Η «βόμβα» του ανασχηματισμού

Ο ανασχηματισμός της περασμένης Τρίτης, σίγουρα, δεν είχε το στοιχείο του πολιτικού αιφνιδιασμού. Ήταν προαποφασισμένος εδώ και καιρό, επιτακτικός εδώ και εβδομάδες (ειδικά μετά και την τραγωδία στο Μάτι) και πραγματοποιήθηκε μετά από ένα σαφές «σήμα εκκίνησης», τη μετακίνηση του Πάνου Σκουρλέτη στο ιδιαίτερα κρίσιμο -μπαίνοντας σε χρονιά πολλαπλών εκλογών- πόστο, του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την F&M Voice *

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός, πάντως, είναι ένας έξυπνος ανασχηματισμός, που πιστοποιεί, για πολλοστή φορά, την οξυμένη πολιτική αντίληψη του Αλέξη Τσίπρα. Και παρότι απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί «δομικός» -άλλωστε, μήνες μόνο (έστω και… δώδεκα) πριν την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας, ίσως δεν θα ήταν ευφυής μια εκ βάθρων αλλαγή- περιλαμβάνει κινήσεις στοχευμένες, που σηματοδοτούν πράγματα, αντιμετωπίζουν προβλήματα και αφήνουν ελπίδα για λύσεις.

Τρεις είναι οι βασικές συνισταμένες της αλλαγής του κυβερνητικού σχήματος. Τις δύο πρώτες από αυτές, τις έχουν «φωτίσει» τα ΜΜΕ, τις τελευταίες μέρες, από όλες τις πλευρές: Μιλάμε για τη δυναμική επέλαση της «γενιάς Τσίπρα» από τη μια και την αμφοτερόπλευρη διεύρυνση, με ανοίγματα σε κεντροαριστερά και (λαϊκή) κεντροδεξιά, από την άλλη. Η τρίτη συνισταμένη, ωστόσο, δεν βλέπουμε να αναλύεται επαρκώς, αν και, κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι εξίσου ή και περισσότερο σημαντική. Πρόκειται για την απομάκρυνση του Σταύρου Κοντονή από το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Από την πρώτη «πρώτη φορά, Αριστερά» του Ιανουαρίου του 2015 μέχρι σήμερα, έχει… μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι, ο βασικός μοχλός αποκατάστασης της Δημοκρατίας και της νομιμότητας στη χώρα είναι η ορθή λειτουργία της Δικαιοσύνης. Και δυστυχώς, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, έχουμε κουραστεί να βλέπουμε και να γράφουμε παραδείγματα υποθέσεων στις οποίες η Θέμιδα όχι μόνο δεν συντελεί στην αποκατάσταση του κράτους Δικαίου, αλλά, εντελώς αντίθετα, προκαλεί το λαϊκό αίσθημα. Με αποφάσεις που προασπίζουν τα συμφέροντα των ολίγων και ισχυρών, με καθυστερήσεις και χρονοτριβές, που αφήνουν τις εκάστοτε λίστες Λαγκάρντ να παραγράφονται, με «συγχωροχάρτια» κάθε λογής στους συνήθεις υπόπτους και εξάντληση της αυστηρότητας στα εύκολα θύματα.

Κι όμως, μέσα από την αυστηρή μεν, αμερόληπτη και δημοκρατική δε, λειτουργία της Δικαιοσύνης περνά ολόκληρο το project «κάθαρση», χωρίς την ολοκλήρωση του οποίου καμία έξοδος από τα μνημόνια και κανένα τέλος της κρίσης δεν σημαίνει τίποτα. Πού είναι οι διώξεις για τα θαλασσοδάνεια κομμάτων και ΜΜΕ; Τι γίνεται με τη Novartis, με το ΚΕΕΛΠΝΟ, με το Ντυνάν και όλα τα άλλα σκάνδαλα της Υγείας; Γιατί έμειναν ατιμώρητοι οι θαμώνες των λιστών της φοροδιαφυγής; Ως πότε οι μόνοι επίορκοι πολιτικοί που θα έχουν περάσει το κατώφλι της φυλακής, σε αυτή τη χώρα, θα παραμένουν ο Άκης και ο Παπαγεωργόπουλος;

Η αποφυλάκιση του Αριστείδη Φλώρου ίσως ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο κ. Κοντονής χρεώνεται, συνολικά, το γεγονός ότι το όραμα για μια πιο «αριστερή» Δικαιοσύνη (ελπίζουμε πως καταλαβαίνετε τι εννοούμε, γι’ αυτό και τα εισαγωγικά), τρία χρόνια μετά τον Σεπτέμβρη του 2015, παραμένει όραμα. Κάποιοι επιχειρούν να συνδέσουν την αποπομπή του ζακυνθινού υπουργού και με το «μέτωπό» του με τον Β. Μαρινάκη, υπονοώντας ή εννοώντας ότι, ενόψει εκλογών, ο Αλέξης στέλνει… μήνυμα φιλίας στον πολυάριθμο λαό του Ολυμπιακού. Η ερμηνεία χωλαίνει, με δεδομένο ότι ο κ. Βασιλειάδης παραμένει στη θέση του.

Για εμάς, λοιπόν, η «βόμβα» και μάλιστα απροειδοποίητη ήταν η καρατόμηση -χωρίς ούτε το παραμικρό «χρύσωμα του χαπιού», όπως στην περίπτωση Κουρουμπλή- του Στ. Κοντονή. Κατά τα άλλα, για να επιστρέψουμε στην εκτίμησή μας περί «έξυπνου» ανασχηματισμού, θα υπογραμμίσουμε τρία μόνο πράγματα: Την κατεύθυνση της διεύρυνσης προς το κέντρο (όπως τη δείχνουν οι επιλογές Ξενογιαννακοπούλου και Μπόλαρη), την επιμονή στη διατήρηση «καραμανλικής» συνιστώσας και την ακόμη ισχυρότερη εμπιστοσύνη του Αλέξη, στους ανθρώπους της γενιάς του. Το τελευταίο, άλλωστε, σηματοδοτεί καλύτερα από κάθε τι άλλο το διαφορετικό, που θέλει να πρεσβεύει η κυβέρνηση.

Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι η νέα κυβέρνηση είναι, τρόπον τινά, ιστορική: Είναι η πρώτη μεταμνημονιακή κυβέρνηση της Ελλάδας, μετά από έναν «λαβύρινθο» οκτώ ετών και με τον… Μινώταυρο, ακόμη, μισοζώντανο. Ελπίζουμε, πραγματικά, η νέα ομάδα να έχει κατανοήσει, όσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ότι βρισκόμαστε προ της «μητέρας των μαχών» και να έχει, για το καλό της χώρας, τα εφόδια να την κερδίσει.

* Το editorial της χτεσινής Finance & Markets Voice