Φοβού το πληγωμένο λιοντάρι

«Αν κάναμε λάθη, οφείλουμε να τα διορθώσουμε» ήταν ένα από τα ελάχιστα σχόλια που έκανε ο Σουλτάνος παραδεχόμενος την ήττα του. Διότι τελικά ήττα ήταν, τουλάχιστον σε σύγκριση με τα επίπεδα παντοδυναμίας που απολάμβανε ο ίδιος και το AKP επί χρόνια, με το αποτέλεσμα στα σημεία να αποδεικνύεται σημαντικότερο από την συνολική εικόνα.

Τι κι αν το ισλαμικό κόμμα κράτησε την πρωτιά και με διαφορά τις ψήφους σε εθνικό επίπεδο. Τι κι αν η ίδια η καρέκλα του Ερντογάν να μην κινδυνεύει άμεσα. Το όραμα ενός παντοδύναμου προέδρου, που θα ηγηθεί των πανηγυρικών εορτασμών των εκατό χρόνων της τουρκικής δημοκρατίας σε όλη τη χώρα, ξεθώριασε από τη στιγμή που η μισητή αντιπολίτευση των κεμαλιστών κατέληξε να ελέγχει τα ηνία και των τριών ισχυρότερων πολιτικο-οικονομικών κέντρων της χώρας (Αγκυρας, Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης) και συνολικά τις πέντε από τις έξι πολυπληθέστερες επαρχίες της χώρας.

Η αντιπολίτευση πέτυχε το στόχο της. Κατάφερε να αποδείξει ότι ο Ερντογάν δεν είναι άτρωτος, πως έχει αρχίσει η αποδόμηση της ηγεμονίας του και μάλιστα με έναν τρόπο που τον θίγει προσωπικά, δεδομένου πως αν και το όνομα του δεν ήταν καν στην κάλπη, είχε πάρει όλη την προεκλογική εκστρατεία του AKP στα χέρια του, αναγάγοντας την αναμέτρηση σε προσωπικό του στοίχημα.

Ο Τούρκος πρόεδρος όργωσε τη χώρα, ζητώντας ευθέως από τον κόσμο να συνεχίσει να τον εμπιστεύεται και εκείνος του γύρισε την πλάτη. Και για έναν πολιτικό με την προσωπικότητα και το εγωκεντρισμό του Σουλτάνου, αυτό μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα επικίνδυνο, με τον ίδιο τρόπο που στο νόμο της ζούγκλας το πληγωμένο λιοντάρι είναι απρόβλεπτο και αρκούντως πιο επικίνδυνο.

Δεν είναι μόνο ο πληγωμένος εγωισμός του ή η αμφισβήτηση της παντοδυναμίας του, αλλά και τα σοβαρότατα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, μια βαθιά οικονομική κρίση στο εσωτερικό και ένα διεθνές πεδίο γεμάτο αγκάθια σε όλες τις πλευρές των συνόρων του. Και μπορεί να έχει φροντίσει να εκμηδενίσει όποιο στέλεχος του AKP θα μπορούσε να εξελιχτεί σε εσωκομματικό του αντίπαλο, όμως η αυξανόμενη γκρίνια στο εσωτερικό του κόμματος δεν είναι αμελητέα. Οι βουλευτές και οι τοπικοί κομματάρχες του κόμματος που έχουν καλύτερη και πιο άμεση εικόνα της αυξανόμενης δυσαρέσκειας στη λαϊκή βάση, θα απαιτήσουν αλλαγές και διορθωτικές κινήσεις.

Στην προκειμένη περίπτωση, η ήττα δεν είναι… ορφανή. Έχει έναν διάσημο πατέρα, ο οποίος, όπως απόλαυσε επί χρόνια τις δάφνες της επιτυχίας του, θα πρέπει τώρα να επωμιστεί το βάρος των λαθών του.

Ειδικά το πρόβλημα της αδυναμίας της τουρκικής οικονομίας δεν είναι απλό. Και η ψήφος έδειξε ότι ο κόσμος, από την απλή βάση έως τους επιχειρηματίες, σαφώς δεν «έφαγε» το παραμύθι των… κακών ξένων που θέλουν να πλήξουν την Τουρκία. Αντιθέτως, με την εμπιστοσύνη της αγοράς και των ξένων επενδυτών να έχει χαθεί, τα πράγματα μπορούν εύκολα να εκτροχιαστούν περαιτέρω, κυρίως δε, αν ο Σουλτάνος συνεχίσει το ίδιο επιθετικό τροπάρι.  

Η απλή λογική υπαγορεύει πως ο Ερντογάν θα πρέπει κανονικά να επικεντρωθεί στη διαχείριση και στον περιορισμό της ζημιάς (damagecontrol) και των αιτιών που τον οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τη σχέση εμπιστοσύνης με τους συμπατριώτες του. Όμως, καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι. Ερντογάν είναι αυτός… Δεν μας έχει συνηθίσει σε λογικές και ρεαλιστικές αντιδράσεις. Ο κανόνας του απρόβλεπτου και επικίνδυνου πληγωμένου θηρίου, του ταιριάζει πολύ καλύτερα. Δυστυχώς!