Ερντογάν και κορονοϊός δεν γιατρεύουν τις πληγές της οικονομίας

Ούτε τα κρούσματα του κορονοϊού, ούτε τα… γαυγίσματα του Ερντογάν είναι ικανά να κρύψουν την τραγική εικόνα που θα βρουν μπροστά τους οι επιχειρηματίες από τον Σεπτέμβριο.

Ούτε οι υποσχέσεις προς τους συνταξιούχους για καταβολή των αναδρομικών (χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς διάψευση για «κούρεμα»…) είναι ικανές να δώσουν πολιτικούς «πόντους» στην κυβέρνηση.

Η πρόβλεψη του ΟΟΣΑ για ύφεση από 8% έως σχεδόν 10% μάλλον είναι αρκετά… αισιόδοξη, καθώς μόνο από τον τουρισμό η οικονομία χάνει αρκετές μονάδες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάδοι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) θα χρειαστούν μεγάλο χρονικό διάστημα για να ισορροπήσουν σε επίπεδα προ κορονοϊού…

Το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι από τον πρώτο μήνα το Φθινοπώρου, έρχεται η… λυπητερή των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων της περιόδου της καραντίνας.

Τότε, ο επιχειρηματίας, που καταγράφει μεγάλη μείωση τζίρου όλο αυτό το διάστημα, θα πρέπει να πληρώνει τα τρέχοντα και τα αναβαλλόμενα, όπως κι αν ρυθμιστούν τα μεν και τα δε! Τότε, θα πρέπει να διαλέξει μεταξύ του οικειοθελούς λουκέτου ή του βίαιου κλεισίματος της επιχείρησής του. Τότε, θα έρθει ένας νέος -και όπως όλα δείχνουν πιο βίαιος-  κύκλος φτωχοποίησης της κοινωνίας και ισοπέδωσης της μικρομεσαίας επιχείρησης…

Ό,τι κι αν κάνει ο Σουλτάνος, αυτά δεν κρύβονται. Ό,τι και να γίνει με το ενδεχόμενο ενός νέου κύκλου πανδημίας, αυτές οι πληγές δεν γιατρεύονται.

Γι’ αυτό, οι σοφότεροι της αγοράς αρχίζουν να διεκδικούν ένα restart (όπως λέγεται νεοελληνιστί η επανεκκίνηση), με γενναίες αποφάσεις, που μπορεί να έχουν έως και μία μορφή σεισάχθειας, καλά μελετημένης και προσαρμοσμένης σε όσους την έχουν πραγματικά ανάγκη…

Διότι, με όσα έχουμε βιώσει σε «γαλάζιες» περιόδους, αυτού του είδους τα μέτρα, συνήθως, είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των μεγάλων και ισχυρών… Εκείνων δηλαδή που δεν έχουν και μεγάλη ανάγκη.