Έτσι όπως την κάνατε, πώς θα «επανιδρύσετε» την Ευρώπη;
Λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές και μετά από σχεδόν μία δεκαετία σκληρών μέτρων ισοπεδωτικής λιτότητας, οι… φωστήρες της Ευρώπης άρχισαν να ανησυχούν για το μέλλον της!
Με αφορμή τις εκδηλώσεις για την επέτειο των 100 χρόνων από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας εμφανίστηκαν να συζητούν την αναγκαιότητα για την «επανίδρυση» της Γηραιάς Ηπείρου, διαβλέποντας (επιτέλους) τον κίνδυνο νέων ακροδεξιών αποκλίσεων σε πολλές χώρες και κυρίως στα «ισχυρά κέντρα».
Αυτή η ανησυχία, αν και καθυστερημένα, προσπαθεί να κρύψει τις ευθύνες εκείνων των ηγεσιών, που συνέβαλαν στην εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Στη Γερμανία οι ακροδεξιοί ξενοφοβικοί του AfD τείνουν να καταστούν η ρυθμιστική πολιτική δύναμη.
Στη Γαλλία, εδώ και αρκετές 10ετίες, ο κίνδυνος εξακολουθεί να φέρει το επώνυμο Λεπέν. Στην Ιταλία, οι ακραίοι του Βορρά συμμετέχουν στη στήριξη της κυβέρνησης. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα, τα φιλοναζιστικά μορφώματα διατηρούν ή αυξάνουν τις δυνάμεις τους. Στη Βαλτική και στην Ουκρανία (έστω κι αν η τελευταία προς το παρόν παραμένει εκτός Ε.Ε.), οι απόγονοι των συνεργατών των ναζί κατέχουν την εξουσία και αλλάζουν τα πραγματικά στοιχεία της ιστορίας, ως προς το ποιος και πως απελευθέρωσε τη μισή Ευρώπη από τον ναζισμό.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, Μακρόν και Μέρκελ υπόσχονται να συμβάλουν στην επάνοδο της Ευρώπης, στις παραδοσιακές αρχές του ανθρωπισμού και της κοινωνικής προστασίας. Όμως, οι εκπρόσωποι των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι εκείνοι, που άμεσα ή έμμεσα ενέχονται για την καταστροφή του ευρωπαϊκού μοντέλου, όταν υποστήριζαν και προωθούσαν τα πιο σκληρά μέτρα, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της βαθιάς και καταστροφικής οικονομικής κρίσης. Κι αυτό είτε πρόκειται για την Ελλάδα των μνημονίων, είτε για άλλη χώρα-μέλους της Ε.Ε.. που δεν έχει ενταχθεί σε μνημόνιο, αλλά εφαρμόζει την ίδια πολιτική λιτότητας…
Οι ευθύνες
Όμως, είναι οι ίδιοι, που με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των διαφόρων Siemens, των Volkswagen ή άλλων πολυεθνικών, που πιάστηκαν στα πράσα να είναι… σκανδαλιάρες, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γλυτώνουν την πραγματική και αποτελεσματική τιμωρία…
Έτσι, οι κύριοι (και οι κυρίες) αυτοί έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στο άνοιγμα της ψαλίδας των κοινωνικών ανισοτήτων, που αποδεδειγμένα αποτελεί και τη βάση για να πατήσουν και να θεριέψουν ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η μη ανοχή της διαφορετικότητας. Και την ίδια στιγμή, εξαφανίστηκαν βασικοί όροι της αρχικής διακήρυξης για την ενωμένη Ευρώπη, όπως ισότητα, αλληλεγγύη, ισονομία, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλοι…
Όταν, λοιπόν, η κα Μέρκελ αποτέλεσε για χρόνια το «σιδερένιο χέρι» των ισοπεδωτικών πολιτικών, που έφεραν τεράστια πλεονάσματα στο Βερολίνο και πρωτοφανή φτώχεια στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, πως είναι δυνατόν αυτή η ίδια πολιτικός να «επανιδρύσει» την Ευρώπη; Ακόμη κι εάν το κάνει για την υστεροφημία της, δεν θα πράξει τα αναγκαία, για να υπάρξει σωστό αποτέλεσμα.
Όταν ο κ. Μακρόν, ως δεξί χέρι του Φρανσουά Ολάντ και κατόπιν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του τελευταίου, προωθούσε μέτρα λιτότητας και κατάργησης βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, παραδοσιακών αρχών της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας, με βάσεις από τη Γαλλική Επανάσταση, πως είναι δυνατόν ο ίδιος αυτός πολιτικός, να επαναφέρει στην Ευρώπη τα ιδανικά και τα κεκτημένα, που χάθηκαν από το καταστροφικό πέρασμα του νεοφιλελευθερισμού;
Υπάρχει ελπίδα;
Ακόμη και οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες έχουν τις δικές τους ευθύνες για την ακροδεξιά στροφή της Ευρώπης, όταν από την εποχή των Μπλερ και Σρέντερ είχαν συμμαχήσει με τον νεοφιλελευθερισμό, αποκηρύσσοντας τις θέσεις και τις απόψεις της παράταξής τους, στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες…
Στην Ευρώπη των παραδοσιακών αρχών της, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, δεν υπάρχει χώρος για ακραίες και επικίνδυνες πολιτικές δυνάμεις και μορφώματα. Η «επανίδρυση», ωστόσο, δεν μπορεί να γίνει από ηγέτες, που την οδήγησαν στην καταστροφή. Σε αυτό, ο λαϊκός παράγοντας παίζει καθοριστικό ρόλο, έστω κι αν στις επικείμενες ευρωεκλογές τα αποτελέσματα δεν αποτυπώνουν με εμφανή τρόπο τη δυναμική, που υπάρχει και αναπτύσσεται σε όλη την Ευρώπη, εναντίον του φασισμού, του ρατσισμού και των νοσταλγών του ναζισμού.
