Ευρωεκλογές

Είναι κοινά παραδεκτό ότι όποτε οι ευρωεκλογές προηγούνται των εθνικών εκλογών ή όταν εν πάση περιπτώσει διεξάγονται χρονικά κοντά με τις εθνικές εκλογές, γεγονός που έχει συμβεί τις περισσότερες φορές, χάνουν επί της ουσίας το νόημα τους σε ότι αφορά το διακύβευμα για τον μέλλον της ΕΕ.

Στην Ελλάδα η τάση αυτή είναι ακόμη πιο έντονη από τις πρώτες κιόλας ευρωεκλογές του 1984, καθώς η εγχώρια πολιτική σύγκρουση Δεξιάς-Αριστεράς, επιβάλει να εκλαμβάνονται οι κάλπες για το ευρωκοινοβούλιο ως “ψήφος εμπιστοσύνης” ή “δημοσκόπηση” η “δημοψήφισμα” για την εκάστοτε κυβέρνηση και συνάμα την αντιπολίτευση ιδίως την αξιωματική. Το αποτέλεσμα πρακτικά είναι οι πολίτες να γυρίζουν την πλάτη τους και η συμμετοχή στις κάλπες να κινείται πέριξ του 50%. 

Προφανώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην παρούσα φάση και 5 μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές οι ευρωεκλογές της 26ης Μαϊιου αποτελούν ένα δυνατό crash test για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Και μάλιστα μ’ ένα εκλογικό σύστημα “σκληρής” απλής αναλογικής με τη χώρα μία και ενιαία εκλογική περιφέρεια  για 21 ευρωβουλευτές και με τις δημοσκοπήσεις να μην θεωρούνται πάντα αξιόπιστες καθώς το δείγμα των ερωτώμενων πολιτών δεν θεωρείται αντιπροσωπευτικό αφού η συντριπτική πλειοψηφία δεν απαντά ή κάνει πλάκα για τις εκλογικές προθέσεις της. 

Για μια ακόμη φορά οι Έλληνες πολίτες προσέρχονται στις ευρωκάλπες με όρους εσωτερικής κατανάλωσης, αν και φαίνεται πλέον μετά και τη περιπέτεια των μνημονίων να έχουν γνώση των ευρωπαϊκών δεδομένων και συσχετισμών. Το μέλλον της Ευρώπης, οι πολιτικές λιτότητας και η κοινωνική συνοχή, η άνοδος της ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού, το Brexit, η κλιματική αλλαγή, η επικυριαρχία του Βερολίνου στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι θέματα και έννοιες που συζητούν οι Έλληνες ψηφοφόρο μέσα όμως από το φίλτρο της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Έτσι στη χώρα μας, οι ευρωεκλογές κινδυνεύουν να περάσουν χωρίς να γίνεται από κανέναν ουσιαστική κουβέντα για το ποια Ευρώπη θέλουμε και ποιος ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των μελών του. Θέσεις τα κόμματα έχουν αλλά  το εσωτερικό πολιτικό debate στρέφει αλλού το ενδιαφέρον αν και οι ηγεσίες γνωρίζουν ότι θα έπρεπε το ενδιαφέρον των ευρωεκλογών να επικεντρώνεται κυρίως στις επιπτώσεις που τα αποτελέσματα τους θα διαμορφώσουν, αλλά και πώς τα αποτελέσματα αυτά θα προσδιορίσουν τα πρόσωπα που θα αναλάβουν τις θέσεις – κλειδιά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Και κυρίως ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) στη θέση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.   

Οι ζυμώσεις στην Ευρώπη καλά κρατούν και δυστυχώς τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου με την προεκλογική στάση τους έρχονται να επιβεβαιώσουν τον πολιτικό επαρχιωτισμό μας. Την ώρα που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρίσκεται σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή καλό θα ήταν μέσα στις επόμενες 10 μέρες μέχρι την 26η Μαϊου κόμματα και αρχηγοί να αντιπαρατεθούν για το μέλλον και τα συμφέροντα της Ελλάδας μέσα και από το πρίσμα της πορείας της ΕΕ και της ευρωζώνης. Άλλωστε το δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης θα απαντηθεί το φθινόπωρο.