι αδύνατον αυτό, αλλά το έχεις σκεφτεί. Δεν το λες πουθενά, το κρατάς μέσα σου και το παίζεις άνετος.

Κάποια στιγμή γνωρίζεις, ότι θα τον βλέπεις λίγες ώρες στο σπίτι, όταν έρχεται από το σχολείο και πριν ξαναμπεί στο δωμάτιο του. Εκεί θα διαβάζει, θα ακούει μουσική, θα μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο του με τους φίλους του ή το φλερτ του. Δεν σε νοιάζει. Μετά θα βγει θα σε ρωτήσει τι φαγητό έχεις κάνει για βράδυ κι αν δεν έχεις μαγειρέψει, θα πάρετε ίσως έτοιμο.

Αλλά θα είναι εκεί. Με τις γκρίνιες, τις αταξίες, τις σκανταλιές της παιδικής ηλικίας, τα αθώα ψέματα της εφηβείας

Κάποιες φορές το σχολείο θα κάνει γιορτή Πολυτεχνείου, Χριστουγέννων, Εθνικών Εορτών ή αποφοίτησης.

Θα πάτε. Σε όλες. Θα έχεις φροντίσει να του πάρεις ένα καινούργιο πουκάμισο ή παπούτσια. Θα πάτε με πολύ χαρά, θα δεις ξανά τους συμμαθητές του και τις μαμάδες τους. Στην αυλή του σχολείου όλα θα είναι χρωματιστά. Η αυλή θα είναι καθαρή και οι καρέκλες θα είναι στοιχισμένες. Οι δασκάλες θα δείχνουν χαρούμενες που στην γιορτή συμμετέχουν σχεδόν όλοι, γιατί όλη την χρονιά έχουν προσπαθήσει πολύ για να μάθουν τα παιδιά κάποια ποιήματα και τραγούδια. Δεν έχουν όλοι καλή φωνή, αλλά τι σημασία έχει. Σημασία έχει η συμμετοχή.

Κάθεστε όλοι στη σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλον. Η ώρα περνάει. Το ένα παιδί διαδέχεται το άλλο. Τα τραγούδια τα ξέρεις, τα έχεις ακούσει ξανά. Πολλές φορές τα έχεις ακούσει, στις γιορτές τις γενιάς σου, των παιδιών των φίλων σου, αλλά κι αυτό λίγη σημασία έχει.

Σου φτάνει που τον βλέπεις να χαίρεται, να χαμογελά, να χειροκροτεί.

Έτσι, απλά, σταματά να μιλάει. Το χειροκρότημα του δεν συνεχίζεται. Πέφτει κάτω. Σκέφτεσαι κάτι τον πείραξε, μια ζάλη, ένας πονοκέφαλος.

Αρχίζει και τρέχει αίμα από το κεφάλι. Ξαφνικά, βάζεις στο μυαλό σου εκατό συμφορές κι αρρώστιες το δευτερόλεπτο. Αναρωτιέσαι τι έπαθε. Φωνάζεις για βοήθεια. Τρέχουν γύρω του. Κάποιος παίρνει τηλέφωνο να έρθει ασθενοφόρο. Είσαι μαζί του. Φτάνεις στο νοσοκομείο. Μια ψυχρή φωνή σου αναγγέλλει ότι δεν αναπνέει πλέον. Δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Τι εννοεί. Ρωτάς ξανά τι έγινε. Δεν ξέρουν ακριβώς. Πάει για νεκροψία. Το πόρισμα βγαίνει. Υπάρχει μια σφαίρα στο κρανίο. Από που; Πότε έγινε και κανείς δεν το κατάλαβε;

Μαθαίνεις ότι κάποιοι γλένταγαν πιο κει και από την χαρά τους «βάραγαν» στον αέρα.

Ποιος κρατάει όπλα στην γειτονιά; Όχι δεν θέλεις να κατηγορήσεις μειονότητες. Θα σε πουν ρατσιστή. Εσύ θα ζεις τον εφιάλτη σου και θα πρέπει να απολογείσαι και για το μίσος σου στον άνθρωπο που πήρε την ζωή του παιδιού σου. Και πως θα βρεις το δίκιο σου; θα πας στην αστυνομία; Στην ασφάλεια; πως θα βρεις ΑΥΤΟΝ; Σίγουρα όλοι θα κάνουν το καλύτερο, είναι το μόνο που πιστεύεις πλέον. Αλλά μήπως άργησαν; Μήπως δεν ξέρουν χρόνια την γειτονιά σου;

Μα φυσικά. Όλοι. Από τους φορείς, τους ανθρώπους με τις στολές, τους δημοσιογράφους, γιατί κανένας δεν κρύβεται. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Κανείς δεν ασχολείται. Οι κάτοικοι έχουν συνηθίσει τα πρόσωπα, τις καταστάσεις. Γνωρίζουν ποια οικογένεια διαθέτει ίσως όπλα, ίσως απαγορευμένες ουσίες. Δεν μπορείς να πλησιάσεις. Γιατί να το κάνεις; Να πας γυρεύοντας; είναι δουλειά της πολιτείας. Ναι. Αυτής που κάθε χρόνο εισπράττει χρήματα από σένα για το κοινωνικό κράτος. Αυτή που σου λέει εγώ είμαι εδώ, αλλά δεν σου λέει ότι το εδώ είναι μόνο εκεί. Εκεί που μένουν κάποιοι επώνυμοι. Που έχουν από 2-3 άτομα φρουρά.

Στις περιοχές που ονομάζονται γκέτο, κανένας δεν υπάρχει ποτέ.

Εσύ αυτό που ξέρεις είναι ότι κάθε μέρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο θα έχεις στο μυαλό σου και στα μάτια του το χαμόγελο του.

Αυτό το τελευταίο.