Και τα ρέστα παγωτά…

«Είναι σαν να μας ζητάνε να πηδήξουμε από τον πέμπτο όροφο με την υπόσχεση ότι κάποιος θα μας αγοράσει παγωτό», δήλωσε χτες ο Νίκος Παππάς στο Bloomberg, σχολιάζοντας τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και δείχνοντας το ως υπεύθυνο για τη συνεχιζόμενη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Είναι πράγματι πρόβλημα όταν ο μόνος «σύμμαχος» σου όσον αφορά την ανάγκη μείωσης του χρέους, είναι ο χειρότερος «εχθρός» σου σε όλα τα άλλα επίπεδα της διαπραγμάτευσης.

Ο κ. Παππάς ανέφερε, στη συνέντευξή του, ότι οι θέσεις της ελληνικής πλευράς είναι «σχεδόν ταυτόσημες» με εκείνες της Κομισιόν καθώς και ότι οι συζητήσεις των επόμενων ημερών θα τις καταστήσουν «ταυτόσημες». Τι θα γίνει, όμως, με το ΔΝΤ και κατά πόσον υπάρχει πιθανότητα σύγκλισης;

Διαβάζοντας τις ανταποκρίσεις στον ξένο Τύπο, αλλά και αναλύσεις και εκθέσεις ξένων τραπεζών, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να βγει κανένα ασφαλές, κοινό συμπέρασμα, πέρα από το ότι η διαπραγμάτευση έχει ακόμα… δρόμο. Από πουθενά δεν προκύπτει, πάντως, ότι βρισκόμαστε σε τέτοιο βαθμό «ωριμότητας» που να δικαιολογεί την εκφραζόμενη κυβερνητική αισιοδοξία για συμφωνία εντός λίγων ημερών.

Σε κάποιες περιπτώσεις, προβάλλεται ως βασική διαφωνία του ΔΝΤ το θέμα των Κόκκινων Δανείων και του χειρισμού τους. Άλλες πηγές αναφέρουν ως σημαντικότερες τις ενστάσεις του Ταμείου για το Ασφαλιστικό, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τις δηλώσεις Κατρούγκαλου περί «αίματος», ενώ η αίσθηση μέχρι πριν λίγες ώρες ήταν ότι «τα βρίσκουμε» για τις συντάξεις. Την ίδια ώρα, η Μέρκελ επιμένει στην αναγκαιότητα συμμετοχής του ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα και ο Σόιμπλε λέει σε γερμανικό κανάλι ότι «όποιος μιλάει για ελάφρυνση χρέους, απλώς δε θέλει να μιλήσει για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα», επαναλαμβάνοντας το τροπάριο περί ανταγωνιστικότητας.

«Μύλος», λοιπόν, η κατάσταση, υπάρχει όμως ένα σημαντικό «ναι μεν αλλά». Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που έγινε πριν λίγες ημέρες στην Ολλανδία (για την έγκριση ή μη της εμπορικής συμφωνίας Ε.Ε. – Ουκρανίας, απορρίφθηκε με ποσοστό άνω του 60%) δεν είχε αμιγές ελληνικό ενδιαφέρον, ήταν όμως ένα ηχηρό «όχι» στις Βρυξέλλες. Το γεγονός, μάλιστα, ότι αυτό το «όχι» ήρθε από μια χώρα από εκείνες που ως τώρα κουνούσαν το δάχτυλο στους παρίες του Νότου και απαιτούσαν συμμόρφωση στις ευρωπαϊκές επιταγές κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα.

Λίγους μήνες πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα για το πολυσυζητημένο Brexit, οι τάσεις, μικρότερης ή μεγαλύτερης, αυτονόμησης από τις αποφάσεις των Βρυξελλών βαίνουν αυξανόμενες. Ακόμη και οι μονομερείς ενέργειες σε ένα θέμα που καίει ολόκληρη την ήπειρο, το Προσφυγικό, δείχνουν ένα πράγμα. Οι χώρες της Ευρώπης αρχίζουν και πάλι να διεκδικούν, προς το παρόν μεμονωμένα και σε ότι απασχολεί την κάθε μια, την αυτονομία τους, αντιστρέφοντας την πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Από τον προϋπολογισμό της Πορτογαλίας ως τα κλειστά σύνορα των Βίζεγκραντ και από το ολλανδικό «όχι» ως τις επιδόσεις των ξενοφοβικών κομμάτων σε διάφορες χώρες, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ενώνει όλα αυτά: το νήμα της αντίδρασης στο διευθυντήριο.

Αυτή ακριβώς η εξέλιξη είναι η μόνη που μπορεί να επισπεύσει τη συμφωνία με την Ελλάδα και την αξιολόγηση. Αν η Γερμανία επιθυμεί να φτάσουμε στο δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου, με την Ελλάδα στα διεθνή πρωτοσέλιδα να «ψυχορραγεί» και να πρωταγωνιστεί σε μια νέα παράσταση εικονικού χρηματοπιστωτικού πνιγμού, έχει καλώς. Μπορεί να συνεχίσει να παίζει, παρέα με το ΔΝΤ το παιχνίδι των καθυστερήσεων και να μετριούνται μεταξύ τους, ποιος τα έχει μεγαλύτερα (τα μέτρα).

Αλλιώς, ως ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., οφείλει να βγει μπροστά και να κλείσει με συνοπτικές διαδικασίες το θέμα, όπως έχει ανάγκη όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά όλη η ενωμένη (;) Ευρώπη. Αν το θέλει, το μπορεί. Με ή χωρίς το ΔΝΤ. Κι εμείς, από την πλευρά μας, να μάθουμε γρήγορα ποια κρυάδα μας περιμένει -με ή χωρίς παγωτό- και να ξεκινήσουμε, εδώ και τώρα, να καλύπτουμε το χαμένο έδαφος.