Είδα χθες την συνέντευξη Μητσοτάκη

Είδα χθες βράδυ την συνέντευξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Σταύρο Θεοδωράκη.

Έτσι έπρεπε να γίνει η πρώτη συνέντευξη του πρωθυπουργού την επομένη μιας εθνικής τραγωδίας.

Σε αυτούς τους χαμηλούς τόνους.

Χωρίς καταγγελτικό ύφος και εισαγγελικό στυλ.

Είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε το βλέμμα του και να ακούσουμε την γλώσσα του σώματος.

Το ήθος των ερωτήσεων το επέλεξαν τα ίδια τα παιδιά που γλύτωσαν από του Χάρου τα δόντια.

Αν ήμουν ένα από αυτά ίσως τολμούσα: «Θα θεωρούσατε άδικο αν το μήνυμα που ζυγίζουν για να στείλουν οι νέοι, σε ότι σας αφορά, έλεγε: Κύριε πρόεδρε δεν θα θέλαμε να μας κυβερνήσετε εσείς άλλη μια τετραετία»;

Νιώθω πλήρης.

Κατά τα άλλα, όποιος, ομογάλακτός μας εννοείται, γράψει – που θα γράψουνε – τίποτα πολακικά του στυλ: ο Σταύρακας «ξέπλυνε» τον Κούλη, διαπραγματεύεται τι υπουργείο θα του δώσει, δεν τον στρίμωξε, δεν τον κόλλησε στον τοίχο, «και είχε γλώσσα μόνο για να γλύφει», τον έβγαλε λάδι, δεν του πέταξε τα μάτια έξω, του έκανε αέρα στα αμελέτητα κ.ο.κ θα πρέπει πρώτα να ελεγχτεί ως προς τα ταπεινά κίνητρα της ζηλοφθονίας και του κομπλεξισμού.

Κι εγώ τουλάχιστον ζηλιάρης και κομπλεξικός δεν υπήρξα μανίτσαμ.