Ένας νόμος δεν φέρνει την άνοιξη

Από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο αποδεικνύεται ότι δεν αποτελεί πανάκεια για το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Η τρανσφοβική επίθεση σε δύο queer άτομα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης το Σάββατο, 9 Μαρτίου 2024, από όχλο ενήλικων και ανήλικων ατόμων, επιβεβαιώνει όσα κατά καιρούς έχει επισημάνει η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αναφορικά με τη διάχυση της ρητορικής μίσους σε ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου στη δημόσια σφαίρα, με την ανοχή εκπροσώπων του κράτους και των ΜΜΕ.

Με αφορμή τη συζήτηση που εξελίχθηκε το προηγούμενο διάστημα γύρω από τη νομοθετική πρωτοβουλία, την αυτονόητη, για την ισότητα στον γάμο, τόσο τα ΜΜΕ (μέσω της υπερπροβολής ομοφοβικών δηλώσεων) όσο και κάποιοι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, εξέφεραν κατ’ επανάληψη ή/και προώθησαν ομοφοβικές και τρανσφοβικές δηλώσεις, με το πρόσχημα της «ανησυχίας» για το μέλλον του θεσμού της πυρηνικής «παραδοσιακής» οικογένειας.

Επειδή οι θεσμοί όπως ακριβώς και οι κοινωνίες επιβάλλεται να ακολουθούν βελτιωτική και εξελικτική πορεία και επειδή στόχος ενός κράτους που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η μέγιστη δυνατή συμπερίληψη, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τονίζει για ακόμα μία φορά, ότι ο νόμος, ειδικά όταν η ζύμωση για αυτόν έχει γίνει με όρους διάκρισης και εν τέλει επίθεσης σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, δεν αποτελεί τη μόνη-άπαξ ληφθείσα- λύση για την αντιμετώπιση του ζητήματος, αλλά απαιτείται επαγρύπνηση, διαρκής εκπαίδευση και καλλιέργεια μίας κουλτούρας σεβασμού του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου, όχι μόνο στα πλαίσια του σχολείου αλλά και των δομών του ίδιου του κράτους.

Τα βίαια επεισόδια και οι επιθέσεις ακροδεξιών ομάδων σε βάρος πολιτών στη συγκέντρωση κατά της τρανσφοβίας την Κυριακή, 10 Μαρτίου 2024 στη Θεσσαλονίκη, καθιστούν τα ανωτέρω επιτακτική ανάγκη. Η ανασφάλεια μελών μίας κοινωνικής ομάδας να «υπάρξουν», χωρίς να κινδυνεύουν, στο δημόσιο χώρο είναι φαινόμενο που δεν ανάγεται στην ιδιωτική σφαίρα και στις σχέσεις μεταξύ των πολιτών αλλά στην καρδιά του κράτους δικαίου.