Φαρμακοβιομηχανία: Το φαρμάκι των… απολύσεων και το «πάρτι» της 15ετίας
Σε πότισα ροδόσταμο, με πότισες φαρμάκι… Aυτό όπως φαίνεται είναι το «ευχαριστώ» στην αγορά του φαρμάκου, με καλά πληροφορημένες πηγές να μιλούν για απομακρύνσεις παλιών και πολύπειρων στελεχών από πέντε εταιρίες του χώρου.
Τα άλογα τα σκοτώνουν όταν γεράσουν και υπό αυτό το πρίσμα, εκτιμούν πως η αλλαγή σκυτάλης με νεότερους και φθηνότερους σε επίπεδο μισθολογικού και ασφαλιστικού κόστους εργαζομένους, θα έχουν ορατό αποτέλεσμα στην αύξηση των κερδών. Τι και αν επί δυο δεκαετίες η αυξημένη φαρμακευτική δαπάνη, η υπερσυνταγογράφηση και το μειωμένο μερίδιο των γενοσήμων φαρμάκων στην αγορά, συνέβαλαν και αυτά με την σειρά τους ώστε να οδηγηθούμε στην οικονομική αιμορραγία της χώρας με τις γνωστές συνέπιες των μνημονίων.
Τι και αν από το 1990 έως το 2004, την χρονιά ορόσημο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης ανερχόταν ετησίως στο 5%, τι και αν τα στοιχεία του 2013 έδειχναν πως σε επίπεδο φαρμακευτικής δαπάνης η Ελλάδα κατείχε την δεύτερη θέση στον ΟΟΣΑ (μετά τις ΗΠΑ) με 721 δολάρια κατά κεφαλήν, με τρίτη την Ιρλανδία με 653 δολάρια και το μέσο όρο του ΟΟΣΑ στα 515 δολάρια κατά κεφαλήν.
Σε ποσοστό με βάση το ΑΕΠ της χώρας, τα στοιχεία του 2013 κατέτασσαν την πτωχευμένη τότε Ελλάδα να κατέχει την πρώτη θέση σε φαρμακευτική δαπάνη από τις χώρες του ΟΟΣΑ με ποσοστό 2,8%, έναντι της δεύτερης χώρας που άκουγε στο όνομα Ουγγαρία με 2,2%, της μακρινής και ισχυρής οικονομικά Ιαπωνίας στο 1,5% και του μέσου όρου του ΟΟΣΑ με 0,8%.
Τα δυο δισ. των δαπανών για φάρμακα στην Ελλάδα του 2003 έφτασαν τα 5,1 δισ. ευρώ ως ετήσια δαπάνη το 2009, ένα πάρτι με καλεσμένους και οικοδεσπότες και με κομπάρσους στη γειτονιά τους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες. Σε αυτό το πλιάτσικο συμμετοχή είχαν και δημόσιοι λειτουργοί και εταιρείες, όπως όλα δείχνουν, με το κράτος να μένει απών από κάθε ουσιαστικό έλεγχο.
Αν κάνεις κοιτάξει προσεκτικά τον πίνακα της φαρμακευτικής δαπάνης από το 2000 έως και το 2009, θα διαπιστώσει πως η αύξηση που ακολουθείτο ήταν με αριθμητική πρόοδο.
- Το 2000 η δαπάνη ανερχόταν στα 1,278 δισ. ευρώ,
- το 2001 στα 1,502 δισ. ευρώ,
- το 2002 στο 1,739 δισ. ευρώ,
- το 2003 στα 2,132 δισ. ευρώ,
- το 2004 στα 2,430 δισ. ευρώ,
- το 2005 στα 2,870 δισ. ευρώ,
- το 2006 στα 3,510 δισ. ευρώ,
- το 2007 στα 4,040 δισ. ευρώ,
- το 2008 στα 4,530 δισ. ευρώ και
- το σωτήριον έτος 2009 στα 5,108 δισ. ευρώ!
Σε ένα σύστημα όπου το φάρμακο είχε την τιμητική του και την δική του συμβολή στην αύξηση των ελλειμάτων της χώρας, σήμερα η πληρωμή έρχεται με το νόμισμα των… απολύσεων. Όλα στον βωμό των σκοπιμοτήτων εκεί που το κέρδος αγιάζει τα μέσα και ο εργαζόμενος παλιός κυρίως, αλλά και νέος, γίνεται αναλώσιμος. Η άκρατη συνταγογράφηση χωρίς τις δικλείδες ασφαλείας, οι παράνομες εξαγωγές σκευασμάτων τα οποία και αποζημιώνονταν και εντός των τειχών της χώρας, η έξαρση της πολυφαρμακίας και η ανυπαρξία ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, η διατήρηση της πρώτης τιμής, σταθερής για τρία χρόνια, αλλά και ο ελλιπής έλεγχος από τα ταμεία, χωρίς την απαραίτητη αξιολόγηση, ήταν μερικές από τις αιτίες που οδήγησαν στην φαρμακοσπατάλη.
Όταν όλο αυτό το κακό όνειρο ήρθε και ξέσπασε ως τσουνάμι, συμπαρασύροντας την ελληνική κοινωνία στις ξέρες των μνημονιακών χρόνων, ήρθε το clawback και το rebate για να «ζαλίσει» τις εγχώριες και ξένες φαρμακευτικές, γιατί όπως και να το κάνεις, πονάει πολύ να επιστρέφεις ένα μέρος από την κερδοφορία σου. Σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα, απαντήσεις πειστικές δεν έχουν δοθεί ούτε από την πλευρά της πολιτείας διαχρονικά, για την πολυετή σπατάλη και την πλημμελή -να το πούμε ευγενικά- άσκηση ελέγχου, ούτε από τις ενώσεις των φαρμακοβιομηχανιών.
Ας ελπίσουμε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ) κ. Θεόδωρος Τρύφων, να κάνει τώρα την υπέρβαση γιατί η κοινωνία επιτέλους περιμένει από τις εταιρείες να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους για τα χρόνια της ευμάρειας που τους χάρισε, και το νόμισμα της αποπληρωμής να μην είναι απολύσεις και συνθήκες εργασίας γαλέρας.
Γιατί πολλά ακούγονται, λίγα γράφονται και τώρα που βιώνουμε την περίοδο των ισχνών αγελάδων στη χώρα (μετά από μια δεκαπενταετία διαρκούς… αρμέγματος του δημόσιου κορβανά, από το 1995 έως το 2009) θέλουν να διατηρήσουν αλώβητα τα κέρδη του παρελθόντος, μέσα από την αύξηση των ωρών εργασίας, τη μείωση του ανθρώπινου δυναμικού, την αντικατάσταση των παλιών με νέο και φθηνότερο από πλευρά μισθολογικού κόστους στελεχιακό δυναμικό, αλλά και τη δραστική περιστολή των δαπανών για την προβολή των φαρμακευτικών προϊόντων.
