Κλειώ Αγγουράκη: «Προβάλλεται Σήμερον»

Γράφει η Κλειώ Αγγουράκη*
Με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης που οργανώνει η εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ» στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ για την Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά, αναρωτιέμαι πως προσλαμβάνονται σήμερα αυτοί οι όροι.

Μπορεί να μην είμαι πολλά χρόνια ενεργό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, μπορεί να μην έχω περάσει από τις γραμμές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, ηλικιακά δεν θα μπορούσα άλλωστε, όμως από τα πρώτα που έμαθα ασχολούμενη με την πολιτική ιστορία είναι ότι ανανεωτική χαρακτηρίζεται η Αριστερά που συμβαδίζει με τις επιταγές της τρέχουσας κοινωνικοοικονομικής συγκυρίας, αυτή που δυναμικά προσαρμόζεται στις ανάγκες της εκάστοτε εποχής δίνοντας απαντήσεις στα επίκαιρα κάθε φορά προβλήματα των πολλών.

Η Ανανεωτική Αριστερά ήταν, και φιλοδοξεί να συνεχίσει να είναι το αντίβαρο της Αριστεράς που παραμένει προσκολλημένη σε αναχρονιστικούς δογματισμούς και παλαιοκομματικές αγκυλώσεις, που εκούσια δεν επιθυμεί να εκσυγχρονιστεί ώστε να καταστεί ελκυστική σε ένα ευρύτερο φάσμα ψηφοφόρων.

Από την άλλη, ως ριζοσπαστική ορίζεται η Αριστερά που επιδιώκει την ανατροπή των εργατικών και κοινωνικών ανισοτήτων μέσω ρήξεων με το υπάρχον οικονομικό και πολιτικό σύστημα, ρήξεις που δυνητικά θα μπορούσαν να εξελιχθούν ακόμα και σε επαναστάσεις. Αν θέλουμε όμως να είμαστε προσγειωμένοι, ας εμπεδώσουμε το γεγονός ότι αφενός η σύσταση των σημερινών τάξεων έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου μετασχηματιστεί σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα, αφετέρου η πορεία προς μια πιο δίκαιη, με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά πραγματικότητα μπορεί να επιδιωχθεί μόνο μέσα από ρεαλιστικές πολίτικές οι οποίες δύνανται να εφαρμοστούν μέσα στο ήδη κυρίαρχα εγκατεστημένο οικονομικό σύστημα.

Στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης η προσκόλληση σε θεωρίες που είτε έχουν καταδικαστεί στην πράξη, έχοντας υπάρξει «υπαρκτές», είτε έχοντας λάβει χαρακτηριστικά ιδεοληψιών καθίστανται αυτόματα ανεδαφικές, μοιάζει με έναν ιδιότυπο ρομαντικό δονκιχωτισμό και ακριβώς ως τέτοια είναι πλέον ανελκυστική απομακρύνοντας τους υποστηρικτές της από την γείωση με τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας.

Ήταν μεγάλη η έκπληξη που βίωσα όταν κατά τη διάρκεια κατ΄ ιδίαν διαλόγου με έναν από τους κύριους δημόσιους εκφραστές της τάσης της Ομπρέλας και ως συνέχεια σχετικής ερώτησής μου εισέπραξα τη διαβεβαίωση ότι «αγωνίζεται για την επιστροφή των σοβιέτ». Σκέφτηκα, και του το εξέφρασα, ότι ένας από τους δυο μας σίγουρα βρίσκεται σε λάθος κόμμα. Διότι στη σκέψη των περισσοτέρων μελών αλλά και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., στόχος είναι να κυβερνήσουμε ξανά ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε μέτρα προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, μισθωτών, ελευθεροεπαγγελματιών, συνταξιούχων.

Ξεκινώντας λοιπόν από τα βασικά, ο σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι η κατανόηση των σύγχρονων αναγκών και η πολιτική δράση υπέρ της εξυπηρέτησής τους. Συνιστά τόσο καταστατική όσο και ηθική υποχρέωση των απλών μελών, των στελεχών και της ηγεσίας του κόμματος να σκέπτονται και να δρουν προς αυτή και μόνο αυτή την κατεύθυνση, προς το στόχο της εκπροσώπησης της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Το καταφέραμε το 2015, υπό διαφορετικές φυσικά συγκυρίες και εν μέσω της οικονομικής κρίσης, αλλά μήπως και σήμερα δεν βιώνουμε παρόμοιες αν όχι και μεγαλύτερες δυσκολίες; Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα 2 στους 10 δεν πληρώνουν για το ηλεκτρικό ρεύμα γιατί πολύ απλά δεν δύνανται, την ίδια στιγμή που ήδη ανακοινώθηκαν από τους παρόχους αυξήσεις που θα φτάσουν έως και το 80%. Την ίδια ώρα άνοδο συνεχίζει να καταγράφει η αγορά ενοικίων με αυξήσεις που κυμάνθηκαν κατά μέσο όρο 40% την προηγούμενη τετραετία. Σε αυτά και άλλα πολλά καθημερινά και απολύτως πιεστικά οφείλουμε να απαντήσουμε ως εκφραστές ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος.

Προς απογοήτευση, τελευταία, παρεκκλίνουμε από αυτόν καθ’ εαυτό το λόγο της ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Η πλήρης εσωστρέφεια, που είναι μειοψηφική αλλά υπαρκτή ως πολιτική στρατηγική κάποιον προσώπων, είναι πλέον απόλυτα αποκρουστική έως και γραφική για τους περισσότερους, κάθε μέρα που περνάει απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την όποια κυβερνητική προοπτική. Καθίσταται φανερό ότι διώχνουμε εμείς οι ίδιοι από κοντά μας τον κόσμο που κάποια στιγμή στο παρελθόν μας είχε εμπιστευθεί εναποθέτοντας σε εμάς την ελπίδα για μια πιο ανθρώπινη καθημερινότητα. Με άλλα λόγια, βάζουμε τα δάχτυλά μας και βγάζουμε τα μάτια μας.

Πραγματικά, υπό άλλες συνθήκες, θα ήθελα να παραβρεθώ στην εκδήλωση στο ΤΡΙΑΝΟΝ. Το πιθανότερο θα έκανα και ερωτήσεις, μιας και αποτελεί προσωπική επιδίωξη η διαρκής ενημέρωση για τη σύγχρονη, ανανεωτική, ρεαλιστικά ριζοσπαστική Αριστερά. Δυστυχώς όμως η χρονική στιγμή που έχει επιλεγεί για την εν λόγω συζήτηση, πέντε ημέρες πριν την κρισιμότατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, παράλληλα με την εμφατική πρόσκληση για συνάθροιση μελών και στελεχών της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, με βρίσκει εκ διαμέτρου αντίθετη. Ίσως να μην το αντέχω κιόλας να διαπιστώσω πάθος, ενθουσιασμό και συσπείρωση, χαρακτηριστικά που εμφανώς εξέλειπαν από τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (και δεν εννοώ τις εσωκομματικές).

Σήμερα θα πάω σε σινεμά, αλλά θα επιλέξω να παρακολουθήσω μία κινηματογραφική ταινία και όχι να συμμετέχω σε ένα σήριαλ που μου προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση.

* Υποψήφια Βουλεύτρια Βόρειου Τομέα Αθηνών ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., Μέλος Ν.Ε. Βόρειας Αθήνας – Επικεφαλής Επιτροπής Μικρομεσαίας Επιχειρηματικότητας,
Μέλος της Γραμματείας του Τμήματος ΜμΕ του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.