Εξωτερική πολιτική ως αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση

Η (μη) εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης τείνει να εξελιχθεί στην αχίλλειο πτέρνα της, ιδίως σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και άνετα μπορεί να πει κανείς ότι μοιάζει και με… ανεμολόγιο.

Από τη μια ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης και από την άλλη ο Αντώνης Σαμαράς και στη μέση υπουργοί και σύμβουλοι, αρμόδιοι και αναρμόδιοι, «θαλασσοδέρνουν» το καράβι που λέγεται Ελλάδα, το οποίο εξαιτίας και της απειρίας, αν όχι της ανικανότητας του «καπετάνιου» ψάχνει να βρει αζιμούθιο για ασφαλή ρότα, στα ταραγμένα νερά της Μεσογείου και στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην περιοχή.Το επικίνδυνο αλαλούμ που επικρατεί στο κυβερνών κόμμα  για τα εθνικά θέματα αποτυπώνουν δύο πρόσφατες αναφορές κορυφαίων συμβούλων μάλιστα του νυν και του πρώην πρωθυπουργού:  – Ο Θάνος Ντόκος, αναπληρωτής σύμβουλος Ασφαλείας του πρωθυπουργού και πρώην διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού ο οποίος σημειωτέον δεν την έκανε δεκτή, επειδή σε συνέντευξή του στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος» είχε αναφερθεί στο ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ειδικός σύμβουλος του κ. Σαμαρά στο γραφείο του στη Βουλή, εξέφρασε πρόσφατα στο «Action 24», την ακραία θέση-πρόταση  για «θερμό επεισόδιο» με την Τουρκία, ως λύση μάλιστα διαφυγής από τη σύγκρουση των ολιγαρχών του ποδοσφαίρου!Το αν οι δύο σύμβουλοι είναι «λαγοί» των προθέσεων των  κ. Μητσοτάκη και Σαμαρά αντίστοιχα είναι προς διερεύνηση, καθώς αμφότεροι φαίνεται να «παίζουν» ανορθόδοξα  και εν αγνοία του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια που σχοινοβατεί σαν τον ακροβάτη απέναντι στον προκλητικό ούτως ή άλλως γείτονα, την ώρα που απαιτείται στρατηγική και ψυχραιμία απέναντι στον «πολεμοχαρή Σουλτάνο». 

 Η Ελλάδα προφανώς είναι φιλειρηνική χώρα. Και το ισχυρό της χαρτί είναι ακριβώς ότι έχει το (διεθνές) δίκαιο με το μέρος της και επιδιώκει τον διάλογο. Ωστόσο το μόνο που νοιάζει την κυβέρνηση μέχρι στιγμής φαίνεται πως είναι η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, ασκώντας εξωτερική πολιτική με όρους εσωτερικής κατανάλωσης.