Έχουμε τρελαθεί όλοι!
Λογικό επόμενο ήταν ότι όλο αυτό που βιώνουμε τους τελευταίους 14 μήνες κάπου θα έσπαγε, κάπου θα έβγαινε.
Ήταν λογικό ότι ο εγκλεισμός, οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις θα επηρέαζαν τη ψυχολογία του κοινού, θα συσσώρευαν αρνητικά συναισθήματα στους πολίτες, θα «χάλαγαν» διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις. Κι όλο αυτό μεγιστοποιείται όταν υπάρχει πρόβλημα σε κάποιο βαθμό.
Αφορμή των παραπάνω οι πρόσφατες τραγωδίες που συγκλόνισαν την ελληνική κοινή γνώμη: Το διπλό φονικό στην Μακρινίτσα, όπου ο σύζυγος σε «εύθραυστη» ψυχολογική κατάσταση σκοτώνει τη σύζυγο και τον αδελφό της. Η εν ψυχρώ εκτέλεση του καταστηματάρχη στην Κυπαρισσία από τον 72χρονο για… λόγους τιμής. Η εγκληματική αποσωλήνωση του ασθενούς στον Ερυθρό Σταυρό από άλλον ασθενή που νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο…
Και στις τρεις περιπτώσεις οι θύτες έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας, με ηπιότερη κατά τα φαινόμενα την περίπτωση του «παππού» που εκτέλεσε τον άτυχο 39χρονο μέσα στο κατάστημα του. Ο δράστης του διπλού φονικού αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα που καταπολεμούσε με φαρμακευτική αγωγή ενώ είχαν γίνει εισηγήσεις για εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική. Ο ασθενής που αποκαλωδίωσε τον συνασθενή του, έπασχε από διπολική διαταραχή βαρείας μορφής.
Προσοχή, τα παραπάνω τα γράφουμε όχι για να συνηγορήσουμε στο να πέσουν «στα μαλακά» οι φονιάδες επικαλούμενοι λόγους υγείας αλλά για να εστιάσουμε σε ένα υπαρκτό πρόβλημα της κοινωνίας.
Αν έχουν δίκιο οι ειδικοί, η πλειονότητα του κόσμου αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας και ένα σημαντικό ποσοστό κρύβει εντονότερο πρόβλημα έτοιμο να εκδηλωθεί αν το ευνοήσουν οι συνθήκες. Κι αν συνυπολογίσουμε πως η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η ψυχολογική κατάπτωση που έχει προκαλέσει σε όλους μας η πανδημία ψάχνουν διέξοδο, εκεί έξω υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα εν υπνώσει.
Το θέμα της ψυχολογικής υποστήριξης εν μέσω κορονοϊού έχει θιγεί κατ’ επανάληψη. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αναφερθεί σε αυτό, που σημαίνει ότι έχει εντοπιστεί το πρόβλημα. Έχουν ληφθεί, όμως, τα απαραίτητα μέτρα σε επίπεδο πρόληψης;
Υπάρχει συστηματική παρακολούθηση αυτών που πραγματικά τη χρειάζονται από τους θεράποντες ιατρούς τους; Μεριμνά το κράτος για ουσιαστικό έλεγχο αυτών των περιπτώσεων; Και δεν εννοούμε μόνο τις ενημερωτικές προβολές για το τηλέφωνο επικοινωνίας με τα κέντρα ψυχικής υγιεινής.
