Η χρυσή μπάλα και τα σκοτεινά παιχνίδια της

Ομολογώ ότι δεν είμαι φανατικός λάτρης της στρογγυλής θεάς, αν και παρακολουθώ ποδόσφαιρο αρκετά συχνότερα από τον γυναικείο μέσο όρο. Όμως, διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις λίαν γλαφυρές ιστορίες που δημοσίευσε ο διεθνής Τύπος με αφορμή τη σύλληψη του Μισέλ Πλατινί, κυρίως διότι τα στοιχεία πολιτικής και οικονομικής ίντριγκας που περιείχαν δημιουργούσαν ένα πιπεράτο ανάγνωσμα που ελάχιστη σχέση είχε με το ποδόσφαιρο ως άθλημα, αλλά με το ποδόσφαιρο ως… μπίζνα κι ως μέσο πολιτικής και διπλωματικής πίεσης.

Όχι βεβαίως πως έπεσα από τα σύννεφα. Η υψηλή απήχηση και δημοτικότητα του αθλήματος προφανώς αποτελεί χρυσή ευκαιρία για κέρδη. Τα λεφτά είναι πολλά, πάρα πολλά, για να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό να βάλει το χέρι του στο βάζο με το μέλι, άρα και τα συμφέροντα που διακυβεύονται. Όμως, το ενδιαφέρον με την υπόθεση της έρευνας που αφορά στην ανάθεση του Παγκοσμίου Κυπέλου του 2022 στο Κατάρ, που έβαλε σε μπελάδες και τον πρώην πρόεδρο της UEFA, είναι πως πέρα από την οικονομική του διάσταση, διαθέτει και πολιτικο-διπλωματική, η οποία μάλλον είναι και το κλειδί πίσω από τη συνεχιζόμενη έρευνα.

Προφανώς η ανάθεση της διοργάνωσης σε ένα αραβικό κρατίδιο, στο οποίο οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 40 βαθμούς Κελσίου, προφανώς ξενίζει. Όμως το εύλογο ερώτημα που μου δημιουργείται και δημιουργείται πιθανότατα σε όσους διάβασαν αναλυτικά τις διάφορες πληροφορίες των τελευταίων ημερών είναι, αν θα φτάναμε να συζητάμε για τη «βρώμικη» πλευρά του ποδοσφαίρου, με τις μίζες και τα συγκρουόμενα συμφέροντα, αν η διοργάνωση είχε… κληρωθεί πριν δέκα χρόνια στον έτερο ισχυρό διεκδικητή της διοργάνωσης, τις ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ έχασαν στην τελευταία ψηφοφορία από το Κατάρ με ψήφους 8 προς 14. Μία από τις ψήφους αυτές ήταν του Μισέλ Πλατινί. Και σύμφωνα με παλαιότερη συνέντευξη του πρώην προέδρου της Fifa, Σεπ Μπλάτερ στους Financial Times, την οποία φρόντισε η εφημερίδα να υπενθυμίσει στο διεθνές κοινό αυτές τις ημέρες, με αφορμή την σύλληψη Πλατινί, ο Γάλλος με τη ψήφο του είχε παραβιάσει τη «συμφωνία κυριών» που είχε επιτευχθεί μεταξύ των μεγάλων στελεχών του αθλήματος και της συνομοσπονδίας, ώστε να ανατεθεί το Κύπελλο του 2022 στις ΗΠΑ.

Βεβαίως, η μεταστροφή του Πλατινί την τελευταία στιγμή –μία εβδομάδα πριν την ψηφοφορία, σύμφωνα με τον Μπλάτερ- επίσης δεν ήταν τυχαία και παραπέμπει ευθέως σε πολιτικό δάχτυλο και πιο συγκεκριμένα το δάχτυλο του τότε Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί.

Σύμφωνα με αποκαλυπτικά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, ο κύριος Πλατινί εκλήθη στο Ελιζέ, σε μια εκδήλωση που φτάνοντας στο προεδρικό μέγαρο διαπίστωσε ότι περιλάμβανε και υψηλόβαθμους αξιωματούχους από το Κατάρ, μεταξύ τους και ο διάδοχος-πρίγκιπας του κρατιδίου και ουσιαστικά… πείστηκε(!) από το Γάλλο πρόεδρο και τους καλεσμένους του να αλλάξει τη ψήφο του. Το περιεχόμενο της επίμαχης αυτής συνάντησης είναι ένα από τα στοιχεία που ερευνούν οι γάλλοι εισαγγελείς, μαζί με την πιθανότητα να δωροδοκήθηκε για τη ψήφο του, ενώ για τον ίδιο λόγο ερευνώνται και δύο ακόμη στενοί σύμβουλοι του Σαρκοζί.

Για τον ίδιο τον Σαρκοζί δεν έχουν προκύψει ακόμη κατηγορίες (αν και προς εκεί κινείται το πράγμα). Όμως, είναι δεδομένο ότι το Κατάρ έπαιξε γερή… μπάλα με τη Γαλλία την εποχή εκείνη, αλλά και ακόμη, έχοντας επενδύσει πακτωλό χρημάτων σε διάφορα project που καθιστούν το κρατίδιο σημαντικό επενδυτικό εταίρο της Γαλλίας. Επίσης κατέληξε να δημιουργήσει μια εξαιρετική προσωπική σχέση με τον Σαρκοζί, που συνεχίστηκε μετά και την αποχώρηση του από το Ελιζέ.

Προφανώς αν αναλογιστούμε τον όγκο των υποθέσεων –κυρίως για παράνομες χρηματοδοτήσεις των προεκλογικών του εκστρατειών- για τις οποίες ερευνάται ή έχει ερευνηθεί ο Σαρκοζί από τη γαλλική Δικαιοσύνη (ενδεικτικά αναφέρουμε την υπόθεση Μπετανκούρ, την υπόθεση Καντάφι, την υπόθεση Bygmalion), το παιχνίδι που εμφανίζεται να έπαιξε με τους Καταριανούς δεν προκαλεί εντύπωση. Ούτε πως ενδεχομένως ενεπλάκη σε αυτό ο Μισέλ Πλατινί. Το αν είναι αλήθεια ή όχι και αν βέβαια μπορεί να αποδειχτεί, είναι ευθύνη της γαλλικής Δικαιοσύνης να το ξεκαθαρίσει.

Όμως, για να επανέλθω στο παραπάνω ερώτημα μου θα σταθώ εκ νέου στον υπόγειο ρόλο των Αμερικανών. Ποιος ξεκίνησε τις έρευνες και (άραγε) γιατί; Οι χαμένοι της διοργάνωσης Αμερικανοί και το FBI ξεκινώντας από την ηγεσία της ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας Αμερικής (CONCACAF), οι οποίοι «σφύριξαν» και τις πρώτες επιβαρυντικές πληροφορίες στους Ελβετούς (όπου βρίσκεται η έδρα της FIFA), με αποτέλεσμα να αρχίσει να ξετυλίγεται τα επόμενα χρόνια και μέχρι σήμερα το κουβάρι.

Προφανώς οι Αμερικανοί τη δουλειά τους έκαναν. Όπως την έκαναν και στο σκάνδαλο της Volkswagen και της Siemens και της Huawei και της παράτυπης δράσης πολλών ευρωπαϊκών τραπεζών, όπως η Deutsche Bank. Τα σκάνδαλα είναι υπαρκτά και οι παρατυπίες στο αντίστοιχο πεδίο τους επίσης. Όμως, είναι βολικό πως «κουμπώνουν» αρμονικά με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις και τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον, ανεξαρτήτως δε, της ταυτότητας του προέδρου.

Θα είχαμε φτάσει άραγε στο ξεσκαρτάρισμα στη FIFA και σε όλο αυτό τον κυκεώνα των ερευνών, αν οι Αμερικανοί είχαν κερδίσει τη ψηφοφορία, τη μοιραία εκείνη ημέρα του Δεκεμβρίου του 2010; Τα συμπεράσματα δικά σας…