Ιουλιανά και Μητσοτάκης
«Λαός που ξεχνάει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει», είχε γράψει ο Ισπανός φιλόσοφος Σανταγιάνα. Και ο ελληνικός λαός, αν ξεχάσει τα Ιουλιανά του 1965, τότε, αργά ή γρήγορα θα τα ξαναζήσει.
Στις 15 Ιουλίου 1965 ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο, επειδή θέλησε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει η περίοδος που θα μείνει στην ιστορία ως «Ιουλιανά» ή «Αποστασία»…
Τότε, λοιπόν, δύο ήταν τα συνθήματα που κυριαρχούσαν στις τεράστιες διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την χώρα:
«Μητσοτάκη Κάθαρμα» και «Τσιριμώκε Μασκαρά»
Το «Μητσοτάκη Κάθαρμα» δεν είχε βγει τυχαία, όχι.
«Διότι ο λαός είχε κατανοήσει, είχε καταλάβει εξ αρχής τον σκοτεινό, και προδοτικό, ρόλο του στην πτώση της πανίσχυρης εκλογικά κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Και η εν λόγω πτώση αποτέλεσε και τη θρυαλλίδα των εξελίξεων που ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1967 και το πραξικόπημα που έβαλε την Ελλάδα «εις τον γύψον» για μια επταετία. Μια μαύρη επταετία. Το παρακράτος της Δεξιάς, όπου ανήκαν οι πραξικοπηματίες συνταγματάρχες, πέτυχε τον στόχο που είχε θέσει: να στερήσει από τους Παπανδρέου, γέρο και γιο, την εξουσία. Με κάθε κόστος – έστω και με την κατάλυση της Δημοκρατίας», διαβάζουμε σε ιστορικές αναφορές, που δεν έχουν ως στόχο να φτιασιδώσουν τα έργα και τις ημέρες του Κώστα Μητσοτάκη.
Τι κοινό έχει εκείνος ο Ιούλης με αυτόν που ζούμε;
Έναν Μητσοτάκη στην κυβέρνηση και το παρακράτος, ξανά, στην εξουσία.
Υ.Γ. Τα Πετσασμένα ΜΜΕ, θυμήθηκαν κι εφέτος το δημοψήφισμα του 2015 και την κωλοτούμπα του Τσίπρα. Ξέχασαν, όμως, τα Ιουλιανά και το θλιβερό ρόλο του Κώστα Μητσοτάκη. Τυχαίο; Κάθε άλλο…