Η αντεπίθεση του Νότου: Ο Γερούν φεύγει, ένας ακόμη Μάριο έρχεται…

Η τελική λίστα των μνηστήρων «κλείδωσε» χθες το απόγευμα και η ψηφοφορία, που θα είναι μυστική, θα λάβει χώρα τη Δευτέρα. Μιλάμε, βέβαια, για τη διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου του Εurogroup και αν οι τελευταίες φήμες επαληθευτούν είμαστε ενώπιον μιας ευχάριστης είδησης, επιτέλους, από το ευρωπαϊκό μέτωπο: την επιλογή ενός μετριοπαθή σοσιαλιστή από μια ταλαιπωρημένη από την κρίση χώρα του ευρωπαϊκού νότου, του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών Μάριο Σεντένο.

Η Λισαβόνα επιθυμούσε διακαώς το πόστο και δεν το είχε κρύψει από την πρώτη στιγμή που άνοιξε η κούρσα. Όμως, ομολογουμένως φαινόταν δύσκολο, δεδομένου ότι η πορτογαλική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλιστών, Κομμουνιστών και Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν βρισκόταν ακριβώς –πώς να το πούμε και κομψά- ανάμεσα στους εκλεκτούς φίλους του Βερολίνου. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η εκπληκτική βελτίωση της πορτογαλικής οικονομίας, την τελευταία διετία, έχει «βουλώσει» πολλά στόματα, που είχαν βιαστεί να κατηγορήσουν την στρατηγική του Αντόνιο Κόστα, ο οποίος βάλθηκε από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη αντιστρέφοντας πολλά από τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας. Ανάμεσα σε όσους, που του είχαν κουνήσει απειλητικά το δάχτυλο ήταν, βεβαίως, και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όμως δεδομένου ότι η χώρα είχε βγει από το Μνημόνιο ήταν ελεύθερη να κάνει τις επιλογές της και της έκανε με τα γνωστά θετικά αποτελέσματα.

Η εντυπωσιακή ανάταξη της πορτογαλικής οικονομίας, μεταξύ άλλων χάρη στους επιτυχημένους χειρισμούς του σπουδαγμένου στο Χάρβαρντ Μάριο Σεντένο, δεν ήταν το μοναδικό που άλλαξε. Ο κύριος Σόιμπλε αποχαιρέτησε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και το Βερολίνο έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα παραμένοντας ουσιαστικά σε πολιτικό αδιέξοδο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η γερμανική πλευρά –ενδεχομένως έχοντας και κάποιες συγκεκριμένες επιδιώξεις ή ανταλλάγματα υπόψη, τα οποία θα φανούν αργότερα- φάνηκε πιο δεκτική σε μια ιδεολογική αλλαγή στο προφίλ του προσώπου που θα αναλάβει το πόστο. Μάλιστα, στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των συντηρητικών κυβερνήσεων της Ευρώπης αποφασίστηκε συλλογικά ότι ο δεξιός Γερούν Ντάισελμπλουμ θα παραδώσει την σκυτάλη σε μέλος των σοσιαλιστών.

Η απόφαση αυτή καταρχάς περιόρισε τη λίστα των επίδοξων δελφίνων στους εξής: τον Πορτογάλο Μάριο Σεντένο, τον Ιταλό ομόλογο του Πιερ Κάρλο Παντόαν, τον Λουξεμβούργιο Πιερ Γκραμένια, τον Σλοβάκο Πέτερ Κάζιμιρ και την Λετονή Ντάνα Ράιζνιτσε-Οζόλα.

Η δυναμική και συντονισμένη πίεση του νότου, τις τελευταίες εβδομάδες, φαίνεται να περιόρισε ακόμη περισσότερο τον κύκλο στους πρώτους δύο, τον Σεντένο και τον Παντόαν. Όμως, η ζυγαριά φαίνεται να έκλινε οριστικά υπέρ του πρώτου μετά τη συνάντηση που πραγματοποίησαν, την Τετάρτη το βράδυ, οι ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, στο περιθώριο της συνόδου Αφρικής-Ε.Ε. στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Στη συνάντηση αυτή, οι «4» έβαλαν κάτω τα πράγματα και κατέληξαν ότι η υποψηφιότητα Παντόαν παρουσίαζε αδυναμίες. Καταρχάς επειδή η Ιταλία έχει εκλογές την ερχόμενη άνοιξη και άρα ο νυν υπουργός Οικονομικών μπορεί να χάσει τη θέση του και κατά δεύτερον επειδή οι Ιταλοί ήδη ελέγχουν ένα κορυφαίο ευρωπαϊκό πόστο με τον Μάριο Ντράγκι στο τιμόνι της ΕΚΤ. Έτσι, ο κ. Παντόαν «κόπηκε» και μάλιστα δεν κατέθεσε καν επίσημη υποψηφιότητα στη διαδικασία που «έκλεισε» χτες.  

Κάπως έτσι ο επονομαζόμενος «Ρονάλντο» του συμβουλίου των υπουργών –παρατσούκλι που του χάρισε, αν είναι δυνατόν, ο «σκληρός» κύριος Σόιμπλε- βγήκε από τη συνάντηση με το χρίσμα του γαλλογερμανικού άξονα. Κάτι που βεβαίως δεν του διασφαλίζει ότι δεν θα βρει ανταγωνισμό από τους έτερους τρεις υποψηφίους στην κάλπη της Δευτέρας (ήτοι τους Γκραμένια, Κάζιμιρ και Ράιζνιτσε-Οζόλα), αλλά που σίγουρα του δίνει ένα σημαντικότατο προβάδισμα.  

Η δε, Πορτογαλία, μια χώρα που βρισκόταν σε Μνημόνιο μέχρι το 2014 και σήμερα γιορτάζει την πτώση του δημοσιονομικού της ελλείμματος στο κατώτερο σημείο των τελευταίων 40 χρόνων, ετοιμάζεται άνευ απροόπτου, για πρώτη φορά στην ιστορία της, να βρεθεί να ελέγχει ένα από τα ισχυρότερα πόστα της Ευρώπης.