Η καθίζηση του πετρελαίου και τα πολιτικά παιχνίδια του

Τη σκυτάλη από τα διεθνή χρηματιστήρια και τις ασφυκτικές πιέσεις που δέχτηκαν επί εβδομάδες πήρε για τα καλά ο μαύρος χρυσός, η κατρακύλα του οποίου συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό προκαλώντας τόσο οικονομικούς όσο και πολιτικούς τριγμούς.

Χθες η τιμή για τα συμβόλαια Ιουνίου του αμερικανικού αργού έπεσε σχεδόν στο μισό, ένα στοιχείο σημαντικό για το κλίμα που επικρατεί στον κλάδο αν λάβουμε υπόψη ότι, ενώ τα συμβόλαια Μαϊου είχαν υποχωρήσει τα προηγούμενα 24ωρα σε ιστορικά αρνητικό έδαφος, τα συμβόλαια Ιουνίου είχαν καταφέρει να κρατήσουν αντιστάσεις στα επίπεδα των 20 δολαρίων το  βαρέλι. Το γεγονός ότι το αρνητικό κλίμα συμπαρέσυρε και τα συμβόλαια Ιουνίου, που έπεσαν έως και στα 6,50 δολάρια το βαρέλι, λειτούργησε ως επιβεβαίωση πως ο κλάδος δεν βλέπει ανάρρωση γρήγορα.     

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε βέβαια και το brent, η τιμή του οποίου έπεσε κάτω από το ψυχολογικό όριο των 20 δολαρίων το βαρέλι για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια.

Οι εξελίξεις αυτές παραπέμπουν σε διόλου ευχάριστα συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα ότι δεν πρόκειται απλά για τεχνικές διορθώσεις ή κερδοσκοπικά παιχνίδια (αν και αυτά επίσης παίζουν το ρόλο τους), καθώς αντανακλούν την πραγματική ανησυχία που υπάρχει για τα επίπεδα της παγκόσμιας ζήτησης με φόντο την συνεχιζόμενη κρίση του κορονοϊού.

Επίσης δείχνουν πως οι αγορές κρατούν μικρό καλάθι απέναντι στην πιθανότητα ειδικά οι ΗΠΑ να καταφέρουν να στοκάρουν αρκετό πετρέλαιο ώστε να ισορροπήσουν μέρος του προβλήματος. Δεν είναι μόνο η κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ Λευκού Οίκου και Κογκρέσου για το τεράστιο χρηματικό κόστος μιας τέτοιας κίνησης, καθώς οι Δημοκρατικοί θεωρούν πως ο κύριος Τραμπ θέλει κυρίως να προστατέψει τους… καλούς του φίλους στον αμερικανικό ενεργειακό κλάδο. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν και πως πρακτικά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να βρεθεί λύση για την έλλειψη επαρκούς αποθηκευτικού χώρου πριν «κλειδώσουν» τα συμβόλαια του Ιουνίου, εξού και οι τιμές τους  έχουν πάρει επίσης την κατιούσα.

Άλλωστε, υπάρχει και ένα ακόμη πρόβλημα: η ίδια η αμερικανική παραγωγή δεν έχει περιοριστεί σημαντικά, παρά το γεγονός ότι ο αποθηκευτικός χώρος φτάνει στα όρια του. Και αυτό βέβαια δικαιώνει όσους εντός και εκτός των κρατών μελών του ΟΠΕΚ+ διαμαρτύρονταν τις προηγούμενες ημέρες ότι παρά την πολύ σημαντική συμφωνία που επετεύχθη για τη μείωση της παραγωγής μεταξύ των μελών του καρτέλ –υπό την πίεση και του Λευκού Οίκου- ο επιθυμητός περιορισμός της προσφοράς απαιτεί και από τους Αμερικανούς να κλείσουν τις στρόφιγγες. Κάτι που για την ώρα δεν έχει γίνει. Δεν μιλάμε δε, για τις πηγές του σχιστολιθικού πετρελαίου που έχουν παγώσει τη δραστηριότητα τους λόγω της κατάρρευσης των τιμών, αλλά και τις υπόλοιπες πηγές αμερικανικού πετρελαίου.

Κάπως έτσι το γεγονός ότι χθες το βράδυ ο Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να διατάξει τα υπουργεία Οικονομικών και Ενέργειας να καταρτίσουν ένα νέο σχέδιο δράσης για την οικονομική στήριξη των ενεργειακών ομίλων της χώρας, προκειμένου να μην κινδυνεύουν μεγάλες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι τους προκάλεσε δικαιολογημένα τις έντονες αντιδράσεις των Δημοκρατικών.

Κάποιες από τις μεγάλες (και κερδοφόρες) πετρελαϊκές αδελφές έχουν φροντίσει ήδη να εκμεταλλευτούν τα οφέλη που προκύπτουν από το μέγα πακέτο στήριξης της αμερικανικής οικονομίας. Το να λάβουν, λοιπόν, περαιτέρω υποστήριξη από το κράτος δεν θα λύσει την πηγή του προβλήματος που ξεκινά από τις ισορροπίες ζήτησης και προσφοράς, ούτε είναι βέβαιο ότι θα σώσει έστω θέσεις εργασίας. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να διασφαλίσει ότι το ισχυρό λόμπι του κλάδου θα συνεχίσει να στηρίζει πολιτικά και οικονομικά την εκστρατεία επανεκλογής του κύριου Τραμπ.