Η αντεπίθεση του Αλέξη

Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος οξύνους και χαρισματικός είναι κάτι που το έχουν παραδεχτεί ακόμη και οι εχθροί του. 

Ένας χαρισματικός, λοιπόν, πολιτικός και ακόμη περισσότερο, ένας πολιτικός που θέλει -και μπορεί- να είναι ηγέτης, οφείλει να αντιλαμβάνεται γρήγορα τα μηνύματα που του στέλνει η κοινωνία. Και μιας και «ο καλός καπετάνιος, στη φουρτούνα φαίνεται», όπως λέει κι η παροιμία, στα δύσκολα είναι που πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Η αλήθεια είναι πως, μετά τη «σφαλιάρα» των Ευρωεκλογών, για λίγες ημέρες ο Αλέξης φάνηκε να έχει κυριευτεί από το γενικότερο κλίμα που απλώθηκε σε κυβέρνηση και κόμμα. Μουδιασμένος και υποτονικός σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει, έβγαζε μία εικόνα που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να εμπνεύσει την αισιοδοξία που απαιτεί η αντεπίθεση. Αντίθετα, απέπνεε έναν αέρα συμβιβασμού με το αναπόφευκτο, κάτι που απογοήτευε ακόμη περισσότερο.

Δεν αποτελούν μομφή όλα τα παραπάνω. Ο χαρισματικός ηγέτης και πολιτικός δεν είναι σούπερμαν. Είναι άνθρωπος, που είναι απολύτως λογικό να απογοητευτεί, να στενοχωρηθεί, να «πέσει» από μια αρνητική εξέλιξη, μία αποτυχία, ένα κακό αποτέλεσμα. Ειδικά όταν, με ευθύνη στενών συνεργατών (αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη ιστορία) το αρνητικό έχει έρθει και λίγο σαν «κεραυνός εν αιθρία». Αυτό που ξεχωρίζει, όμως, αυτούς που γράφουν την ιστορία από εκείνους που την ακολουθούν, ξέρετε ποιο είναι; Ότι οι πρώτοι ξανασηκώνονται, ενώ οι δεύτεροι… υποκύπτουν στα τραύματα.

Χρειάστηκαν τρεις εβδομάδες για να δούμε προχτές στο Θησείο τον Τσίπρα από το… Γαλάτσι. Για να δούμε ξανά έναν ηγέτη με θετική αύρα, αγωνιστική διάθεση και μακριά από κάθε λογική ηττοπάθειας και αποδοχής του «μοιραίου». Στην ομιλία του αυτή, με την οποία ουσιαστικά ξεκίνησε ο προεκλογικός αγώνας της 7ης Ιουλίου, ο Αλέξης «πήρε μαζί του» τον κόσμο ξανά, σάλπισε πραγματικά την αντεπίθεση και το κυριότερο; Αποδόμησε ένα προς ένα τα επιχειρήματα του Μητσοτάκη, σε κρίσιμα ζητήματα, δίνοντας ένα σαφέστερο από κάθε άλλη φορά στίγμα για την «επόμενη μέρα».

Αυτή τη φορά, η στόχευση είναι ολόσωστη. Οι Ευρωεκλογές απέδειξαν ότι το να κραδαίνεις το πρόσωπο «Μητσοτάκης» ως φόβητρο δεν είναι αρκετό για να φέρει αποτέλεσμα. Αν ο πολίτης δεν καταλάβει τι τον περιμένει μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης σε επίπεδο καθημερινότητας, τι θα συμβεί στον ίδιο, στη δουλειά του, στο σχολείο του παιδιού του, στο νοσοκομείο που θα χρειαστεί, στη σύνταξη του πατέρα και της μάνας του, δεν γίνεται τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι η καθυστέρηση στην υιοθέτηση μιας τέτοιας, ευθύβολης τακτικής ήταν μεγάλη και ίσως να είναι πια πολύ αργά.

Αλλά, ακόμη κι αν δεν γίνεται πάντα η Λίβερπουλ να κερδίζει τη Μπαρτσελόνα και να ανατρέπει βαριά σκορ, η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε. Και ο Αλέξης δείχνει, πλέον, αποφασισμένος να παίξει σαν το παιχνίδι να ξεκινάει 0-0…