Fit to govern?

Του Νίκου Καραχάλιου*
Η Nikki Haley, η 51χρονη πρώην Πρέσβειρα των Ηνωμένων Πολιτειών στα Ηνωμένα Έθνη και νυν Κυβερνήτης της Πολιτείας της Νότιας Καρολίνας (2η  θητεία), έβαλε φωτιά στη βάση του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος εδώ και δύο μήνες, όταν και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της για το χρίσμα του Προέδρου των ΗΠΑ, απέναντι στον «ευεργέτη» της Donald Trump.

Οι περισσότεροι αναλυτές ασχολούνται με τις πιθανότητές της να ανατρέψει το ανδροκρατούμενο ρόστερ των υποψηφίων και να μπει «σφήνα» ανάμεσα στον πρώην Πλανητάρχη και τον επίσης φιλόδοξο Ron DeSantis, Κυβερνήτη της Φλόριντα, που αναμένεται να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του από μέρα σε μέρα. Η Haley είναι ιδιαίτερα στιβαρή πολιτικός με θάρρος, πυγμή και ιδέες που φιλοδοξούν να σπάσουν το κατεστημένο των υπερηλίκων πολιτικών της Ουάσινγκτον.

Ο μεγάλος αντίπαλος των τριών δεν θα είναι ομόσταυλός τους. Ο  πραγματικός διεκδικητής προέρχεται από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών, και δεν είναι  άλλος από τον εν ενεργεία Πρόεδρο. Το ερώτημα όμως είναι αν θα θέσει ξανά υποψηφιότητα.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να ξεπεράσει ένα σημαντικό εμπόδιο… Τίθεται ένα δίλημμα ανάμεσα στον νυν Πρόεδρο Joe Biden και τον «άλλο του εαυτό»… Τί σημαίνει αυτό; Ο ένοικος του Λευκού Οίκου είναι σήμερα 80 ετών. Αν επανεκλεγεί το 2024, θα ολοκληρώσει τη θητεία του το 2029 σε ηλικία πια 86 ετών!

Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιον πως η ηλικία του είναι ένα θέμα που ανησυχεί φίλους και αντιπάλους. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος τους δίνει μια σειρά από αφορμές. Είτε όταν αποκοιμιέται σε συνόδους κορυφής (εξ ου και το παρατσούκλι Sleepy Joe), είτε όταν παραπατάει ανεβαίνοντας τις σκάλες του Air Force One (Slippery Joe), ή κάθε φορά που μπερδεύει τα λόγια του, χαιρετώντας σε εκδηλώσεις στενούς του συνεργάτες που έχουν προ πολλού πεθάνει (Dementia Joe). Τα παραπάνω επαναλαμβανόμενα περιστατικά, τα οποία δύσκολα θα τα χαρακτήριζε κανείς «μεμονωμένα», έχουν λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας το τελευταίο διάστημα…

Θα έλεγε κανείς πως η ψυχική, διανοητική και φυσική κατάσταση του Προέδρου, έχει ίσως καταστεί το πιο επιτακτικό ζήτημα της Αμερικανικής πολιτικής σκηνής, επισκιάζοντας ακόμη και αυτό της περαιτέρω εμπλοκής των ΗΠΑ στον ρωσοουκρανικό πόλεμο…

Πώς απαντάει ο ίδιος;

Ο Biden δηλώνει ότι οι ανησυχίες για την υγεία του «νομιμοποιούνται», αλλά προσθέτει: «το μόνο πράγμα που μπορώ να σας πω είναι: «κοιτάξτε με».

Μπορεί; Αρκεί; Πείθει;

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη δημοσκόπηση της Harris Opinion Poll, το 57% των Αμερικανών δεν πιστεύει πως ο Biden είναι σε κατάσταση να κυβερνά τη χώρα τους! Το 85% των Ρεπουμπλικανών , το 66% των Ανεξάρτητων, ακόμη και το 25% των Δημοκρατικών, αμφιβάλλουν για τη διανοητική του κατάσταση! Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι κάτι τέτοιο το μετρούν κανονικά αξιόπιστες εταιρίες ερευνών!

Σε αντίθεση με τα ελληνικά πολιτικά ήθη και τις πρόσφατες ηγεμονίστικες τάσεις του Πρωθυπουργεύοντος, στην Αμερική οι πολιτικοί, είναι συνηθισμένοι να απαντούν ευθέως όταν δέχονται κριτική -ακόμη και για προσωπικά θέματα- και δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους (ή τα συστημικά καθεστωτικά μέσα που τους φιλοτεχνούν σε καθημερινή βάση μία αγιογραφία ΜΕΣΙΑ…).

“Is he fit to govern?”. Είναι σε κατάσταση να κυβερνήσει; Αυτό λοιπόν είναι το κρίσιμο ερώτημα.

Για πολλούς φαίνεται ως «απομεινάρι μιας άλλης εποχής». Είναι σίγουρα πιο αδύναμος σαν προσωπικότητα από τον διχαστικό και εμπρηστικό προκάτοχό του, που είχε φτάσει με την υπερκινητικότητά του στο άλλο άκρο. Ο Trump ήταν τόσο εκρηκτικός που πλέον τρομάζει μεγάλο μέρος των εκλογικά κρίσιμων ανεξάρτητων ψηφοφόρων, αλλά και του ίδιου του συντηρητικού ακροατηρίου που αποτελεί τη βάση του Good Old Party. Όμως, και αυτός σήκωσε ο γάντι που του έριξε η συνυποψήφιά του, δηλώνοντας πως όχι μόνο θα έκανε το Cognitive Test, αλλά ότι θα έπρεπε να το περάσουν όλοι όσοι διεκδικούν το αξίωμα του Προέδρου! Σύμφωνα μάλιστα με post του στο Truth Social, θα πρέπει να συμπληρώσουν την εκτεταμένη έκδοση του Mental Competency Test!

Στην Αμερική λοιπόν το ζήτημα αν ο Biden πάσχει από Dementia/Αλτζχάϊμερ ή όχι και πως αυτό επηρεάζει την άσκηση των καθηκόντων του, αποτελεί πλέον κοινό τόπο. Τα ζητούμενα είναι: πρώτον, κατά πόσο αυτό επηρεάζει τις αποφάσεις του, και αν ναι (προφανώς ναι), πως τεκμηριώνεται;

Γι΄ αυτό η Harris προτείνει να υπάρχει προληπτικός έλεγχος.

Γι’ αυτό μιλάει για “test”, κάτι που ίσως να είναι πιο «τίμιο» από το να κυκλοφορούν φήμες -έστω ως ένα γκρίζο κομμάτι της πολιτικής ζωής- κάνουν ζημιά και στον ίδιο τον Biden. (Politico, Older Voters Bulk MT Nikki Haleys Competency/Test, 21/2/23)

Να διευκρινίσουμε πως τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τον «πολιτικό χαρακτήρα» ενός εκάστου, και δεν αποτελούν κριτήρια πολιτικής δεξιότητας αλλά «φυσιολογικής αντιληπτικής δυνατότητας».

Όμως, το παρόν κείμενο δεν αφορά τις ούτως ή άλλως μικρές πιθανότητες επανεκλογής του γηραλέου Joe.  Έχει να κάνει με μια σειρά ερωτημάτων/αποριών που έχουν ήδη προβληματίσει τους υπερατλαντικούς φίλους μας, αλλά αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη συνάφεια με τη δική μας πολιτική σκηνή. Τίθενται τρία σχετικά ερωτήματα:

α) Κατά πόσο η υγεία των πολιτικών και δη των πολιτικών «αρχηγών», μπορεί να παίζει ρόλο στον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντά τους: αυτονόητα παίζει η βιολογική κατάσταση, αλλά εδώ αμφισβητείται από πολλούς ειδικούς πλέον και η ψυχική υγεία κάποιων.

β) Αν και κατά πόσον είναι «πρέπον» ή «πολιτικά ορθό» να θέσει κάποιος ως θέμα στο δημόσιο διάλογο κάτι τόσο «προσωπικό», που εμπίπτει μεν στα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» για το μέσο πολίτη, αλλά προφανώς όταν αφορά «δημόσια πρόσωπα», τα κριτήρια αλλάζουν.

Ως που μπορεί και πρέπει να φτάσει η διερεύνηση; Τέθηκε π.χ. μετ’ επιτάσεως θέμα υγείας των μηχανοδηγών και των σταθμαρχών που συμμετείχαν στο δυστύχημα των Τεμπών; Γιατί αναρωτιέται κάποιος ή δεν συμφωνεί να τίθεται ζήτημα για την υγεία των «Επιτελαρχών»;

γ) Αποτελεί η υγεία ενός πολιτικού -και μάλιστα ασκούντα τα υπεραπαιτητικά καθήκοντα Πρωθυπουργού- «προσωπικό δεδομένο»;

Αλλάζει η απάντηση αν ο συγκεκριμένος δεν είναι ένας οποιοσδήποτε βουλευτής, αλλά ένας Υπουργός ή ο Αρχηγός του Κράτους;

Μπορεί να είναι taboo η υγεία του Πρωθυπουργού;

Στις ΗΠΑ γιατί δεν είναι η υγεία του Προέδρου;

Στη Ρωσία γιατί απαντάνε -και μάλιστα προληπτικά- «οι Κρεμλινέζοι» με φωτογραφίες του ημίγυμνου Πούτιν καβάλα σε άλογα, ενώ διασχίζει παγωμένα ποτάμια χειμωνιάτικα;

Στη Γερμανία γιατί η πρόσφατη ασθένεια της Καγκελάριου Μέρκελ είχε πλήρη κάλυψη από τα ΜΜΕ;

Στην Ελλάδα έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που τέθηκε ένα τέτοιο θέμα στο δημόσιο διάλογο. Πόσοι θυμούνται, ή πόσοι γνωρίζουν το Χέρφιλντ, όταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου έδινε τη μάχη για τη ζωή του στα χέρια του Γιακούμπ, που του έκανε μια πρωτοποριακή για την εποχή αλλά επικίνδυνη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Η συνέχεια τότε δόθηκε στο Ωνάσειο, όπου γύρω από το κρεβάτι της εντατικής συνεδρίαζε το Πολιτικό Γραφείο της εποχής. Όταν έφυγε από τη ζωή ο Ηγέτης της Αλλαγής έκλεισε μαζί της μια ολόκληρη εποχή, αυτή της «πρώτης Μεταπολίτευσης». Μήπως η «δεύτερη Μεταπολίτευση» ολοκληρωθεί ανάλογα;

Οι έξι Πρωθυπουργοί που ακολούθησαν (Κ. Σημίτης, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος, Α. Σαμαράς, Α. Τσίπρας) δεν έχουν αντιμετωπίσει -να είναι καλά οι άνθρωποι- σοβαρά προβλήματα υγείας, και -σχεδόν κανείς- κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων του. Μόνο ο Λουκάς Παπαδήμος ταλαιπωρείται ακόμη από τα τραύματα της άνανδρης βομβιστικής επίθεσης που δέχτηκε…

Πάμε όμως για λίγο πίσω στις ΗΠΑ για να διευκρινίσουμε κάτι που μπορεί να φαντάζει ως λεπτομέρεια, αλλά η διευκρίνισή της θα «νομιμοποιήσει» τη συζήτηση στη «Δανία του Νότου». Η σοβαρότατη Nikki Haley -και όχι κάποιος «σκληρός» παρουσιαστής του Fox News τύπου Tucker Carlson- όταν έβαλε mini-βόμβα στο πολιτικό σύστημα, με την πρόταση να υπόκεινται οι πολιτικοί που βρίσκονται σε ηλικία άνω των 75 ετών σε υποχρεωτικό τεστ αντίληψης (Cognitive Testing), δεν μίλησε για τεστ υγείας (Health Check), αλλά προσέξτε, για αξιολόγηση «γνωστικής διανοητικής κατάστασης». Κατά πόσο το «75» είναι στοιχείο ηλικιακού ρατσισμού σε μια χώρα που ο μέσος όρος ζωής είναι τα 77 έτη, είναι ένα θέμα. Κατά πόσο ο στόχος είναι ο εν ενεργεία Πρόεδρος, μάλλον είναι σαφές. Στην ερώτηση αν τα «σκάγια» πιάνουν και τον 76χρονο Trump, η απάντηση προφανής…

Το ερώτημα βέβαια παραμένει: είναι ένα ζήτημα απλά «άκομψο» ή τίθεται «επί της ουσίας»; Αντιλαμβάνομαι πως μπορεί να μην είναι ευχάριστη μια συζήτηση αυτού του τύπου, αλλά ποιά συζήτηση είναι τελικά όταν αφορά τον πυρήνα της πολιτικής και όχι φιοριτούρες και ευχολόγια;

Η συζήτηση θα παρέμενε taboo αν δεν είχε τεθεί από τον υπογράφοντα το θέμα για τον Έλληνα Πρωθυπουργεύοντα, μετά το δυστύχημα στα Τέμπη. Κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν «ακραίο», άλλοι «ανήκουστο». Τους κατανοώ. Όμως, αν δεν θέλουν να το συζητήσουν, οφείλουν οι ίδιοι να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήσεων που μένουν αναπάντητες και πληθαίνουν μέρα με την ημέρα από τον «ανάλγητο» τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Έγιναν μάλιστα εντονότερες μετά την χθεσινοβραδινή αγιογραφία.

Πιστεύω πως δεν τίθεται πλέον μόνο πολιτικό ζήτημα, αλλά και θέμα «ψυχικής υγείας» του επικεφαλής μιας κυβέρνησης, όταν αδυνατεί να αρθρώσει τη λέξη «συγγνώμη» και μάλιστα την επιμερίζεται και με ένα νεαρό κορίτσι, μια επιζήσασα των Τεμπών!

Όχι μόνο επέμεινε στη «μισή συγγνώμη» που είχε -κατόπιν πίεσης- ψελλίσει αρχικά, αλλά συνέχισε να επαναλαμβάνει το απαράδεκτο «ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ»!

Ο «νεομητσοτάκειος τρόπος» επιμερισμού της ευθύνης σε τρίτους, αποδεικνύει πως του λείπει το στοιχειώδες επίπεδο ενσυναίσθησης που οφείλει να διαθέτει ένας «κανονικός άνθρωπος», που ως Πρωθυπουργός βλέπει να χάνονται «στη βάρδιά του» 57 ζωές νέων ανθρώπων. Γίνεται ακόμη πιο εξοργιστικός, αλλά και «ύποπτος» το ότι εμφανίζεται να χαμογελά και να ακίζεται ατσαλάκωτος, ενώ έχουν περάσει μόλις 20 ημέρες από την τραγωδία.

Όταν λοιπόν αλλοιώνει σκόπιμα νοήματα και κακοποιεί λέξεις όπως η «ΘΥΣΙΑ» επιχειρώντας MitsotakisWashing με ένα τόσο προκλητικό προφίλ του συντοπίτη του Σταύρου Θεοδωράκη, ξεπερνούν την τελευταία κόκκινη γραμμή! Δεν σας κρύβω πως αν δεν γυριζόταν αυτή η προπαγανδιστική σπέκουλα δεν θα το έθετα το ζήτημα της «επάρκειας».

Τώρα όμως ήρθε η ώρα της αφτιασίδωτης αλήθειας, της αμοντάριστης «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ του ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ». Αυτό που επέβαλε σε χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, εκπαιδευτικούς κ.ά., γιατί να μην το περάσει ο ίδιος; Αν αναρωτιέστε πως μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο τεστ «ψυχικής υγείας» σας παραπέμπω στη Mayo Clinic. Είναι το Harvard της Ιατρικής. Αν με ρωτήσετε αν  καταθέτω την «πρόταση πολιτικά», δηλαδή μεταφορικά, ή την εννοώ «ουσιαστικά» δηλαδή κυριολεκτικά, σας απαντώ: μέχρι και εχθές το ερώτημα ήταν ρητορικό. Από σήμερα είναι ευθύ!

Is he fit to govern?

Είναι ο Μητσοτάκης σε κατάσταση να κυβερνήσει;

Δεν ερωτώ αν είναι «κατάλληλος» (όπως εσφαλμένα ρωτούν οι δημοσκόποι), ούτε «ικανός», όπως ρωτάμε εμείς, οι πολιτικοί του αντίπαλοι…

Είδαμε πως αν πολιτευόμαστε στις Ηνωμένες Πολιτείες σαφέστατα και το θέμα θα είχε ήδη τεθεί ζήτημα στο δημόσιο διάλογο. Εδώ, κάποιοι (κυρίως φιλοκυβερνητικοί #Kyriakistas και ενσωματωμένοι συστημικοί «δημοσιογράφοι») θα ενοχληθούν και πιθανότατα θα μου επιτεθούν. Ελάτε. Αν αντιδράσουν, γιατί η πρότασή μου τους φαντάζει «εξωφρενική», ας το κάνουν με επιχειρήματα.

Ίσως να είναι… Φέρουν όμως αυτοί που τον στηρίζουν ακόμη το βάρος της ανταπόδειξης και ο Μητσοτάκης ο ίδιος την ευθύνη της αυταπόδειξης!

Ερωτώ ευθέως:

Πόσο εξωπραγματικά θα σας φαινόντουσαν τα παρακάτω γεγονότα, αν κάποιος τα προέβλεπε το 2020;

• Ότι θα πέθαιναν στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα, πάνω από 18.500 συνάνθρωποί μας εκτός ΜΕΘ;
• Ότι θα καιγόταν η μισή Βόρεια Εύβοια με «ανέμους» του μισού μποφόρ;
• Ότι θα παρακολουθείτο η μισή Χώρα, το μισό Υπουργικό Συμβούλιο και η μισή οικογένεια του ίδιου του Μητσοτάκη, από τον ίδιο τον Μητσοτάκη;
• Μήπως οι 25.000 «νόμιμες» επισυνδέσεις είναι λίγες; Είναι σύνηθες φαινόμενο οι μαζικές παρακολουθήσεις σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή μήπως ο όγκος και μόνο αποδεικνύει μια αδικαιολόγητη μανία καταδιώξεως;

Και τέλος:

Πώς χάθηκαν 57 νέοι μας στα Τέμπη, σε προαναγγελθέν (και πολλαπλώς καταγγελθέν) έγκλημα, χωρίς να αναλάβει ξεκάθαρα την προσωπική πολιτική ευθύνη ο ίδιος ο Πρωθυπουργός;

Αν λοιπόν αυτό δεν είναι δυσανεξία προς την ανάληψη ευθυνών, μήπως χρήζει η περίπτωση ενός «τεστ», για να γνωρίσει επιτέλους η ελληνική κοινωνία αν ο έχων την πρόθεση να ζητήσει σε λίγες μέρες μια «2^η ευκαιρία», μήπως δεν άξιζε ούτε την πρώτη;

Μήπως δεν είναι άνθρωπος που νοιάζεται για εσάς, αλλά άτομο που θέλει να εξουσιάζει όλους εμάς;

Μήπως υπάρχει εδώ κάτι βαθύτερο από την αποδεδειγμένη πολιτική αναλγησία;

Μήπως αυτό το σκοτεινό άτομο κρύβει ένα οφθαλμοφανές μυστικό, που ως χθες φάνταζε «ιδιαιτερότητα», ενώ είναι διαταραχή;

Μήπως δηλαδή είναι UNFIT TO GOVERN?

Οι απαντήσεις δικές σας…

Let the debate begin!

*πρώην γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Ν.Δ.,
κίνηση ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ, Προεδρος Forum 2020