Η μητέρα των μαχών για τον Ντόναλντ Τραμπ και το υψηλό ρίσκο για τους Δημοκρατικούς

Ο Ντόναλντ Τραμπ προκαλούσε πολύ καιρό τους Δημοκρατικούς να το… τολμήσουν ή να… σκάσουν, αναφερόμενος στις διάφορες κατηγορίες που του απέδιδαν για παρατυπίες (ξεκινώντας από το λεγόμενο ρωσικό θέμα και καταλήγοντας τώρα στη λεγόμενη ουκρανική υπόθεση). Τελικά η Νάνσι Πελόζι, ως παλιά καραβάνα του Καπιτωλίου, το τόλμησε ξεκινώντας έρευνα με το ερώτημα της αποπομπής του Αμερικανού προέδρου, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια κίνηση υψηλού ρίσκου που κανείς δεν είναι βέβαιος ποιον θα αφήσει τελικά κερδισμένο.

Θυμίζουμε ότι η υπόθεση αφορά τις καταγγελίες ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ζήτησε από τον (φιλοαμερικανό) Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να διεξάγει έρευνα σε βάρος του πρώην αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ένας από τους πιο δυνατούς υποψηφίους για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 2020. Κοινώς μπορεί να είναι ο αντίπαλος του στην κάλπη του επόμενου Νοεμβρίου.

Ο ίδιος ο κ. Τραμπ, υπό την πίεση που δέχτηκε, παραδέχτηκε κάποια στιγμή ότι έχει συζητήσει για τον Μπάιντεν με τον Ζελένσκι, αλλά αρνήθηκε βέβαια ότι την άσκηση πιέσεων ή την προσφορά ανταλλαγμάτων (όπως το δέλεαρ μιας γενναίας στρατιωτικής βοήθειας ύψους 400 εκατ. δολαρίων).

Προφανώς η κυρία Πελόζι έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι ουδείς στην Αμερική είναι υπεράνω του Νόμου. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν είναι μόνο η δυσκολία του να αποδείξει την ενοχή του κυρίου Τραμπ ή του να προχωρήσει πράγματι η διαδικασία αποπομπής του δεδομένου ότι οι Δημοκρατικοί έχουν μεν τον έλεγχο της Βουλής, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν τον έλεγχο της πλειοψηφίας στη Γερουσία, άρα θα μπλοκάρουν εκεί την όποια διαδικασία. Είναι πως ακόμη και σε καθαρούς πολιτικούς όρους δεν είναι διόλου βέβαιο ότι η όλη διαμάχη θα ωφελήσει τελικά τους Δημοκρατικούς.

Είναι κοινό μυστικό ότι η ίδια η κυρία Πελόζι διαφωνούσε με μια τέτοια κίνηση, αλλά πιέστηκε από πολλά μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας που έφτασαν στο σημείο να την απειλήσουν εμμέσως πλην σαφώς με απομάκρυνση από τη θέση της. Όμως, ως παλιά καραβάνα γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι η όλη διαδικασία μπορεί επικοινωνιακά να καταλήξει τελικά να ωφελήσει τον κύριο Τραμπ, να συσπειρώσει τους πολλούς και φανατικούς οπαδούς του, να βαθύνει το διχασμό της χώρας και τελικά να τον… ηρωποιήσει. Άλλωστε, ο κύριος Τραμπ σίγουρα δεν έχει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου και πολιτικού που, όταν δεχτεί επίθεση, θα… μαζευτεί, αλλά μάλλον το ακριβώς αντίθετο.

Το αμερικανικό κοινό γενικά δεν αντιδρά εύκολα θετικά σε μια διαδικασία καθαίρεσης, η οποία δεν θίγει μόνο το πρόσωπο αλλά και το θώκο. Και σε μια χώρα πολύχρωμη, πολυεθνική, πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική όπως η Αμερική, ο συνδετικός κρίκος του έθνους είναι οι θεσμοί του. Και η ιστορία έχει δίκιο ότι συνήθως το κοινό και δη, η εκλογική βάση του εκάστοτε προέδρου μένει στο πλευρό του. Ο Άντριου Τζόνσον το 1868 και ο Μπιλ Κλίντον το 1998 κέρδισαν τη διαδικασία και βγήκαν κερδισμένοι. Ο μόνος που έχει παραιτηθεί μέχρι σήμερα είναι ο Ρίτσαρντ Νίξον και η στήριξη που απολάμβανε ήταν ισχυρή μέχρι το τελικό στάδιο της διαδικασίας και τη δημοσιοποίηση των περίφημων επιβαρυντικών ηχογραφημένων κασετών του Οβάλ Γραφείου.

Ο Ντόναλντ Τραμπ αντιστοίχως μπαίνει στη διαδικασία έχοντας σημαντικά ποσοστά στήριξης και ένα μεγάλο μέρος του κοινού μαζί του. Και είναι εύκολο να φανταστούμε ότι μια διαδικασία που θα τραβήξει και θα βυθίσει την Ουάσιγκτον σε μια γενικευμένη διαμάχη μπορεί να κουράσει το κοινό και να γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον των Δημοκρατικών.

Όλα τελικά θα εξαρτηθούν από το πώς θα χειριστεί το θέμα το Κογκρέσο, πως θα απαντήσει στις επιθέσεις του Λευκού Οίκου και τι στοιχεία πραγματικά υπάρχουν εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ, ώστε να αποδείξουν στο κοινό ότι έδρασε παράτυπα και προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη θέση του για προσωπικό πολιτικό όφελος. Οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά ευαίσθητες και το αποτέλεσμα αμφίβολο…