Γιώργο, χάσαμε…

Η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.

Δεν φρόντισε όμως και ο ίδιος να διαμορφώσει μια νέα σχέση με την κοινωνία και με τη νέα βάση του Κινήματος Αλλαγής. Όλη η προεκλογική του καμπάνια έμοιαζε να είναι κολλημένη στο 2009.

Η υποψηφιότητα του επεδίωκε περισσότερο την δικαίωση των επιλογών του στην οικονομική κρίση του 2009 και για κάποιους ήταν σαν να ήθελε να πάρει εκδίκηση από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.

Η ήττα του οφείλεται και στην απουσία “μηχανισμού”, καθώς αποδείχθηκε ότι το όνομα και το συναίσθημα δεν αρκούν πια, ενώ και η μη συμμετοχή του στο debate επιβεβαίωσε όσους τον κατηγορούν για “πριγκιπικό” προφίλ και έλλειμμα αυτοκριτικής για το παρελθόν.

Το κυριότερο όμως ήταν ότι, αν και σύγχρονος πολιτικός που γυρίζει διαρκώς στα διεθνή φόρα, ο λόγος του δεν απαντούσε στο αίτημα ανανέωσης και προοπτικής της παράταξης, όχι μόνο ηλικιακά αλλά και πολιτικά. Το γεγονός άλλωστε ότι στηρίχθηκε σε ένα επιτελείο που ζει ακόμη στην περίοδο 2009-2011, αναζητώντας κι αυτό το δρόμο της δικαίωσης και της επιστροφής στα κομματικά-πολιτικά δρώμενα, λέει πολλά.

Εν κατακλείδι ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πιστώνεται ότι έθεσε στην πολιτική ατζέντα το ζήτημα της “προοδευτικής διακυβέρνησης”. Ωστόσο τα μέλη και οι φίλοι του ΚΙΝ.ΑΛ. με τη ψήφο τους επέλεξαν πως το μείζον, όντως, διακύβευμα της επόμενης περιόδου για την κεντροαριστερά απέναντι στην νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, μπορεί να διαχειριστεί -καλύτερα ή όχι, θα δείξει- ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Το πολιτικό κεφάλαιο Γ. Παπανδρέου έκλεισε και τυπικά, πιθανότατα από την περασμένη Κυριακή. Ρόλοι για τον ίδιο σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, μπορεί να υπάρχουν μελλοντικά. Η παράταξη όμως φαίνεται πως αποφάσισε να προχώρησει με άλλον, νέο αρχηγό. Και αυτό σίγουρα πικραίνει τον γιο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι στην παρούσα φάση νιώθουν μετέωροι και εκτός κομματικού-πολιτικού παιχνιδιού.