Εμείς… τα «ψώνια» του ερασιτεχνικού θεάτρου

Γράφει ο Δημήτρης Τσολιάκος*

«Καλά, εσύ την έχεις ψωνίσει εντελώς μου φαίνεται!» Αυτά ήταν τα λόγια πολύ καλού φίλου, όταν του ανακοίνωσα πως σκόπευα να συμμετέχω στη Θεατρική Ομάδα του Δήμου μου. Φυσικά, το έλεγε αστειευόμενος ωστόσο δεν απέχει πολύ από τις αντιδράσεις φίλων, γνωστών και συγγενών οι οποίοι μαθαίνουν πως κάποιος δικός τους, πήρε μια τέτοια απόφαση.

Η αλήθεια είναι πως εάν είσαι κάπως μεγαλύτερος σε ηλικία, επαγγελματίας ή και οικογενειάρχης, χωρίς μάλιστα να έχεις εκδηλώσει τέτοια επιθυμία ή τάση στο παρελθόν, είναι παράξενο να διαλέξεις το ερασιτεχνικό θέατρο για χόμπι. Οι λόγοι πίσω από μια τέτοια επιλογή είναι πολλοί και διαφορετικοί, όμως καταλήγουν στο ίδιο μονοπάτι. Στο να εκτεθείς μπροστά στο κοινό, με τους προβολείς να σε τυφλώνουν και την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει. Με άδειο μυαλό από όλες τις άλλες σκέψεις, προσπαθώντας να ενσαρκώσεις όσο καλύτερα γίνεται τον χαρακτήρα του ρόλου σου. Δεν έχει σημασία αν είναι μικρός ή μεγάλος ο ρόλος, αν είσαι καλός υποκριτικά ή αν θα ξεχάσεις κάποια ατάκα. Το κοινό εξάλλου δεν έρχεται για να κρίνει αυστηρά έναν ερασιτεχνικό θίασο. Σημασία έχει ότι βρίσκεσαι επιτέλους πάνω στη σκηνή και ζεις αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία.

Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα. Είναι δέσμευση προς τον εαυτό σου αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Αυτό σημαίνει χρόνος που «κλέβεις» από τους φίλους, συντρόφους και οικογένεια. Από την ξεκούραση ή την διασκέδαση σου. Ξενύχτια όπου μπορείς να μην προλάβεις καν να προβάρεις το ρόλο σου. Επίσης ως ερασιτέχνης, φυσικά δεν αμείβεσαι αλλά αρκετές φορές καλείσαι να βάλεις ο ίδιος το χέρι στην τσέπη για να πληρωθούν οι διάφορες υποχρεώσεις μια παράστασης.

Η ασχολία με το ερασιτεχνικό θέατρο, είναι διέξοδος από την καθημερινότητα, δημιουργία, έκφραση αλλά και απαιτητική, κουραστική και χρονοβόρα. Κι εμείς, τα «ψώνια» του ερασιτεχνικού θεάτρου,το μόνο που ζητάμε είναι η στήριξη σας και ένα χειροκρότημα στο τέλος.

*Επιχειρηματίας- Ερασιτέχνης ηθοποιός