Είμαστε για φτύσιμο…

Και όχι για να μην μας ματιάσουν.

Αλλά επειδή έχουμε χάσει την επαφή μας με τον άνθρωπο.

Έχουμε μετατραπεί σε ζώα. Και η κοινωνία μας σε ζούγκλα.

Δεν μπορεί να χωνέψει το μυαλό μου το γεγονός ότι μία 17χρονη κοπέλα που τραυματίστηκε αφού την χτύπησαν δύο αυτοκίνητα που εξαφανίσθηκαν, στην Λεωφόρο Αθηνών, κειτόταν για πολλά λεπτά στο οδόστρωμα, την Τετάρτη 26/06.

Χωρίς κάποιος να σταματήσει για να τη βοηθήσει.

Η κοπέλα, νοσηλεύεται εκτός κινδύνου, αλλά αυτό δεν αλλάζει το διακύβευμα.

Είμαστε γαϊδούρια. Απάνθρωποι. Ξεφτιλισμένοι.

Δεν είναι μόνο οι δύο παρ’ ολίγο δολοφόνοι που τη χτύπησαν και την άφησαν. Είναι και τα γαϊδούρια που την άφησαν αβοήθητη για 10 λεπτά, ίσως και περισσότερο.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η αστυνομία, όπως ανέφεραν οι πληροφορίες, προσπαθούσε να εντοπίσει τους δύο οδηγούς που τη χτύπησαν.

Καλό θα είναι να τους πάρει για πάντα την άδεια οδηγού.

Για παραδειγματισμό και των υπολοίπων.

Δεν πρόκειται, βεβαίως να συμβεί κάτι τέτοιο…

Πέρα όμως από τους δύο αναίσθητους, η αστυνομία έχει την ηθική υποχρέωση να εντοπίσει και να τιμωρήσει και όσους έκαναν… σλάλομ για να αποφύγουν την κοπέλα που κείτονταν στο δρόμο, τραυματισμένη.

Δεν μπορεί αυτή να είναι η κοινωνία μας.

Η αλήθεια είναι πως η ελληνική κοινωνία –ενδεχομένως και άλλες, αλλά προσωπικά εδώ ζω, αυτήν γνωρίζω- έχει αναγάγει τον ατομικισμό σε δόγμα.

Ο εαυτός μας. Μόνο αυτός μας ενδιαφέρει. Όλοι οι άλλοι, να πάνε στο διάβολο.

Δυστυχώς, όμως, έτσι δεν πάμε πουθενά.

Είμαστε σαν το «Σάμινα», οι Πόρτες είναι μπρος μας, αλλά εμείς δεν αλλάζουμε πορεία.

Κατ’ ευθείαν στα βράχια…