Η Εσθονία, το αυγό του φιδιού και η… πρωτοτυπία Μητσοτάκη

Αχός βαρύς ακούγεται… για μία «απουσία» από μία ανιστόρητη και καταφανώς αντίθετη με την ιστορική πραγματικότητα εκδήλωση! Και μάλιστα σε μία ευρωπαϊκή χώρα, που θέλει να ονομάζεται «δημοκρατική», αλλά που έχει αντιστρέψει την ιστορία και τα ιδεολογικά δεδομένα…

Η υπόθεση της Εσθονίας και η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αποτελέσει μέρος μίας φιέστας, που αγνοεί τα ιστορικά δεδομένα και λειτουργεί ως «καθαρτήριο» για τα εγκλήματα του ναζισμού στην Ευρώπη, ανέδειξε μία ακόμη ακροδεξιά στροφή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χώρα μας.

Η Νέας Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρόνια, ανέτρεψε τις παραδόσεις του κόμματός του και εξισώνει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό, στην προσπάθειά του αρχηγού να ασκήσει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Αυτή τη θέση δεν την ασπάστηκε ούτε ο ιδρυτής της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, ούτε οι μετέπειτα πρόεδροι, όπως ο πατέρας του σημερινού επικεφαλής της…

Η υπόθεση προέκυψε από μία υποβόσκουσα αντίφαση, που επικρατεί εδώ και μερικές δεκαετίες στην κατά τα άλλα δημοκρατική και ανεκτική στις διαφορετικές απόψεις «ενωμένη Ευρώπη». Στις χώρες της Βαλτικής, μετά από την απόσπασή τους από τη Σοβιετική Ένωση, επανέκαμψαν τα πιο ακραία στοιχεία, στις περισσότερες περιπτώσεις απόγονοι των τοπικών πολιτικών, που συνεργάστηκαν με τις ναζιστικές ορδές, στις αρχές της δεκαετίας του ’40, συνένοχοι σε φρικιαστικά εγκλήματα, παρόμοια με αυτά που έκαναν οι κατοχικές δυνάμεις στη χώρα μας.

Έτσι, οι δεκαετίες από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έως και του ’90 χαρακτηρίστηκαν από τις εκεί κυβερνήσεις ως «κατοχή», ενώ νωρίτερα οι χώρες αυτές (υπό ναζιστική κατοχή) ήταν «ελεύθερες», σύμφωνα με τη δική τους επίσημη ιστορία. Την ίδια άποψη έτυχε να την ακούσω με τα ίδια μου τα αφτιά από μία ηλικιωμένη ξεναγό στην Αυστρία, στα μέσα της δεκαετία του ’90, σε μία εξαιρετικά πρωτότυπη για την υπόλοιπη Ευρώπη αντιστροφή της ιστορικής πραγματικότητας.

Μπορεί κανείς να απορρίπτει την ιδεολογία, την οικονομική και κοινωνική οργάνωση του κράτους, όπως την ασπάζεται (και προσπάθησε να την εφαρμόσει) ο κομμουνισμός. Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί με αρχές και αξίες του συγκεκριμένου συστήματος.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να διαγράψει από την ιστορική μνήμη το γεγονός ότι η Ευρώπη απελευθερώθηκε από το ναζιστικό θηρίο, χάρη στον ηρωικό αγώνα των Σοβιετικών μαχητών, εκείνων που απελευθέρωσαν από το Άουσβιτς χιλιάδες μελλοθάνατους, εκείνων που προκάλεσαν (μόλις στα μέσα του 1944) το άνοιγμα το «δεύτερου μετώπου», από τους Δυτικούς συμμάχους, όταν οι τελευταίοι κατάλαβαν ότι εάν δεν κινηθούν, οι Σοβιετικοί θα έφταναν μέχρι τον Ατλαντικό, όπως παραδέχθηκαν αργότερα οι ηγέτες της Βρετανίας και των ΗΠΑ.

Ο ναζισμός στοίχισε στην Ευρώπη πάνω από 60 εκατ. ανθρώπινες ζωές και πρωτοφανείς καταστροφές. Τα 25 εκατ. των θυμάτων προήλθαν από τη Σοβιετική Ένωση, που σήμερα κάποιοι προσπαθούν να την εξισώσουν με το χιτλερικό τέρας… Εάν αυτά τα δύο συστήματα είχαν την ίδια κτηνώδη συμπεριφορά, δεν θα βρίσκονταν αντίπαλοι στα πεδία των μαχών.

Απλά, η προσπάθεια εξίσωσης των δύο ιδεολογιών οδηγεί στην έμμεση «αθώωση» των ναζιστικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα επιχειρεί να σβήσει από την ιστορική μνήμη την απόλυτα καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριπτική νίκη κατά του χιτλερικού τέρατος. Υπό αυτή την οπτική γωνία, καμία πολιτική δύναμη (με εξαίρεση τους γνωστούς οπαδούς του ναζισμού) δεν θα έπρεπε να συμφωνεί (πολύ περισσότερο να συμμετάσχει) σε παρόμοιες εκδηλώσεις.

Πρόκειται για εκδηλώσεις, που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού, σε πρακτικές και ιδεολογικές εκφάνσεις τύπου Χρυσής Αυγής, σε μία περίοδο κατά την οποία οι ακραίες αντιδραστικές δυνάμεις, οι ρατσιστές και οι εχθροί της διαφορετικότητας σηκώνουν και πάλι το κεφάλι, επτά δεκαετίες μετά από την ύψωση της σοβιετικής σημαίας στο Ράιχσταγκ…