Φρίκη, αποτροπιασμός, αηδία

Και σιχασιά και αποστροφή και σαπίλα και θυμός και πολλά ακόμη.

O λόγος για τα… καμάρια της ΕΛ.ΑΣ.

Από τη μία η συμμορία των τεσσάρων που πρόσφερε προστασία σε οίκους ανοχής, χαρτοπαιχτικές λέσχες και από την άλλη η… τρελή παρέα της Κρήτης που αντί να στείλει στα κρατητήρια κι από εκεί στο Αυτόφωρο τον οδηγό μιας Porsche λόγω μέθης, τον άφησε ελεύθερο, έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε φίλο του, ο σκνίπα στο μεθύσι τα πήρε και σκότωσε έναν 22χρονο.

Σε οποιαδήποτε δημοκρατία της Δύσης, ο αρχηγός της αστυνομίας θα είχε ξηλωθεί ως ανίκανος, και ο αρμόδιος υπουργός θα είχε πάει στο σπίτι του, με συνοπτικές διαδικασίες.

Στην Ελλάδα, κανείς δεν χαμπαριάζει.

Ο Μάλλιος στη θέση του και ο Χρυσοχοΐδης στη θέση του.

Πως, λοιπόν, μετά από όσα συμβαίνουν στην αστυνομία, να μη νιώθει κάποιος πολίτης φρίκη, αποτροπιασμό και αηδία για τους ένστολους, κάθε βαθμίδας και τους πολιτικούς τους προϊστάμενους.

Και πως ο θυμός να μην  χτυπάει κόκκινο όταν  βλέπεις ότι η σήψη στο σώμα το οποίο έχει επιφορτισθεί με την ασφάλειά μας, εμάς, των Ελλήνων πολιτών, έχει φτάσει ως το μεδούλι…