Η Πατρίδα είναι οι πολίτες της
Της Κατερίνας Παπακώστα-Σιδηροπούλου*
Τί είναι η πατρίδα; Τί είναι η πατρίδα, στην σκοτεινή περίοδο που βιώνουμε; Μην είναι ευκαιρία για λαϊκισμό στην Βουλή, όπου ψηφίστηκαν τα εξοπλιστικά της χώρας; Μην είναι οι κραυγές υπουργών, για την υποτιθέμενη καταστροφή του «καλού οικονομικού κλίματος» από τους «μίζερους»; Μην είναι η κομματική «κλωτσοπατινάδα» για το ποιός αρχηγός «πετσόκοψε» τον άλλον;
Η Πατρίδα είναι όσα λέει ο ποιητής, αλλά ουσιαστικά είναι οι άνθρωποι, οι πολίτες που την κατοικούν, οι οποίοι οργανώνουν την ζωή τους με δυσκολίες πρωτοφανείς. Είναι οι νέοι, στριμωγμένοι ανάμεσα στην Σκύλα και στην Χάρυβδη της ακρίβειας και της ανεργίας, οι οποίοι παρόλα αυτά στήνουν τα όνειρά τους και επιθυμούν τα παιδιά που θ’ αποκτήσουν, να ονειρεύονται κι αυτά σε αυτή την Πατρίδα.
Είναι οι ταγοί μας όμως αντάξιοι της περίστασης; Πού είναι οι βουλευτές; Πού είναι η αντιπροσωπευτική σθεναρή στάση, για τα μεγάλα προβλήματα του λαού, από τους κυβερνητικούς βουλευτές; Μεθοδικά εξοστρακίστηκε ο θεσμός του βουλευτή, ως αντιπροσώπου του έθνους και του λαού, από την πολιτική διαδικασία της λήψης αποφάσεων.
Δεν συζητάμε καν για την κατάθεση προτάσεων, για το κοινό καλό της εκλογικής τους περιφέρειας. Οι κυβερνητικοί βουλευτές θεωρούν ως καθήκον τους, την στήριξη της κυβέρνησης με κάθε κόστος. Τα προεκλογικά προγράμματα, η ιδεολογική ταυτότητα, τα συμβόλαια με τον λαό πάνε περίπατο στο Ζάππειο.
Η ανοχή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Η ασθενική και αδύναμη παρουσία των βουλευτών δεν εκπέμπει θετικά μηνύματα. Γιορτάσαμε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όμως η Αγάπη, ο Έρωτας για να ανθίσουν, χρειάζονται περιβάλλον που κινητροδοτεί τους ανθρώπους. Με την ακρίβεια να δαγκώνει άγρια, την ανεργία να αφυδατώνει τα όνειρα των νέων για δημιουργία οικογένειας, τον κανιβαλισμό και τα άγρια πολιτικά και κοινωνικά ήθη, πώς να φτουρήσει η Αγάπη;
Είναι οδυνηρό, εν μέσω αυτής της μοιραίας ατμόσφαιρας, να διαπιστώνεις πώς η πολιτική ελίτ ναρκισσεύεται. Φαντασιώνεται μάχες κομματικής υπεροχής επί των κομματικών αντιπάλων, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται και δεν εκτιμούν ο ένας τον άλλον. Στο περιθώριο της πολιτικής οι βουλευτές. Είναι νομοτέλεια, ότι θα τους καταργήσουν οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις, στην θέση του κοινοβουλευτισμού που χάνει έδαφος καθημερινά, με ευθύνη του.
Η χαμηλή πολιτική νοημοσύνη, δίνει σημασία στα ασήμαντα – όπως, ποιός είναι ο πιό «πιασάρης» στην πολιτική «πιάτσα»-αντί να ασχοληθεί με τις απειλές που είναι ήδη στις αυλές της Ευρώπης, του Κόσμου που ξέραμε. Δεν είναι κρεσέντο πεσιμιστικής κριτικής, απευθυντέας στον πολιτικό επαρχιωτισμό των ταγών της χώρας και στην μόνιμα βλαπτική αδεξιότητα της Ε.Ε, αλλά ένα μανιφέστο πολιτικής αφύπνισης, το οποίο έχει επειγόντως ανάγκη η κοινωνία.
Πιστεύω, ότι η εικόνα μίας ευτυχισμένης χώρας, εξαρτάται από δείκτες διαφορετικούς, από αυτούς που όλοι γνωρίζουμε. Μία ματιά στο κέντρο της Αθήνας, αποκαλύπτει την δυσοίωνη αλήθεια. Άστεγοι παντού. Άνθρωποι της μεσαίας τάξης, που η ανέχεια, η οικονομική ασφυξία τους πέταξε στον δρόμο, καθώς και η έλλειψη ενσυναίσθησης της πολιτικής ελίτ. Πιστεύω, ότι η κυβερνητική ομάδα είναι περίκλειστη στο Κάστρο της ευημερίας της. Είναι οι εκλεκτοί, οι οποίοι έχουν στο «τσεπάκι» τους, το κέρας της Αμάλθειας…
* Πρόεδρος Ν.Ε.Ο