Επικουρική Ασφάλιση: Λάτρης του… ακαταδίωκτου η κυβέρνηση Μητσοτάκη

Σφοδρή είναι η αντιπαράθεση κυβέρνηση και αντιπολίτευσης με αφορμή τη νέα ασφαλιστική μεταρρύθμιση και το νέο Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ) και ιδίως για το ακαταδίωκτο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του νέου Ταμείου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει προκλητική τη διάταξη του νομοσχεδίου για το νέο επικουρικό που απαλλάσσει τα μέλη του ΔΣ που θα διαχειρίζονται και θα επενδύουν στα χρηματιστήρια τις εισφορές των ασφαλισμένων, από κάθε “αστική ή ποινική ευθύνη για πράξεις ή παραλείψεις τους στο πλαίσιο άσκησης των καθηκόντων τους”

Απαντώντας το υπουργείο Εργασίας, επισημαίνει ότι “είναι προφανές σε όποιον διαβάσει το άρθρο 19 του νομοσχεδίου, τα μέλη του Δ.Σ. του ΤΕΚΑ διώκονται τόσο για δόλο, όσο και για βαριά αμέλεια. Πού είδε ο ΣΥΡΙΖΑ το ακαταδίωκτο;”

Το άρθρο 19 του νομοσχεδίου άλλωστε κατά το Υπουργείο ακολουθεί τη δομή του άρθρου 33 του Ν. 4389/16 (του ΣΥΡΙΖΑ) για την ΑΑΔΕ με μία διαφορά: στο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπεται δίωξη για βαριά αμέλεια. “Ο ΣΥΡΙΖΑ άραγε έχει πολιτική αμνησία για όλα αυτά;” διερωτάται, τονίζοντας “Για όλα τα υπόλοιπα που επαναλαμβάνονται στην ανακοίνωση ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: εμείς προωθούμε μια μεταρρύθμιση με βάση τις πετυχημένες πρακτικές που εφαρμόζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται ένα παρωχημένο και αποτυχημένο σύστημα που βρίσκεται στα όρια του. Οι πολίτες και η νέα γενιά μας παρακολουθούν και κρίνουν”.

Στους ισχυρισμούς του Υπουργείου ανταπάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας λόγο για fake news:

“Εν μέσω πανδημίας και κρίσης, η κυβέρνηση πλήττει το δημόσιο συμφέρον, προκειμένου να εξασφαλίσει τεράστια κέρδη σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, ενώ ταυτόχρονα με προκλητική διάταξη προβλέπει ασυλία για τα μέλη του ΔΣ του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλοποιητικής Ασφάλισης, που θα διαχειρίζονται και θα επενδύουν στα χρηματιστήρια τις εισφορές των ασφαλισμένων.

Το άρθρο 19 του νομοσχεδίου, για την επικουρική ασφάλιση, με το οποίο θεσπίζεται το «ακαταδίωκτο» για τα μέλη του ΔΣ, του νέου Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), επιβεβαιώνει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι καμία απολύτως διασφάλιση δεν υπάρχει, για τους ασφαλισμένους εκείνους που θα επιλέξουν, να ενταχθούν στο νέο Ταμείο, από πράξεις ή παραλείψεις των μελών της Διοίκησης του Ταμείου, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Αυτό βεβαίως αφορά και τις σχέσεις των μελών του ΔΣ με το ΤΕΚΑ, αλλά και την σχέση των ιδιωτών-ασφαλισμένων, με τα μέλη του ΔΣ.

Οι δύο υποπαράγραφοι του άρθρου 19 του νομοσχέδιου, αφορούν το Τ.Ε.Κ.Α. (α) και τους ιδιώτες (β) δηλαδή, τους ασφαλισμένους. Στη β παράγραφο, δεν υπάρχει έστω η αναφορά για βαριά αμέλεια ή δόλο.

Συνεπώς, οι ασφαλισμένοι ατομικά, οι επαγγελματικοί σύλλογοι κλπ.(ιδιώτες εν γένει) δε θα μπορούνε να ζητήσουν ευθύνη για κανέναν λόγο και υπό οποιαδήποτε προϋπόθεση, ακόμα σε περιπτώσεις δόλου ή βαριάς αμέλειας! Πρόκειται για σκανδαλώδη και προδήλως αντισυνταγματική ρύθμιση, που δεν συνάδει με το σκοπό της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και την παγία νομολογία του ΣτΕ, το οποίο με σωρεία αποφάσεών του(ΟλΣτΕ 2287/2015 και 1889/2019) έχει αποφανθεί ότι: «Είτε ως κύρια είτε ως επικουρική, η υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση έχει εξαιρεθεί, από το χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, τούτο δε έγινε για λόγους δημόσιου συμφέροντος και ειδικότερα για να προστατευθούν όσοι υποχρεωτικώς ασφαλίζονται ή καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές από τους επιχειρηματικούς κινδύνους, που συνδέονται με την άσκηση της ασφαλιστικής λειτουργίας από ιδιωτικούς φορείς».

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί η ΑΑΔΕ, που είναι μηχανισμός είσπραξης φορολογικών εσόδων για το κράτος, με το ΔΣ του ΤΕΚΑ, που θα επενδύει με κερδοσκοπικό ρίσκο τις εισφορές και τον κόπο των ασφαλισμένων, των συνταξιούχων και των εργαζομένων, και είναι αδιανόητο και προκλητικό να έχει ασυλία και ακαταδίωκτο για τις επιλογές του”.

Να σημειωθεί ότι το νέο ακαταδίωκτο έρχεται μετά από άλλες παρόμοιες αποφάσεις για το ΤΑΙΠΕΔ, τα τραπεζικά στελέχη και τα μέλη των επιτροπών λοιμωξιολόγων και εμβολιασμού, γεγονός που δείχνει πως αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την άσκηση της εξουσίας και το δημόσιο συμφέρον.