Για τους Αλαφούζους και τα αλαφουζάκια

Μετά τις λυσσώδεις προσπάθειες των εκπροσώπων του εργασιακού Μεσαίωνα στον κλάδο και την ματαίωση στην πράξη της έκδοσης απεργοσπαστικών φύλλων, ο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός ΣΚΑΪ είναι στον αέρα. Ζητώντας μάλιστα “συγνώμη” από ακροατές και τηλεθεατές που απουσίαζαν εδώ και πέντε ημέρες. Σειρά μας να απολογηθούμε στην αγορά και την κοινωνία, όχι για τους ίδιους λόγους. Αλλά επειδή συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε με αυτό το σινάφι.

Αλαφούζοι και αλαφουζάκια, οι σημαιοφόροι της διαπλοκής και του κιτρινισμού, κυριαρχούν ακόμη και πραγματοποιούν την τελική τους επίθεση στην κοινωνία και τα εργασιακά δικαιώματα, υπό την κάλυψη της υπεράσπισης των δίκαιων αιτημάτων του κλάδου των δημοσιογράφων. Όμως ο κόσμος έχει καταλάβει πλέον.

Ο κόσμος έχει καταλάβει πως δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Έχει καταλάβει τι παιχνίδι παίζουν οι διάφοροι Πορτοσάλτε και σε τι απόσταση στέκονται από τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Όπως έχει καταλάβει και πόσο… αρμυρά είναι τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν για το συμφέρον των πολιτών και των φορολογούμενων, εκείνοι που χρόνια τώρα δεν έχουν σταθεί δίπλα σε καμία κοινωνική ομάδα.

Εκείνοι όμως που δεν έχουν καταλάβει είναι εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις στα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων. Εκείνοι που αφήνουν τον χώρο έρμαιο στις ορέξεις και τα συμφέροντα των Αλαφούζων, των Μπογδάνων και των Πρετεντέρηδων.

Σε αυτούς που χωρίς συστολή, έχουν ανάγει το γλείψιμο και την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργοδοτών τους σε λειτούργημα. Ο δημοσιογράφος έχει υποχρέωση να στέκεται απέναντι από κάθε εξουσία. Όχι μόνο την κυβερνητική. Πως μπορούμε λοιπόν να είμαστε όλοι μαζί με αυτούς;

Όσοι εδώ και χρόνια υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα πλήθους κοινωνικών ομάδων και της υγιούς επιχειρηματικότητας, πως μπορεί να συμπαρατασσόμαστε μαζί με εκείνους που δεν δίστασαν να στοχοποιήσουν τις καθαρίστριες, τους ανέργους και κάθε κινητοποίηση των τελευταίων ετών;

Ένα πραγματικά αποφασισμένο και ανεξάρτητο συνδικαλιστικό όργανο, θα έπρεπε μονομιάς να διαγράψει όλους εκείνους που βάζουν πλάτη στο σπάσιμο της απεργίας. Επαναλαμβάνουμε, η περιφρούρηση της απεργίας είναι υποχρέωση της ΕΣΗΕΑ. Όχι μόνο οι εύπεπτες αποφάσεις και συμβουλευτικές παροτρύνσεις. Θυμάται κανείς την αποφασιστικότητα του Μαθιόπουλου το 1987;

Και όσο για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, ας… κουνήσουν λίγο το κεφάλι τους και ας σκεφτούν.

Είναι δυνατόν βουλευτές και στελέχη με αρχές που εκπορεύονται από την Αριστερά και τα κινήματα, να νομιμοποιούν με την παρουσία τους απεργοσπαστικούς και αντεργατικούς μηχανισμούς σαν του ΣΚΑΪ;