Κλώτσαγε την καρδάρα με το γάλα, αλλά επιτηδευμένα και προσεκτικά
Δεν τον γνώρισα απλώς, τον έζησα 45 χρόνια σ’ αυτή την δουλειά, τον συναναστράφηκα, τον ήξερα κι απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη.
Ήταν σημαντικός κι ας έχασε κάποτε από τον “Κύριο Τίποτα,” τον Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Είκοσι χρόνια μετά, το 2014, τον ρώτησαν αν το είχε μετανιώσει, είπε το … “παιδαγωγικό”: «δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτά που έλεγα προεκλογικά. Η πολιτική είναι άγριο σπορ. Δεν είναι μπάσκετ. Είναι ράγκμπι ή, για να πω κάτι χειρότερο, χόκεϊ επί πάγου. Πρέπει να παίξεις πολύ ξύλο για να κερδίσεις και να φέρεις τον άλλο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στη μεγαλύτερη δυνατή δυσχέρεια».
Επαρκής, καλλιεργημένος, μορφωμένος, περπατημένος.
Διανοούμενος.
Λάτρης της τζαζ μουσικής.
Η ψυχή της παρέας των Ελλήνων μπιτνίκων, δηλαδή των πρώτων ροκάδων.
Η χαρά στην παρέα, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.
Πειραχτήρι, κάποιες φορές στα όρια του προσβλητικού και του χυδαίου.
Κου-κου-ες, παλιός Λαμπράκης, αντιστασιακός στην χούντα.
Παριζιάνος.
Απ την γενιά του Μάη του ΄68, “του 60 εκδρομέας”.
Το”Θυελλώδης” που γράψανε γι αυτόν ήταν το πιο εύστοχο και αντιπροσωπευτικό.
Κλώτσαγε την καρδάρα με το γάλα, αλλά επιτηδευμένα και προσεκτικά…
Τέτοια ήταν και η αμφισβήτηση – αντιπολίτευση που τολμούσε ανά διαστήματα στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Την μεγαλύτερη εκτίμηση για τον Θόδωρο Πάγκαλο – μου είχε κάνει εντύπωση πιτσιρικά – την είχε ο Κώστας ο Βεργόπουλος, ο καθηγητής μου.
Μίλαγε για την ηγετική συμμετοχή του στα χρόνια του Παρισιού σχεδόν με θαυμασμό.
Τον έκραξα και το φχαριστήθηκα όταν είπε το “μαζί τα φάγαμε”.
Έναν από τους ωραιότερους λίβελους έγραψα εναντίον του όταν τον γιαουρτώσανε.
Ένα πράμα δεν είναι σωστό που γράφανε χθες στα σόσιαλ.
Πως πρόδωσε τον Οτσαλάν.
Ο Θόδωρος δεν ήταν πουλητάρι, είχε γκατς.
Μόνος αυτός προσπάθησε να τον κρύψει, να τον εξαφανίσει.
Ο ηγέτης των Κούρδων έφταιγε που δεν είχε και τόσο συνωμοτική στάση, πολλές επαφές, τηλεφωνήματα, περιφρούρηση με Αμαζόνες σε στυλ Καντάφι.
Τον εντόπισαν η ΜΙΤ και οι Αμερικάνοι.
Οργανώσαμε μια μεγάλη συναυλία στο Σύνταγμα όταν “τον απήγαγαν.”
Θυμάμαι τον διάλογο μας με τον Λάκη τον Λαζόπουλο για το θέμα αυτό, λίγο πριν ανέβει στο βήμα.
Οποιοδήποτε κράξιμο για τον Πάγκαλο ευπρόσδεκτο.
Το “σήκωνε” άλλωστε.
.
Όχι όμως για τον Οτσαλάν.
Δεν “τον έδωσε” ο Θοδ., είναι ψέμα.
