Η χρεοκοπία της Ευρώπης και η Κίνα που έρχεται
Γράφει ο Βασίλης Ταλαμάγκας*
Από την αρχή της αλλαγής του αιώνα μέχρι το 2023, το χάσμα μεταξύ των οικονομιών της Ευρώπης και αυτής των ΗΠΑ έφτασε, περίπου, στο 18% του δυνητικού ΑΕΠ, που ισοδυναμεί με περισσότερα από 3 τρισ. ευρώ, σύμφωνα με το Bloomberg Economics, το οποίο υπολογίζει ότι, το έλλειμμα θα φτάσει σχεδόν στο 40% μέχρι το 2050.
Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι η γήρανση του πληθυσμού, που αποδυναμώνει την ανάπτυξη και ενισχύει τις ανησυχίες για τη βιωσιμότητα του χρέους, καθώς οι συντάξεις χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από τα τρέχοντα φορολογικά έσοδα.
Η επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών στις χώρες που, ήδη, προσπαθούν να τιθασεύσουν τα δημοσιονομικά μεγέθη είναι και η πηγή της μεγαλύτερης πίεσης. Σε μόλις τρία χρόνια από σήμερα, η Ιταλία θα έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, σύμφωνα με τους πιο έγκυρους διεθνείς αναλυτές.
Οι προβλέψεις του ΔΝΤ δείχνουν ότι, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ οδηγείται προς τα πάνω σε Ιταλία, Γαλλία και Βέλγιο, με τα ελλείμματα να βρίσκονται πολύ ψηλότερα από το ανώτατο όριο του 3% που επιδιώκει να επιβάλει η Ε.Ε.
Οι μεγάλες εκθέσεις και πρωτοβουλίες αποτελούσαν παλαιότερα έναν πιο φυσιολογικό τρόπο για να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, όπως αποδεικνύεται από την προσπάθεια της δεκαετίας του 1980 να δημιουργηθεί η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά.
Οι πιο πρόσφατες καινοτομίες, όπως η δημιουργία του εργαλείου «ηρεμίας» της αγοράς από τον Ντράγκι, το 2012-13, και το Ταμείο Ανάκαμψης που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, γεννήθηκαν μέσα από την κρίση.
Τα πολιτικά αποτελέσματα στις τελευταίες ευρωεκλογές καταδεικνύουν ξεκάθαρα ότι, η εποχή της… παλαιάς σχολής, που ήθελε κάποιους «σοφούς» της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας να αποφασίζουν και οι λαοί να ακολουθούν, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Σε λίγο καιρό θα γίνει πιο εμφανής η διαφορετική αντίληψη που αναπτύσσεται από διάφορες χωρες και σε σχέση με την γεωπολιτική ανάγνωση. Κράτη, κυβερνήσεις και ευρωπαϊκά κόμματα έχουν αρχίσει να ερωτοτροπούν, πλέον, φανερά με τον ρωσικό παράγοντα, που μετά την εισβολή στην Ουκρανία είναι στο στόχαστρο της Δύσης.
Η Ευρώπη, μάλλον, σπασμωδικά προσπαθεί να εξοβελίσει από την αγορά της και την Κίνα. Από τα παραπάνω γίνεται εμφανές ότι, μετα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή οικονομία, έχει κλονιστεί στο έπακρο και η πολιτική συνοχή ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες.
Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται restart με αφορμή κάποια αιτία. Το θέμα είναι αν η όποια αιτία θα αφήσει χαίνουσα πληγή στην Ευρώπη…
