Κηλίδα στην αγορά άφησε η Folli Follie

Ύστερα από είκοσι ημέρες δημόσιας αντιπαράθεσης με ένα μικρό fund, μια εταιρεία που  ανήκε μέχρι πρόσφατα στην ελίτ του Χρηματιστηρίου της Αθήνας φεύγει προσωρινά (;) από το ταμπλό. Όμως, οι συνέπειες της υπόθεσης Folli Follie δεν σταματούν εδώ: μένει μια βαριά κηλίδα στην αξιοπιστία των ελληνικών εισηγμένων εταιρειών και των θεσμών της αγοράς μας.

Γράφει ο: Επαμεινώνδας Χαλδούπης

Η μάχη της Folli Follie για να αποδείξει ότι δεν έχει δημοσιεύσει πλαστά ή παραποιημένα στοιχεία για την επιχειρηματική της δραστηριότητα και τα οικονομικά της μεγέθη τυπικά δεν έχει τελειώσει. Ο έλεγχος της Ernst Young στα βιβλία όλων των θυγατρικών του ομίλου και, πρωτίστως, στη θυγατρική του Χονγκ Κονγκ, που φέρνει το μεγαλύτερο μέρος του τζίρου, συνεχίζεται και θα χρειασθεί αρκετό καιρό για να ολοκληρωθεί και να αποκαλύψει την αλήθεια.

Όμως, η αγορά έχει βγάλει το δικό της πόρισμα και δεν είναι ενθαρρυντικό για την εισηγμένη: από τις 4 Μαΐου, όταν δημοσιεύθηκε η έκθεση του QCM, μέχρι τη σημερινή αναστολή της διαπραγμάτευσης, η μετοχή έχει  χάσει τα τρία τέταρτα της αξίας της και η κεφαλαιοποίηση της εταιρείας, που άλλοτε κατατασσόταν ανάμεσα στις εννέα μετοχές του ελληνικού δείκτη MSCI υψηλής κεφαλαιοποίησης, «γκρεμίσθηκε» από τα 1,34 δι.. στα 321 εκατ. ευρώ.

Η σημερινή ανακοίνωση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς πιστοποίησε με τον πιο σαφή τρόπο ότι η διοίκηση της εισηγμένης σήκωσε «λευκή σημαία» έναντι του fund που αμφισβητεί τα στοιχεία της: «η εταιρία δήλωσε αδυναμία παροχής στοιχείων που αφορούν στις οικονομικές της καταστάσεις», σημείωσε, μεταξύ άλλων, η Επιτροπή στην ανακοίνωσή της.

Δυστυχώς, μετά την εξέλιξη αυτή, προστίθεται ένα νέο είδος κινδύνου, που θα επηρεάσει την αξιολόγηση των ελληνικών μετοχών από σοβαρούς επενδυτές: το ρίσκο αξιοπιστίας. Αν μια ελληνική πολυεθνική, με πωλήσεις που ξεπερνούν το 1 δισ. ευρώ πέφτει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα μετά τις αποκαλύψεις ενός μικρού ακτιβιστικού fund, αν ένας τόσο μεγάλος όμιλος δεν μπορεί να δώσει στη δημοσιότητα βασικά στοιχεία (για παράδειγμα, για τα ταμειακά του διαθέσιμα), οι επενδυτές εύλογα θα διερωτώνται: μήπως υπάρχουν και άλλα σάπια μήλα σε αυτή την αγορά;

Αυτό το ερώτημα έχει άμεσο οικονομικό αντίκρισμα: ο επενδυτής υπολογίζει κάθε φορά πόσο υψηλό premium θα πρέπει να επιβάλει στην αποτίμηση μιας μετοχής, προκειμένου να αποζημιώνεται για τον κίνδυνο να υπάρχουν «μαγειρέματα» στα στοιχεία. Όσο πιο σοβαρό θεωρεί αυτό τον κίνδυνο, τόσο χαμηλότερα θα αποτιμά τη μετοχή.

Για το ελληνικό Χρηματιστήριο όλα αυτά μοιάζουν πρωτοφανή, διεθνώς όμως είναι από χρόνια γνωστά. Η κορυφαία περίπτωση λογιστικής απάτης, ως γνωστόν, ήταν αυτή της αμερικανικής ενεργειακής εταιρείας Enron, που μπήκε στην ελίτ των εισηγμένων στην WallStreet, μέχρι που αποκαλύφθηκε ότι πλαστογραφούσε συστηματικά τα στοιχεία της, σε συνεργασία με τους ορκωτούς ελεγκτές.

Για να σβήσουν την κηλίδα της Enron, οι αμερικανικές αρχές επενέβησαν δραστικά: άνθρωποι κατέληξαν στην φυλακή, η Arthur Andersen, μία από τις πέντε μεγάλες εταιρείες ορκωτών, έκλεισε, ενώ ο νόμος Σαρμπάνης-Οξλι έφερε πολύ αυστηρότερες ρυθμίσεις για τη διοίκηση των εταιρειών και την εποπτεία των ορκωτών ελεγκτών.

Για να σβήσει η κηλίδα της Folli Follie και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην αγορά, χρειάζεται εξίσου δραστική παρέμβαση των ελληνικών αρχών. Σε αυτή την περίπτωση, αν υπάρχει έγκλημα και δεν υπάρξει αυστηρή τιμωρία, το κόστος για το Χρηματιστήριο θα είναι πολύ υψηλό.