Ένας Μάριο θα μας σώσει…

Το έχει προφανώς το όνομα… να βρισκόμαστε, δηλαδή, στα χέρια ενός Μάριο για να μας… σώσει, ως Ελλάδα και ως ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είτε πρόκειται για τον Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ είτε για τον Μάριο Σεντένο, τον νέο πρόεδρο του Eurogroup.

Βεβαίως, ο πρώτος είναι Ιταλός και ο δεύτερος Πορτογάλος. Όμως, αμφότεροι προέρχονται από τον πολύπαθο ευρωπαϊκό νότο και είναι καθαρόαιμοι ευρωπαϊστές, που φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα το βάθος της κρίσης που ταλανίζει την ενωμένη Ευρώπη και η οποία ξεπερνά τα οικονομικά νούμερα, φτάνοντας στον πυρήνα της ύπαρξης της.

Ο Μάριο Ντράγκι το απέδειξε με την ρεαλιστική στρατηγική που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια στο τιμόνι της ΕΚΤ, παρά την αντίσταση και τον εκνευρισμό των Γερμανών και των έτερων γερακιών συμμάχων τους, συντηρώντας το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης και χρησιμοποιώντας ακόμη και αντισυμβατικά μέτρα στήριξης των αγορών.

Ο Μάριο Σεντένο το απέδειξε καταρχάς με την επιτυχημένη στρατηγική που ακολούθησε την τελευταία διετία ως υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας και την οποία καλείται να υπηρετήσει, για να μην πούμε να επαναλάβει σε επίπεδο Ευρωζώνης.

Όταν, η νέα πορτογαλική κυβέρνηση (η πρώτη κυβέρνηση Σοσιαλιστών και Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην ιστορία της χώρας) αποφάσισε να αντιστρέψει αρκετά από τα μνημονιακά μέτρα, με παροχές και αυξήσεις που είχαν σαν στόχο, όχι μόνο να ανακουφίσουν τον ταλαιπωρημένο από τη λιτότητα πληθυσμό αλλά και να τονώσουν την ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία, είχε συναντήσει την σφοδρή κριτική των ευρωπαϊκών θεσμών και του Βερολίνου. Η ιστορία, βεβαίως, απέδειξε περίτρανα την ορθότητα των επιλογών της Λισαβόνας, με τα νούμερα (που τόσο αγαπούν να υπηρετούν οι Γερμανοί) να επιβεβαιώνουν την εντυπωσιακή ανάκαμψη της πορτογαλικής οικονομίας. Και κάπως έτσι η Πορτογαλία με το ανέλπιστο success story της ανάπτυξης και όχι της λιτότητας βγήκε μπροστά στην διεκδίκηση του νευραλγικού πόστου της ηγεσίας του Eurogroup, υποχρεώνοντας ακόμη και το Βερολίνο να στηρίξει την εκλογή του Μάριο Σεντένο.

Η μετάβαση από ένα γνήσιο νεοφιλελεύθερο γεράκι του βορρά, όπως ο Ολλανδός Γερούν Ντάισελμπλουμ, σε έναν μετριοπαθή ευρωπαϊστή σοσιαλιστή όπως ο Μάριο Σεντένο δεν είναι και δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνο συμβολική. Είναι μια νίκη του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και μια σιωπηλή επιβεβαίωση ότι κάτι πήγαινε μέχρι τώρα στραβά και πρέπει να διορθωθεί στην κατεύθυνση και τις επιλογές της Ευρώπης. Αλλιώς δεν θα είχαμε τις συστημικές κυβερνήσεις να τρώνε συνεχώς το ένα χαστούκι μετά το άλλο στις διάφορες κάλπες, ούτε την ακροδεξιά να έχει… ξεσαλώσει από την απρόσμενη επιτυχία της, ακόμη και σε χώρες που δεν θα περίμενε κανείς να την ξαναδεί στα βουλευτικά έδρανα, όπως τη Γερμανία.

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που μου τράβηξε την προσοχή είναι ότι ο σπουδαγμένος στο Χάρβαρντ κύριος Σεντένο μετρά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως οικονομολόγος σε τραπεζικά πόστα (όπως η κεντρική τράπεζα της Πορτογαλίας) παρά ως πολιτικός. Δεν έχει δε, ποτέ διεκδικήσει δημόσιο αξίωμα διά της λαϊκής ψήφου. Υπό την έννοια αυτή έχει, πράγματι, περισσότερα κοινά στοιχεία με τον τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι παρά τους πολιτικούς συναδέλφους του στο Eurogroup. Οπότε δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, μήπως τελικά οι τραπεζίτες έχουν, πράγματι, καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας της κοινωνίας (και όχι μόνο της αγοράς) από ότι οι πολιτικοί (τα υποτιθέμενα… παιδιά του λαού) που ψηφίζουμε για να μας εκπροσωπούν.