Είναι άδικο να έχουν σωθεί τόσες φορές οι τράπεζες και οι άνθρωποι καμία…

Δυο πόρτες έχει η ζωή. Άνοιξα μια και μπήκα. Σεργιάνισα ένα πρωινό, κι ως που να ρθει το δειλινό, από την άλλη βγήκα. Όλα είναι ένα ψέμα. Μια ανάσα. Μια πνοή. Σαν λουλούδι κάποιο χέρι, θα μας κόψει μιαν αυγή.

Την πίσω πόρτα την αφήνει πάντα ανοιχτή για να ‘ρθει, όποτε μας λιγουρευτεί, ο βαρκάρης του Αχέροντα που θα μας κατεβάσει στα σκοτάδια του Άδη. Την εξώπορτα, μάς την έχει κομματιάσει με ηλεκτρικό πριόνι ο Σόιμπλε. Οι θεσμοί του απαγόρευσαν, βάσει μνημονίων, για τα επόμενα 99 χρόνια κάθε επισκευή. Αν παριστάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, θα κάνω κι εγώ το ίδιο, θα σφυρίζω αδιάφορα. Το τελευταίο βράδυ μου, απόψε το περνάω. Κι όσοι με πίκραναν πολύ, τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή, όλους τους συγχωράω.

Aκούω συνέχεια αυτή την χαζοερώτηση: «Τι θα κρίνει τις εκλογές; H ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια, το καλάθι της νοικοκυράς ή οι υποκλοπές;». Οι πλειστηριασμοί! Λέγω εγώ, που όλα τα ερρώ. Γιατί με αυτή την αγριάδα τρόμαζε όλη η Ελλάδα. Ότι, ήγγικεν η ώρα που θα μας πάρουνε τα σπίτια. Φτηνά την εγλυτώσαμε μέχρι τώρα και ως ΠΑΣΟΚ, και ως ΣΥΡΙΖΑς και, κυρίως, ως Μητσοτάκης. Χάριν του νόμου που ‘κανε η κυρία Λούκα Κατσέλη, στην αριστοτεχνική χρονοκαθυστέρηση που κράτησαν όλες οι κυβερνήσεις και σπάσανε τα νεύρα της τρόικας και του ΔΝΤ, στις χωροχρονικές παγίδες που έστησε η προηγούμενη κυβέρνηση, χάρη στη μοναδική, την υπέροχη γραφειοκρατική αργοπορία της ελληνικής δικαιοσύνης και ευτυχώς -για τον Μητσοτάκη- χάριν της αρωγής του ιδίου του Κορονογιού. Δεν γινόταν, ρε συ καρντάση, να «μείνουμε σπίτι» αν μας το έπαιρνε η τράπεζα, γιατί αν μας βγάζανε με τη βία έξω ενώ απαγορευόταν, σε μια κατάσταση σουρεαλιστική, δεν θα μας δίνανε μη επιστρεπτέα προκαταβολή, αλλά θα μας βάζανε φυλακή και θα πεθαίναμε σαν τα ποντίκια μέσα εκεί.

Τώρα, την τελευταία στιγμή, η κατάσταση τούς ξέφυγε εντελώς, τα ψέματα τελείωσαν και ο εφιάλτης είναι εδώ. Δέκα και πλέον χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες κοιμούνται με τον ίδιο πάντα εφιάλτη: τη σπασμένη πόρτα. Από τον σχιζοφρενή δικαστικό επιμελητή με το ηλεκτρικό πριόνι. Που λίγο πριν από τις εκλογές, εμφανίστηκε στο βίντεο και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Είναι πλέον πολλοί αυτοί, που τα βράδια θα οπλίζουν την κυνηγετική καραμπίνα και θα τον περιμένουν.

Το μεγάλο ερώτημα στις εκλογές θα είναι: Άλλη μια τετραετία Μητσοτάκης για να χαρίσει- αφού πλέον δεν υπάρχει καμιά νομική ασπίδα προστασίας και κανένα περιθώριο καθυστερήσεων- εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια στα νύχια των αιμοβόρων funds και να γεμίσουν οι δρόμοι με οικογένειες που θα κοιμούνται σε κουρελούδες ή κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλιστών και Αριστεράς, όπως στην Ισπανία, που πάγωσε κάθε κατάσχεση και έξωση, όπως και τα ενοίκια, δίνοντας την αρμοδιότητα στις αυτοδιοικητικές αρχές, να προστατέψουν τους ευάλωτους ενοικιαστές; Το μικρό ερώτημα: ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς. Είναι ρεαλιστικό η αντιπολίτευση στην Ελλάδα να σχεδιάσει ένα πρόγραμμα, αντίστοιχο με εκείνο που είχε τον μεγαλύτερο κοινωνικό προϋπολογισμό στην ισπανική ιστορία, ύψους 239,76 δισ.; Εκείνο που ψήφισαν, όταν νίκησαν τη δεξιά, ο Σάντσεθ και ο Ιγκλέσιας, με τις δαπάνες για την προστασία της πρώτης κατοικίας, να αυξάνονται κατά 369% και να φτάνουν στα 2,25 δισ. ευρώ; Αν δεν το πει τώρα, αν δεν το κάνει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, οι οικονομολόγοι τους, οι επικοινωνιολόγοι τους, θα βγει πάλι ο Μητσοτάκης και θα ‘σαι εσύ με την κουβέρτα έξω και στο σπίτι σου θα ζει ένα κοράκι. Και θα σου πλέκουν όλοι το εγκώμιο: «Κοίτα τι γκατς έχει αυτός, κάθεται σαν Βούδας μεσ’ τον χιονιά και δεν λέει να αυτοκτονήσει, όπως δεκάδες γείτονές του, που τους πέταξαν έξω απ’ τα σπίτια τους».

Ή, μάλλον όχι. Επειδή αυτός ο τρόμος της σπασμένης πόρτας στην εστία του κάθε Έλληνα υπονομεύει, κυρίως, την ασφάλεια και τη ζεστασιά του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ο νεοφιλελεύθερος κανιβαλισμός, που είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει χωρίς καθυστερήσεις κάθε «πολιτικά ορθή» κυβέρνηση την επόμενη τετραετία, θα επαναφέρει οσονούπω στα πράγματα τον πιο βάρβαρο ακροδεξιό κοινωνισμό. Κι όποιος πάλι δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.

Η Ιωάννα Κολοβού είναι η Ελληνίδα Αουρέλια Ρέι, το σύμβολο του αγώνα κατά των πλειστηριασμών στην Ισπανία, η 85χρονη που με την βοήθεια των ανυπότακτων πυροσβεστών -οι πυροσβέστες είναι δημόσιοι υπάλληλοι και «όχι μαριονέτες των τραπεζών και των υπηρετών τους στη κυβέρνηση»-  των ποδοσφαιριστών και των αλληλέγγυων διαδηλωτών, απέκρουσε τρείς φορές τα ΜΑΤ, όταν πήγαν να της σπάσουν την πόρτα.

Άμα ζούσε λίγο ακόμα ο Μίκης, αν ήταν λίγο νεώτερη η συνεργάτης του, θα την πρότεινε σίγουρα για δήμαρχο Αθηναίων και θα γινόταν και ‘δω της Βαρκελώνης. Οι πλειστηριασμοί έβγαλαν δύο φορές δήμαρχο στη Βαρκελώνη (το 2015 και το 2019) την ακτιβίστρια Άδα Κολάου, ένα παθιασμένο κορίτσι, τη γνώρισα, που πρωτοστατούσε στις καταλήψεις σπιτιών και αναξιοποίητων δημόσιων κτηρίων ντυμένη «Supervivienda», ένας φανταστικός υπερήρωας, σε στυλ Ζορό, που εφηύρε μαζί με τον σύντροφό της, Αδριά Αλεμάν. Μπούκαρε στις αίθουσες, διέκοπτε τα δημοτικά συμβούλια, ήταν το μαύρο πρόβατο. Θηρίο… ενήμερο.

Σε ηλικία 34 ετών ίδρυσε την Κοινωνική Πλατφόρμα κατά των Εξώσεων και των Θυμάτων της Υποθήκης, υπέρ του δικαιώματος των πολιτών στην πρώτη κατοικία, το παρατηρητήριο DESC, το Κίνημα 15 Μαρτίου. Τον Φλεβάρη του 2013, παρουσίασε στο ισπανικό Κοινοβούλιο μια πρόταση υπέρ της αξιοπρεπούς κατοικίας, που έφερε την υπογραφή 1.402.845 πολιτών. Μετά έκανε το ανεξάρτητο κίνημα «Ας Κερδίσουμε τη Βαρκελώνη», την κέρδισε και την ξανακέρδισε με την πολιτική πλαταφόρμα «Βαρκελώνη από Κοινού», τον δεύτερο μεγαλύτερο δήμο στην Ισπανία των 450.000 εξώσεων.

Θα μου πεις τώρα, γιατί δεν κάνουμε έναν έρανο, να βάλουμε από 8 ευρώ και να μαζέψουμε τις 80.000 που «χρωστάει στο δάνειο η Ιωάννα». Μα δεν τα χρωστάει! Δεν πήρε ποτέ δάνειο, ούτε είχε υποθήκη στο σπίτι. Την πάτησε, όπως οι περισσότεροι και δέχτηκε κάτι καταναλωτικές κάρτες το 2000, τότε που μας κυνηγάγανε οι τράπεζες να μας δώσουν διακοποδάνεια εξπρές, με κάτι απίθανα επιτόκια που φτάνανε έως 25%, αυτά κεφαλαιοποιήθηκαν σαν χρέος και το 2011 έγιναν 15.000 ευρώ, δεν είχε πληρώσει και κάτι κλήσεις στην τροχαία και κάτι άλλα που πήγαν στην εφορία, με πανωτόκια στα πανωτόκια, ήρθαν τα μνημόνια, η φτώχεια, η ανεργία, πέθανε ο άνδρας της, ζει με τον γιο της που έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, τής πρωτοχτύπησε την πόρτα ο καρκίνος, πώς να τα βγάλει πέρα με 600 ευρώ σύνταξη;

Μερικά χιλιάρικα πριν το 2000 με εξωφρενικό επιτόκιο, κάτι κλήσεις της τροχαίας, κάτι άλλα ψιλά, λίγη αμέλεια, μπορούν να γίνουν με τα πανωτόκια ογδόντα μετά από 22 χρόνια; Και να σου πάρει το σπίτι, δίπλα στο νέο σταθμό που θα κάνει το Μετρό, για ενενήντα βρωμοχιλιάρικα, ένα κοράκι-«φάντασμα», το οποίο δεν έχει γραφεία, τηλέφωνο, τίποτα στο ψευτο-fund του; Καταλαβαίνεις, μαέστρο, γιατί σε χρόνο dt χιλιάδες άνθρωποι αφήσαμε ό,τι κάναμε και πήγαμε έξω από το σπίτι της συναδέλφου μας, στου Ζωγράφου, επί της οδού Αβύδου αριθμός μηδέν; Γιατί τα πήραμε κρανίο, ρε φίλε! Αύριο θα είσαι εσύ κι εγώ. Δεν πήγαμε να φωτογραφηθούμε και να παριστάνουμε τους κοινωνικά ευαίσθητους για να πάρουμε ψήφους, δεν θα είμαστε υποψήφιοι στις εκλογές.

Αν δεν μπορείτε να κάνετε ό,τι οι Ισπανοί σοσιαλιστές και η Αριστερά, επαναφέρετε τουλάχιστον τον «νόμο Κατσέλη». Όπως ακριβώς ήταν. Χωρίς τις υποχωρήσεις. Και, όπως έγινε στην Κύπρο, να μπορεί κάποιος να αγοράσει το δάνειο του σπιτιού του, με τη συνδρομή συγγενών και φίλων, στην ίδια τιμή που προσφέρει για να του το πάρει το fund. Και αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να το πληρώσουν και το χάσουν, να μην κουβαλούν επιπλέον το χρέος σε όλη τους τη ζωή. Είναι άδικο να έχουν σωθεί τόσες φορές οι τράπεζες και οι άνθρωποι καμία.