«Έχε το νου σου στο παιδί» γιατί το τέρας του bullying δεν χορταίνει εύκολα…

Εν έτει 2018 και αφού όλα τα προηγούμενα χρόνια πλείστοι όσοι κοινωνικοί φορείς είχαν αποδυθεί σε έναν ανένδοτο… αποτροπής φαινομένων σχολικού εκφοβισμού, το γνωστό μας bullying, φαίνεται πως η λαίλαπα αυτή δεν λέει να σταματήσει και αγγίζει και πάλι επικίνδυνα την πόρτα μας.

Τελευταίο θύμα ένας 15χρονος στην Αργυρούπολη, ένα παιδί που οι απειλές και τα συνεχή πειράγματα συμμαθητών του, σύμφωνα με τα όσα ισχυρίστηκε στο χειρόγραφο σημείωμά του, το οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα. Ετών 15! Το διαβάζω ξανά και ξανά για να το πιστέψω!

«Μαμά, μπαμπά, αδερφέ μου, σας αγαπάω. Καταστρέψτε τους όπως με κατέστρεψαν» ήταν τα τελευταία του λόγια σε ένα άψυχο χαρτί, η κραυγή αγωνίας της ψυχούλας του για όσα περνούσε τους τελευταίους μήνες στο σχολείο και δεν είχε την δύναμη να ομολογήσει σε κανέναν, αλλά ούτε και να ζητήσει βοήθεια.
Σιωπηλοί παρατηρητές, φαντάζομαι, σε όλη αυτή την ιστορία οι καθηγητές.

Θυμάμαι μια φίλη φιλόλογο που μου έλεγε μια ιστορία σε ένα Γυμνάσιο της Αθήνας όπου είχε υπηρετήσει ως αναπληρώτρια, όπου μια παρέα μαθητών είχε… δέσει στο καλοριφέρ έναν συμμαθητή τους και τον έφτυνε. Όταν τη ρώτησα εξοργισμένη ”Και εσείς οι καθηγητές τι κάνατε;” εκείνη μου απάντησε ξερά με ένα ίχνος, ομολογουμένως, ενοχής στη φωνή ”Και τι μπορούμε να κάνουμε;”.

Σε αυτές τις υποθέσεις, θεωρώ, ότι την αρχική ευθύνη έχουν οι εκπαιδευτικοί. Αυτοί που βλέπουν, ακούνε και δεν κάνουν τίποτα. Εκείνοι που ενώ αποστολή τους είναι να έχουν στο νου τους το παιδί, απλά γυρίζουν το βλέμμα και παρακολουθούν αποστασιοποιημένα τα πράγματα να συμβαίνουν. Χωρίς να επεμβαίνουν στο ελάχιστο, αφήνουν συμπεριφορές, μέσα στο σχολικό περιβάλλον, να διαιωνίζονται.

Κατά δεύτερο λόγο ευθύνονται και οι γονείς. Τόσο των παιδιών που το υφίστανται, όσο και αυτών που το πράττουν. Γιατί οι μεν σίγουρα βλέπουν κάποια σημάδια, αλλά πολλές φορές δεν θέλουν να τα παραδεχτούν και οι δε γιατί συντελούν στην ανατροφή ατόμων που βρίσκουν ευχαρίστηση στο να κάνουν σκουπίδι το διπλανό τους.

Τι να πει κανείς σε αυτόν τον πατέρα και σε αυτή τη μάνα που είδαν το παιδί τους νεκρό πριν καλά καλά ανθίσει; Τι να πει κανείς σε αυτή τη μητέρα που αντί να δει το γιο της να μεγαλώνει και να προοδεύει, τον βρήκε κρεμασμένο στο μπαλκόνι;

Τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις είναι περιττά. Διότι θα έπρεπε να είχαν ειπωθεί πολύ καιρό πριν, όπως, επίσης, θα έπρεπε να είχαν γίνει τα αυτονότητα πολύ καιρό πριν, αλλά ποτέ δεν έγιναν. Για ευνόητους λόγους που δεν θα έπρεπε να είναι ευνόητοι.

Ιστορίες σαν και αυτές λαμβάνουν χώρα καθημερινά στα σχολεία, απλά άλλα παιδάκια έχουν τη δύναμη να ζητήσουν βοήθεια και άλλα απλά βυθίζονται καθημερινά όλο και περισσότερο σε όλο αυτό που του συμβαίνει, το οποίο στην εφηβική τους ψυχή παίρνει διαστάσεις τέρατος. Που τελικά κάποιους λίγους τους τρώει. Και αυτό είναι πολύ κρίμα σε μια εποχή που το να ζητήσεις βοήθεια και να βρεις κάποιον να σε ακούσει και να σταθεί δίπλα σου είναι τόσο εύκολο.