Γι’ αυτούς τους λόγους υποστηρίζω τον Διονύση Σαββόπουλο και στην αυτοδυναμία Μητσοτάκη
Πέρασα απ την παλιά γέφυρα της Χαλκίδας κρυμμένος στην καρότσα ενός Datsun, 620 νομίζω.
Για να μην με μπαγλαρώσουν οι χωροφυλάκοι που μου την είχαν στημένη…
Ο εισαγγελέας είχε βγάλει ένταλμα να με συλλάβουν με αυτόφωρη διαδικασία.
Πήγα στην Χρήστου Λαδά στα ΝΕΑ, στον θείο μου τον Πάνο τον Γεραμάνη, και μετά δίπλα στην Κολοκοτρώνη, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, να βρω τον Γιώργο τον Βότση.
Κατέληξα την σατιρική εφημερίδα που διάβαζαν όλοι, στο ΠΟΝΤΙΚΙ στην αγκαλιά του Κώστα Παπαϊωάννου, με τον Μάκη τον Τριανταφυλλόπουλο, νεαρό σκιτσογράφο τότε, να προσπαθεί να θεραπεύσει τον πανικό μου με ουίσκι.
Δεν διώκουν τον Ανδρέα Ρουμ , έγραψαν, αλλά την ελευθερία όλου του ΤΥΠΟΥ.
Σαν σήμερα, ακριβώς πριν 40 χρόνια, το 1983, δικαζόμουν με το «ιδιώνυμο» για «περιύβριση αρχής δια του ΤΥΠΟΥ».
Πέντε χρόνια φυλακή χωρίς δικαίωμα έφεσης.
Χωρίς δικαίωμα αναστολής.
Με αυτόν το νόμο παλιότερα στέλνανε τους κομουνιστές στα ξερονήσια.
Και όσους χαρακτήριζαν συνοδοιπόρους τους.
Από το δικαστήρια με συνοπτικές διαδικασίες απευθείας σιδηροδέσμιοι στην φυλακή.
Στον Κορυδαλλό.
Όχι αστεία.
Ήμουνα μόλις 22 χρονών.
Φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, στην ΑΣΟΕΕ, στην Πατησίων.
Εκδότης του προδρομικού περιοδικού «Μια ΑΠΟΠΕΙΡΑ στην Χαλκίδα».
Μας έκαναν έρευνα στα σπίτια.
Δήθεν για να βρουν τα όπλα…
Τρομοκρατική οργάνωση κι έτσι.
Οι περισσότεροι συντάκτες ήταν μαθητές.
Το μόνο όπλο που υπήρχε περίπτωση να κρατήσουμε στο χέρι μας ήταν το “πουλάκι” μας…
Έκανε άνω – κάτω τα σπίτια μας ο Αθάνατος.
Ο διοικητής Ασφαλείας Χαλκίδας.
Μετά την χούντα δεν τον αποστράτευσε ο Καραμανλής και έμεινε στην καρέκλα του τρομοκρατώντας το σύμπαν, μέχρι το 1983.
Επικεφαλής ο Ευτύχης ο Παπαδερός (δεν ζει, μου ζήτησε συγνώμη 20 χρόνια αργότερα) που ήταν απ’ τους πρώτους στην αντιτρομοκρατική.
Φρικάρανε οι γονείς μας.
Βούιξε όλη η πόλη.
Ξεσηκώθηκαν την άλλη μέρα τα σχολεία.
Έβγαζαν ψηφίσματα συμπαράστασης οι σύλλογοι καθηγητών, τα εργατικά σωματεία.
Ήταν η πρώτη πολιτική δίκη μετά τον θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ το ΄81 με 48%.
Με το ιδιώνυμο…
Χιλιάδες νέοι και νέες με μηχανές, τρένα, λεωφορεία ήρθαν στην Χαλκίδα απ όλη την Ελλάδα να μας συμπαρασταθούν.
Ο υπουργός δημοσίας Τάξης ο Σκουλαρίκης πρωτοσέλιδο στο ΠΟΝΤΙΚΙ : «Πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά», είπε.
Κι έτσι βγήκε το σύνθημα που φώναζαν χιλιάδες στις διαδηλώσεις: «φασίστα, καθήκι, Σκουλαρίκη!»
Ο Κώστας ο Λαλιώτης αντέδρασε αμέσως, έκανε σύσκεψη στελεχών για να μας υποστηρίξει.
Το ίδιο και ο Νομάρχης Εύβοιας, ο Ευτύχης Κοντομάρης.
Παραμονή της δίκης ο Βαγγέλης ο Γιαννόπουλος μου τηλεφώνησε νύχτα στο σπίτι και επαναλάμβανε, έξαλλος, το παραπάνω σύνθημα για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ…
Ο Γιαννόπουλος κατήργησε, αργότερα που έγινε υπουργός Δικαιοσύνης, το ιδιώνυμο αδίκημα της «περιύβρισης αρχής δια του ΤΥΠΟΥ», αφού πρώτα ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών υπερασπίστηκε τον αήμνιστο φίλο μου εκδότη του περιοδικού: «Ο Κόκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι» Μιχάλη Πρωτοψάλτη που έγραφε ότι «το κράτος είναι σκατά» (αξίζει να αφιερώσω σε αυτή την ιστορική δίκη για την ελευθερία του ΤΥΠΟΥ ένα άλλο ολόκληρο σημείωμα).
Στην δίκη της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ, πριν ακριβώς 40 χρόνια, συνήγοροι υπεράσπισης ήταν σύσσωμοι οι δικηγόροι που συμμετείχαν στην «δίκη της χούντας».
Ο Νίκος ο Κωνσταντόπουλος, ο αείμνηστος ο Τάκης ο Παππάς που υπερασπίστηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο,
ο Νταλιάνας, ο Φυτράκης, ο Διάκος κ.α
Μάρτυρες υπεράσπισης, εκτός των άλλων, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, συμπατριώτης μου και φίλος μου Δημήτρης Παπαχρήστος και ο – περί ου ο λόγος σήμερα – Διονύσης Σαββόπουλος.
Η Σούλα η Πεπέ μαθήτρια από την Νέα Λάμψακο (έφυγε πρόωρα απ την ζωή) είχε γράψει στο 2ο τεύχος της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ για τον διοικητή της Ασφάλειας Χαλκίδας τον Αθάνατο: «Είσαι ένα γουρούνι με μεγάλη κοιλιά, ένα σκουλήκι που θέλω να το πατήσω κάτω»!
Δεν το πρόλαβα να το κόψω στο τυπογραφείο αλλά ευτυχώς ήταν δίπλα στο ρεπορτάζ για την εισβολή της αστυνομίας στα σπίτια μας, δεν ανέφερε το όνομα του Αθάνατου, ισχυριστήκαμε ότι πρόκειται για ένα θυμωμένο λογοτεχνικό κείμενο και… μαζέψαμε 400 υπογραφές λογοτεχνών που το επιβεβαίωναν.
Έπρεπε όμως αυτόν τον ισχυρισμό περί λογοτεχνικής ύβρεως που δεν αποτελεί ύβρη να τον υποστηρίξει ο μάρτυρας Διονύσης Σαββόπουλος ενώπιον του δικαστηρίου, όπερ και έκανε.
Ενεφανίσθη καταχειροκροτούμενος φορώντας μαύρη καπελαδούρα με εμπριμέ κορδέλα και κραδαίνοντας το σκαλιστό μπαστούνι του ξεκινώντας την αγόρευσή του βρίζοντας με τις αθυροστομίες του Γεωργίου Καραϊσκάκη: «Δεν βρίζω! Αναφέρω απλώς τα λόγια που έλεγε και μετά γύριζε τα οπίσθιά του στους Τούρκους αλλά και στους δικούς μας όταν τον δικάζανε για προδότη».
Αγόρευσε αποθεωνόμενος περισσότερο από μια ώρα αναπτύσσοντας έναν συγκλονιστικό σουρεαλιστικό συλλογισμό μπας και τους μπερδέψει και πέσω στα μαλακά : «όταν κάποιος βρίζει δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι αυτό είναι βρισιά, μπορεί να αποκαθιστά μια φαντασιακή σχέση με την πραγματικότητα», και τέτοια…
Νομίζω ότι δεν είχε γράψει ακόμα το: «Είμαι 16άρης – σας γαμώ τα Λύκεια». Ή το χε γράψει;
Ο πρόεδρος και ο εισαγγελέας, όλη στην έδρα, είχαν πάθει ψυχικό τραλαλά κι έδειχναν έτοιμοι να πέσουν στα σκληρά ναρκωτικά.
Τότε αρπάζει μες την ζαλούρα την ευκαιρία ο Νίκος ο Κωνσταντόπουλος (ο μπαμπάς της Ζωούλας ντε, για όσους δεν τον προλάβατε) και λέει στον Αθάνατο: «Είσαι ένα γουρούνι με μεγάλη κοιλιά, ένα σκουλήκι που θέλω να το πατήσω κάτω»!
-Κύριε Πρόεδρε με υβρίζει!
-Δεν σε βρίζω Αθάνατε, διαβάζω τι γράφουν τα παιδιά στην «ΑΠΟΠΕΙΡΑ».
-Κύριε πρόεδρε με αποκαλεί «γουρούνι» και «σκουλήκι», με βρίζει άσχημα.
-Εσένα βρίζω ρε σκουλήκι ή την Ασφάλεια;
-Εμένα βρίζεις μες τα μούτρα!
Κι έτσι έπεσε για πρώτη φορά το ιδιώνυμο αδίκημα της «περιύβρισης Αρχής δια του ΤΥΠΟΥ»…
Γιατί την πάτησε ο γιαγκούλας ο Αθάνατος.
Μέχρι τότε αν τσακωνόσουνα και έβριζες μωράκι μου ένα τροχονόμο, εθεωρείτο ότι δεν έβριζες τον ίδιο τον τροχονόμο αλλά την Αρχή, το Κράτος , το Έθνος, τον γέρο του Μοριά τον Θοδωρή τον Κολοκοτρώνη. Καταλαβαίνεις…
Ο Διονύσης ο Σαββόπουλος και ο Νίκος (ο Κωνσταντόπουλος) όταν ήμουνα 22 χρονών με γλύτωσαν από (μαζί με τις εξυβρίσεις και τις συκοφαντικές δυσφημήσεις) 10 χρόνια φυλάκα.
Στα 32 θα έβγαινα από τον Κορυδαλλό και δεν θα με ανακάλυπτε ο Σερ Φυντανίδης να με πάρει να γράφω, κάτι σαν κι αυτό, κάθε μέρα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί γελάω με τους ΣΥΡΙΖαίους που βρίζουνε τον Νιόνιο στο φείσμπούκι και ούτε την Ακρίτα συμμερίζομαι.
Ο Σαββόπουλος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής ανάμεσα σε δύο αιώνες.
Αναφέρει ένα βλακόμουτρο από το «Άγγελος – Αρχάγγελος» του Ντίλαν τον στίχο: «και είχε γλώσα μόνο για να γλύφει», για τον Διονύση που το τραγούδησε.
Αν δεν είχε δυσλεξία (και) ο Σαββόπουλος κι οι στίχοι του ήταν στα Αγγλικά θα έπαιρνε σίγουρα Νόμπελ όπως ο πήρε ο Μπομπ.
Κατά τα άλλα πάντα είχε εκατόν πενήντα κιλά αμελέτητα ο Σαββόπουλος και στον «πολιτευτή» και στο «λευκέ – γαλάζιε ποντικέ μου» και με «το κόμμα με τραβάει απ το μανίκι» και όταν μας είπε μες τα μούτρα: «η αλλήθωρη νεολαία με κατακρεουργεί – μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική» και στην συνέχεια μας αποκάλεσε από πάνω και «κωλοέλληνες»
Έχει απόλυτο δίκιο που φρίκαρε τόσο πολύ με την ΑΡΙΣΤΕΡΑ του Τσίπρα και θέλει πάλι αυτοδύναμο Μητσοτάκη.
Πολλοί φίλοι μου εντελώς Αριστεροί φρικάρανε για τους ίδιους περίπου λόγους, περισσότερο κι απ τον Διονύση, και είναι «δαγκωτό Μητσοτάκης», ούτε που το συζητάνε.
Βρίσε τους φίλους μου κι εμένα που τους συμμερίζομαι.
Όχι τον Σαββόπουλο.
Είναι ιερό τοτέμ.
Και δεν το λέω γιατί με γλύτωσε, πιτσιρικά, από την φυλακή.
Ούτε επειδή είναι ένα μέγεθος στο οποίο οφείλεις μόνο να υποκλίνεσαι.
Όπως, ας πούμε, το ΚΚΕ που δεν κάκιωσε ποτέ και υποκλινόταν μέχρι την τελευταία στιγμή στον Μίκη παρόλα τα «Καραμανλής ή τανκς», την συμμετοχή του στην κυβέρνηση του μπαμπά Μητσοτάκη και στο συλλαλητήριο «η Μακεδονία είναι Ελληνική» μαζί με Κασιδιάρη.
Το ΚΚΕ ξέρει, οι ΣΥΡΙΖΑ είναι αχάριστοι και αμετροεπείς.
Το λέω γιατί ο Σαββόπουλος είχε σε όλες τις εποχές τα γκατς και το ανάστημα να λέει αυτό που θεωρεί σωστό και να γιουχάρει όσους τον χειροκροτούν.
Και το γράφω εγώ αυτό που αποφάσισα να ψηφίσω για πρώτη φορά τον πινόκιο Τσίπρα.
Γιατί δεν θέλω να ξαναδώ, όπως είδα στην Βαρκελώνη και στην Λισαβόνα κι έκλαιγα, στους εμπορικούς δρόμους έξω από τα κυριλέ μαγαζιά. παιδάκια να κοιμούνται στο κρύο σε κουρελούδες και να τουρτουρίζουν, γιατί τα ξεσπιτώσανε τα κοράκια.
Αυτό είναι το πρώτο που υποχρεούται να κάνει και θα το κάνει ο αυτοδύναμος Μητσοτάκης.
Κι αν τον βρίσω τότε γλυκέ μου Διονύση, αντέχεις να έρθεις πάλι στο δικαστήριο να ξαναπείς: «μπορεί να βρίζει συνέχεια ο Ανδρέας ΑΛΛΆ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΒΡΙΣΙΆ».
