Ένας χρόνος χωρίς τον Κώστα Ψωμιάδη

Ένας ολόκληρος χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το ξημέρωμα της Δευτέρας 22 Φεβρουαρίου του 2021, όταν ο Κώστας Ψωμιάδης έφυγε εντελώς αναπάντεχα από τη ζωή, κάνοντας φτωχότερη όχι μόνο τη Voice, αλλά και ολόκληρο το δημοσιογραφικό σινάφι.

Ο συνιδρυτής και διευθυντής της Voice (για την ακρίβεια, της FMVoice, όπως λεγόταν μέχρι το rebranding του περασμένου Μάρτη ο όμιλος που οραματίστηκαν και δημιούργησαν, μαζί με τον Νίκο Μανεσιώτη, το 2006) έφυγε για το τελευταίο ταξίδι, προδομένος από την καρδιά του, σε ηλικία μόλις 57 ετών.

Πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος; Έλα, ντε! Η αλήθεια είναι πως μόλις τις τελευταίες ημέρες συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι πάει, πλέον, τόσος καιρός. Ενόψει της σημερινής, θλιβερής επετείου…

Ήμασταν, άλλωστε, πολύ απασχολημένοι όλον αυτό τον χρόνο, σε όλα τα επίπεδα. Από τη μία, η πίεση της ίδιας της δουλειάς. Πολλές φορές ασφυκτική, αλλά τουλάχιστον δημιουργική. Γιατί, κάναμε σπουδαία πράγματα όλους αυτούς τους μήνες, σε πείσμα ενός πλήρως αρνητικού περιβάλλοντος. Από την άλλη, είναι τόσοι οι εξωγενείς παράγοντες που καταδυναστεύουν την καθημερινότητά μας, που χρειάζεται μέρα-νύχτα να δίνεις μάχη για τα αυτονόητα. Είναι εύκολο, λοιπόν, να ξεχαστείς. Να ξεχαστείς, όχι να ξεχάσεις.

Αντέξαμε την απουσία του Κώστα, αλλά δεν την συνηθίσαμε. Μάλλον, οι περισσότεροι από εμάς, ενδόμυχα αρνούμαστε ακόμα να πιστε΄ψουμε αυτό που έχει συμβεί. Μπορεί πράγματι, ειδικά σε επίπεδο δουλειάς, να ισχύει το περίφημο “ουδείς αναντικατάστατος”. Όντως, εύκολα ή δύσκολα, τα πατήματά μας τα βρήκαμε. Η δουλειά συνεχίζει να “τρέχει”, το σάιτ είναι εδώ και καλύτερο από ποτέ, η εφημερίδα το ίδιο. Νέα πράγματα βγήκαν στον αέρα (περιοδικό, ένθετα κ.ά.) και άλλα είναι στα σκαριά. Χωρίς την πένα ή τη σκέψη του Κώστα, αλλά με πίστη στον δρόμο που κι εκείνος χάραξε.

Στο ανθρώπινο επίπεδο, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το κενό του διευθυντή, του συνεργάτη, του συναδέλφου Κώστα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το καλύπτεις. Το κενό του ανθρώπου Κώστα είναι εκείνο που θα μένει ορθάνοιχτο. Γιατί, πολύ απλά, άνθρωποι σαν τον Κώστα Ψωμιάδη σπανίζουν.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, ας είναι καλά να τον θυμούνται οι δικοί του άνθρωποι που άφησε πίσω κι ας είμαστε κι εμείς γεροί, να συνεχίζουμε το έργο του και να τον μνημονεύουμε, με την ίδια αγάπη και τον ίδιο σεβασμό που κι εκείνος μας έδειξε στα χρόνια που πορευτήκαμε μαζί.

Γ.Σ.