Η μονομαχία Γιώργου-Λοβέρδου κρίνει το πολιτικό αύριο της χώρας

Όσο κι αν προσπαθεί ο Ανδρέας Λοβέρδος να αποβάλλει από πάνω του τη «ρετσινιά» ότι δρα ως μακρύ χέρι του Μαξίμου, ο καθένας έχει αντιληφθεί τις προθέσεις και το ιδεολογικό στίγμα που θα δώσει στο ΚΙΝΑΛ σε περίπτωση εκλογής του.

Τόσο η «προεκλογική» ρητορική και οι αναφορές του, όσο και το επιτελείο του, οι συμμαχίες και οι πολιτικές φιλίες του το δείχνουν ξεκάθαρα. Πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά, «αδερφόποιτος» με τον Άδωνι, «συνεργαστήκαμε καλά» με τον Μητσοτάκη ακόμα και τα ΜΜΕ που «σπρώχνουν» την υποψηφιότητα του καταδεικνύουνπως «χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει». Τώρα, αν χρειάζεται… κολαούζο, δηλαδή οδηγό, ο ίδιος ο κ. Λοβέρδος για να αναζητήσει μέσα στο κόμμα του υποψήφιους ψηφοφόρους, που δηλώνουν ΠΑΣΟΚ αλλά καλοβλέπουν τον Μητσοτάκη και δεν έχουν πάει στη Ν.Δ., αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Ωστόσο προξενεί απορία το γεγονός ότι ο Πατρινός πολιτικός έσπευσε να την «πέσει» στον Γ. Παπανδρέου για τη χρήση του όρου «προοδευτική διακυβέρνηση», που του ακούγεται «κάπως ύποπτο», πριν προλάβει να «μετρήσει» την απήχηση του στο εσωκομματικό ακροατήριο. Κάτι που φαίνεται ότι έκανε αργότερα, με αποτέλεσμα να σπεύδει εκ νέου ασμένως να τα «μαζέψει», με τις αναφορές περί «Δεξιάς» και τα λοιπά ενώπιον βέβαια κομματικού ακροατηρίου. Γιατί στον ΣΚΑΪ και στο Liberal τα είχε πει διαφορετικά.

Και ξαναπάμε στην «προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης», καταλύτης της οποίας θα μπορούσε να ήταν το ΚΙΝΑΛ σύμφωναμε τον Γιώργο Παπανδρέου. Κατ’ αρχάς ως πρόταση έχει ρεαλιστική βάση, είναι υλοποιήσιμη λόγω απλής αναλογικής.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν υποσχέθηκε «εκλέξτε με αρχηγό και θα πάμε στο 30%» αλλά τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας δημοκρατικών δυνάμεων με μια κοινή προγραμματική αφετηρία και με σκοπό την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής Μητσοτάκη, την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, την επαναφορά «χαμένων» δικαιωμάτων για διάφορες κατηγορίες πολιτών, όλες αυτές τις κυβερνητικές επιλογές που κάποτε στο ΠΑΣΟΚ τις χαρακτήριζαν «οπισθοδρομικές» και «συντηρητικές».

Πιθανώς, η πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης στο μυαλό του Γ.Α.Παπανδρέου να συμπεριλαμβάνει και ατζέντα για τα εθνικά, την οικονομία, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.α. Αυτό, όμως. είναι κάτι που θα φανεί σε «προχωρημένο» πολιτικό χρόνο και όχι τώρα, παρότι αποτέλεσε ήδη αντικείμενο κριτικής για κάποιους «αντικειμενικούς» σχολιαστές της πολιτικής ζωής.

Όπως και να ‘χει, η διαφορετική πολιτική στόχευση, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, περίπου σαν «μέρα με νύχτα», ανάμεσα σε δυο υποψηφίους για την αρχηγία του ίδιου κόμματος -που αν μη τι άλλο ιστορικά έχει αφήσει το ιδεολογικό στίγμα του- προβληματίζει. Προσδίδει, όμως, στο εκλογικό συνέδριο του Δεκεμβρίου χαρακτήρα οροσήμου, όχι μόνο για το ΚΙΝΑΛ αλλά και για το πολιτικό σκηνικό της χώρας για τα επόμενα χρόνια.