Η παράταση της παράτασης… ω αδιέξοδο

Ο γλωσσοπλάστης κύριος Τουσκ επινόησε μια νέα λέξη για να «χρυσώσει» το χάπι σε όσους… brexit ακούν και brexit δεν βλέπουν και ούτε θα δουν, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Μίλησε για «flextension», που αποδίδεται ως ευέλικτη παράταση και μεταφράζεται πρακτικά σε μια μεγαλύτερη μεν παράταση, που μπορεί ωστόσο να έχει το option να κοπεί πρόωρα και το διαζύγιο να προχωρήσει πιο γρήγορα, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Βέβαια, η Τερέζα Μέι, για μια ακόμη φορά, έχει διαφορετικό πλάνο στο μυαλό της. Στην επιστολή που έστειλε προς την Κομισιόν, ζήτησε μια δεύτερη σχετικά μικρή παράταση τριών μηνών, δεδομένου βέβαια πως λύση μέχρι το νέο χρονικό όριο της 12ης Απριλίου δεν φαίνεται.

Το αίτημα και δεύτερης παράτασης είναι από μόνο του εξευτελιστικό για τη χώρα, όμως έχοντας ήδη πιάσει… πάτο στα επίπεδα του διασυρμού της για την χαώδη διαχείριση του διαζυγίου, η Βρετανία, πόσο μάλλον η κυβέρνηση Μέι, είναι αδύνατον να απασχοληθούν με τα προσχήματα. Το πρακτικό κομμάτι παραμένει η ανάγκη να αποφευχθεί ένα καταστροφικό άτακτο διαζύγιο, που ερχόταν ολοταχώς την ερχόμενη εβδομάδα, δίχως να έχει υπάρξει συμφωνία.

Παραβλέποντας την πρώτη δυσκολία που εντοπίζεται στην ανάγκη της ολομέλειας των «27» να εγκρίνει την επόμενη Τετάρτη, σε έκτακτη σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών, μια δεύτερη παράταση –ήδη οι Γάλλοι ξεκίνησαν να κάνουν… τσαλίμια- η μεγαλύτερη πρόκληση παραμένει στο πως στο καλό θα βρεθεί λύση, έστω και μέσα στο τρίμηνο. Διότι, όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη χρόνου, αλλά η έλλειψη κοινής γραμμής στο πολιτικό σκηνικό του Λονδίνου.

Η επιλογή της 30ης Ιουνίου ως καταλυτική ημερομηνία, σύμφωνα με την πρόταση της Βρετανίδας πρωθυπουργού, δεν είναι τυχαία. Έχει να κάνει με τις ευρωεκλογές, στις οποίες ούτε η Βρετανία ούτε η Ε.Ε. θέλουν τη συμμετοχή των Βρετανών. Αρχές Ιουλίου αναλαμβάνει καθήκοντα το νέο Σώμα που θα προκύψει από τις εκλογές, οπότε μέχρι τότε θα πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει το αν οι Βρετανοί θα είναι μέσα στη νέα Ευρωβουλή ή όχι. Πρόκειται για ένα σοβαρό νομικό ζήτημα, που δεν μπορεί να παρακαμφθεί.

Έχοντας τείνει χείρα συνεργασίας, με πολύ-πολύ βαριά καρδιά, προς τους Εργατικούς, ξεκινώντας συνομιλίες με τον Τζέρεμι Κόρμπιν, η Τερέζα Μέι ελπίζει ότι μέχρι τότε θα έχει καταλήξει σε μια διακομματική συμφωνία, που θα μπορεί να περάσει από το Γουέστμινστερ. Όμως, το τίμημα που καλείται να πληρώσει θα είναι πολύ βαρύ.

Οι Εργατικοί απαιτούν στην καλύτερη περίπτωση soft Brexit, αρκετά δε, στελέχη τους ακόμη και δεύτερο δημοψήφισμα. Και η προοπτική η κυβέρνηση να συρθεί σε ένα μαλακότερο διαζύγιο έχει προκαλέσει ανταρσία στις τάξεις των σκληροπυρηνικών Τόρις και αντιδράσεις από τους εταίρους της, το βορειοιρλανδικό DUP. Αυτό σημαίνει ότι η Τερέζα Μέι μπορεί να μην έχει καν την ευκαιρία ως πρωθυπουργός να βρίσκεται στη θέση της και να εφαρμόσει μια τέτοια συμφωνία.

Βεβαίως, δεν ξέρουμε κι αν θα μπορέσει να φτάσει σε συμφωνία με τον Κόρμπιν. Οι πρώτες τρεις ημέρες επαφών έδειξαν ότι η απόσταση που θα πρέπει να καλύψουν είναι σημαντική. Αξιωματούχοι και από τις δυο πλευρές κρατούν πολύ μικρό καλάθι…

Όλα αυτά αιτιολογούν γιατί ο Ντόναλντ Τουσκ επιμένει σε μια μεγαλύτερη παράταση, ενός χρόνου, έως τις 12 Απριλίου 2020, αλλά με την ευέλικτη επιλογή η χώρα να μπορεί να έχει τη δυνατότητα να φύγει νωρίτερα, αν τελικά επέλθει συμφωνία. Όμως, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τη βρετανική κυβέρνηση να το δεχτεί, εκτός βέβαια αν καταλήξει να μην έχει εναλλακτική λύση.