Η ύβρις που θα ακολουθεί τον κ. Μητσοτάκη

Διχαστικός, μικρόψυχος, ανιστόρητος, λαϊκιστής… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης του Ζαππείου για τα 40 χρόνια της ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ ξεπέρασε τον εαυτό του σε κρεσέντο όλων των παραπάνω, και μάλιστα σε μια εκδήλωση, σε μια ιστορική στιγμή, που με έναν εμπνευσμένο λόγο θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πραγματικό ηγέτη, σε πρωθυπουργό όλων των Ελλήνων, σε έναν σύγχρονο Ευρωπαίο πολιτικό.

Αντιθέτως προτίμησε να βγει από τα βάθη του χρονοντούλαπου της Ιστορίας, να μιλήσει σαν πρόεδρος τοπικής οργάνωσης της επαρχίας του ’80 μπροστά στους προέδρους των ευρωπαϊκών θεσμών, να μυήσει την Ευρώπη στο «εμείς οι αποδώ και εσείς οι αποκεί» της χώρας μας.

Μπροστά στον Σασσόλι και τον Μισέλ, ο Έλληνας πρωθυπουργός συμπεριφέρθηκε σαν τον… Κώτσο στην ΕΟΚ με τον αείμνηστο Κώστα Βουτσά. Αντί να μιλήσει με σθένος για τις αδικίες που υπέστη η χώρα μας στη δεκαετή κρίση, να θυμηθεί τους συμπολίτες μας που εν μια νυκτί βρέθηκαν από τα σπίτια τους να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων, να μνημονεύσει όσους προχώρησαν στο απονενοημένο διάβημα μη αντέχοντας την κατάρρευση της ζωής που είχαν μέχρι χθες, αρκέστηκε να «λιβανίσει» την Ευρώπη, που την… παρεξηγήσαμε και που ξεχάσαμε ότι έχουμε υποχρεώσεις απέναντι της.

«Δεν έλειψαν και οι στιγμές που ο ρόλος της Ένωσης παρεξηγήθηκε, κάτι που, πιστεύω, ότι συνέτεινε και στην εκδήλωση της κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Όμως, η Ευρώπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ταμείο. Είναι μία κοινή αντίληψη για τη ζωή, για την οικονομία και την κοινωνία που προσφέρει από τη μία δικαιώματα, αλλά γεννά από την άλλη και υποχρεώσεις», είπε ο πρωθυπουργός της χώρας, επιδιδόμενος στο αγαπημένο του άθλημα, αυτό της επίρριψης ευθυνών στους πολίτες.

Θυμήθηκε τον «σκοτεινό» Τσίπρα, όχι τον Σημίτη

Στην προχειρογραμμένη και εντελώς ακατάλληλη για την περίσταση, ομιλία του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέτρεξε στα 40 χρόνια πορείας Ευρώπης – Ελλάδας που «δεν υπήρξε πάντοτε ανέφελη. Όμως, σχετικά γρήγορα ο αντιευρωπαϊσμός έπαψε να αποτελεί κεντρικό επιχείρημα στην ελληνική πολιτική ζωή».

Να εννοούσε, άραγε, τον Κώστα Σημίτη; Τον ευρωπαϊστή πρώην πρωθυπουργό, υπουργοί και στελέχη του οποίου βρίσκονται σήμερα κοντά στον Κ. Μητσοτάκη; Τον Κώστα Σημίτη που 24ωρα πριν γίνει υπουργός του Ανδρέα έγραφε μύδρους κατά της «Ευρώπης των οικονομικών συμφερόντων» και φώναζε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο;

Όμως ο στόχος είναι συγκεκριμένος, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, που μπήκαν σφήνα στις «προοδευτικές δυνάμεις» που ενώθηκαν γύρω από το ζητούμενο «της δυνατής ευρωπαϊκής Ελλάδας, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκαν ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις αναβαθμίζοντας την ποιότητα της εσωτερικής πολιτικής ζωής», δηλαδή την προοδευτική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

«Με ένα μόνο σκοτεινό διάλειμμα: την περίοδο κατά την οποία επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, το 2015. Τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό. Και πάλι όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και διέλυσαν τα έωλα συνθήματα. Κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα. Και τελικά συνέτριψαν τη δημαγωγία μαζί με το διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους»…

Η επετειακή ομιλία Μητσοτάκη για τα 40 χρόνια της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια ήταν έμπλεη ύβρεων, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, προς τους πολιτικούς αντιπάλους και προς τους διαφωνούντες πολίτες. Και προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας και θεμελιωτή του ευρωπαϊκού οράματος, που αν μπορούσε θα τον είχε αφαιρέσει και από τα κάδρα της Πειραιώς.