Γιατί χαίρεται ο κόσμος με τον “Super Mario”, πατέρα;

Χαράς ευαγγέλια στις αγορές, από την τελευταία παρέμβαση του Μάριο Ντάγκι, λίγο πριν από την αποχώρησή του από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλήθεια, γιατί;

Ποιος κατάλαβε το πραγματικό υπόβαθρο των νέων -και αναγκαίων- παρεμβάσεων, που εξήγγειλε ο πρόεδρος της ΕΚΤ; Τι κρύβεται πίσω από την επιτακτική ανάγκη για ενίσχυση της επεκτατικής πολιτικής των Κεντρικών Τραπεζών;

Πριν από τους έγκριτους οικονομολόγους, που παρακολουθούν -αν και παραμένουν σιωπηροί- τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, το καμπανάκι του κινδύνου έκρουσε η εφημερίδα «F&M Voice», όταν πριν από μερικές εβδομάδες έγραφε για τον «μεγάλο ευρωπαίο ασθενή», τη Γερμανία.

Με βάση το πιο ακριβές «βαρόμετρο» των οικονομικών εξελίξεων σε κάθε χώρα και σε κάθε περιοχή, την ετήσια κατανάλωση ενέργειας, η εφημερίδα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το Βερολίνο βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη μεγάλη «βουτιά» της ισχυρότερης οικονομίας στη ζώνη του ευρώ και μίας από τις ισχυρότερες στον πλανήτη.

Όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, το 2018 στη Γερμανία καταναλώθηκε λιγότερη ενέργεια κατά 3,5%, σε σύγκριση με το αμέσως προηγούμενο έτος, κάτι που σημαίνει ότι οι ρυθμοί της οικονομίας δεν ήταν απλώς στάσιμοι, αλλά «έβαλαν όπισθεν».

Λίγες μέρες αργότερα, τα επίσημα στοιχεία για τη βιομηχανική παραγωγή του ευρωπαϊκού γίγαντα «έγραψαν» ένα… μεγαλοπρεπές αρνητικό 6,5%. Εάν σε αυτό προστεθεί το στοιχείο, που επικαλέστηκε ο Γιάνης Βαρουφάκης, στη συνέντευξή του στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με το οποίο το 40% των γερμανικών επιχειρήσεων (που μπροστά στις ελληνικές είναι κολοσσοί) έχουν μειώσει έως 30% τις ώρες απασχόλησης του προσωπικού τους, τότε όλα δείχνουν ότι η ύφεση όχι απλώς έρχεται, αλλά έχει διαβεί το κατώφλι του Βερολίνου.

Το οικονομικό μίγμα γίνεται ακόμη πιο… εκρηκτικό, εάν συνυπολογισθεί ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της γαλλικής οικονομίας μόλις που υπερβαίνουν το… μηδέν, ενώ η άλλη μεγάλη δύναμη, η Ιταλία, βυθισμένη στην πολιτική κρίση και στην αλλοπρόσαλλη ευρωπαϊκή τακτική της κυβέρνησής της, βρίσκεται στο χείλος του οικονομικού γκρεμού, απειλώντας να παρασύρει κι άλλες ισχυρές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου…

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η αλλαγή ηγεσίας στην κορυφή της ΕΚΤ δεν αποτέλεσε το πρόσχημα για αναβολή των μέτρων, που θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν (σε πρώτη φάση) και να αναστρέψουν (σε επόμενη…) την πορεία της ευρωζώνης προς έναν νέο κύκλο κρίσης και υφεσιακών επιπτώσεων. Πολύ περισσότερο, όταν αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιο εξιλαστήριο θύμα, τύπου Ελλάδας, που θα μπορούσε να «απορροφήσει» τους κραδασμούς των ισχυρών…

Άλλωστε, η έλευση της Κριστίν Λαγκάρντ στην ηγεσία του Ευρωπαϊκού νομισματικού θεσμού κάθε άλλο παρά εγγυάται ότι θα χρησιμοποιηθούν τα κατάλληλα εργαλεία για την αποτροπή της κρίσης. Συμπατριώτης της και ομοϊδεάτης της, άλλωστε, ήταν ο Τρισέ, όταν το 2008, αντί να βοηθήσει την ευρωπαϊκή οικονομία, με επεκτατική πολιτική, εκείνος έκανε ακριβώς το αντίθετο, ωθώντας την ευρωζώνη ακόμη βαθύτερα στην ύφεση, με τα γνωστά αποτελέσματα…

Δεν ξέρω πόσοι από εκείνους που πανηγύρισαν για τις τελευταίες παρεμβάσεις του Super Mario, συνειδητοποίησαν το πραγματικό πρόβλημα που οδήγησε στο νέο γύρο διοχέτευσης «φθηνού χρήματος» στις αγορές, αλλά το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι τόλμησαν να το ομολογήσουν.

Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πως εδώ στας Αθήνας και δη στο Μέγαρο Μαξίμου και στην οδό Νίκης, αγρόν ηγόρασαν… Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως σας θυμίζει τις… ένδοξες ημέρες Αλογοσκούφη, το 2008, όταν η τότε κυβέρνηση μας καθησύχαζε για την «θωρακισμένη  ελληνική οικονομία», που σχεδόν ένα χρόνο αργότερα θα βυθιζόταν στις μνημονιακές περιπέτειες;

Άντε και «καλό κουράγιο» Ευρωπαίοι! Εμείς, πλέον, έχουμε ζήσει στο… πετσί μας τα αποτελέσματα της δικής σας άφρονος οικονομικής πολιτικής.