Kόψτε τους τον κώλο!

Συγνώμη εξαρχής για τον απρεπή τίτλο, αλλά, η συγκεκριμένη ατάκα που μου είπε κάποιος χθες βράδυ στο τηλέφωνο, συμπυκνώνει την οργή που αισθάνεται κάθε φυσιολογικός άνθρωπος για τους δολοφόνους του Αντώνη. Γιατί για δολοφονία πρόκειται και μάλιστα εν ψυχρώ. Μην αρχίσουμε πάλι να μιλάμε για «τεκμήριο αθωώτητας», «κακιά ώρα», «δυστύχημα» και τα τοιαύτα.

Να λοιπόν, που ενώ σε αυτή τη χώρα νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, κάθε φορά η θλιβερή πραγματικότητα έρχεται να μας διαψεύσει. Όχι, δεν τα έχουμε δει όλα. Έχει και χειρότερα. Και αυτό που έγινε προχθές το βράδυ στον Πειραιά είναι χειρότερο από τα χειρότερα. Γιατί δεν έχει να κάνει ούτε με τον κακό μας τον καιρό, ούτε με τις ελλιπείς υποδομές της χώρας, ούτε με τίποτα. Έχει να κάνει με το ότι έχουμε ξεπέσει εντελώς ως κοινωνία και μετασχηματιζόμαστε ραγδαία σε κάτι, που η ζούγκλα μπροστά του θα μοιάζει παράδεισος.

Η απρόκλητη και ανεξήγητη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, στις συγκεκριμένες συνθήκες και με τον συγκεκριμένο τρόπο που έγινε, δεν χωράει πραγματικά εξήγηση. Δεν την χωράει ο ανθρώπινος νους. Γιατί έκαναν αυτό το πράγμα αυτοί που το έκαναν; Τι ήταν αυτό, ακριβώς; Επίδειξη ισχύος; Άσκηση εξουσίας; Μαγκιά; Χαβαλές; Ψυχοπάθεια; Ό,τι και να ήταν από όλα αυτά, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να βρίσκονταν στη θέση που βρίσκονταν. Και ο Αντώνης θα έπρεπε σήμερα να είναι μαζί με τους δικούς του στην Κρήτη.

Σε μία χώρα, όμως, που ο υπουργός Ναυτιλίας δεν διστάζει να εξομοιώσει το θύμα με τον θύτη, που το Λιμενικό ήταν απόν από τη σκηνή της δολοφονίας και αν δεν υπήρχαν τα βίντεο των επιβατών μπορεί σήμερα να μιλάγαμε για κάποιο «τραγικό δυστύχημα», που η πλοιοκτήτρια εταιρεία χρειάστηκε σχεδόν ένα 24ωρο για να πει κάτι παραπάνω από το τυπικό «θα συνεργαστούμε με τις αρχές για τη διερεύνηση του περιστατικού», είναι επόμενο από μια πλευρά όλο και περισσότεροι να αισθάνονται πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, όποτε τους έρθει.

Ο μόνος τρόπος για να μη συνεχιστεί αυτός ο ξεπεσμός μέχρι να φτάσουμε να τρώμε ο ένας τον άλλον, δι’ ασήμαντον αφορμή ή και χωρίς λόγο και αιτία, είναι ένας: Η αδέκαστος ελληνική δικαιοσύνη να εξαντλήσει όλη της την αυστηρότητα και να μην πέσει κανένας από τους υπαίτιους της τραγωδίας στα μαλακά. Από τον πρώτο καπετάνιο μέχρι τον τελευταίο μούτσο. Και κανονικά, όσο κι αν είναι σεβαστά τα δικαιώματα του κάθε κατηγορουμένου και ο νομικός μας πολιτισμός το επιβάλλει, δεν θα έπρεπε να βρεθεί κανένας μεγαλοσχήμονας δικηγόρος να τους υπερασπιστεί για τα πέντε λεπτά τηλεοπτικής δημοσιότητας. Τι ακριβώς να υπερασπιστεί, δηλαδή;

Τα λέμε όλα αυτά εν θερμώ και πιθανώς με μια δόση υπερβολής, αλλά νομίζω δικαιολογημένα. Όταν οι Έλληνες κοντεύουν να ξεχάσουν τα Τέμπη μέσα σε ένα εξάμηνο -εξαιρουμένων φυσικά όλων εκείνων που κλαίνε τους νεκρούς τους- πόσο αισιόδοξος μπορεί να αισθάνεται κανείς ότι, θα δικαιωθεί η μνήμη του τόσο άδικα χαμένου συνανθρώπου μας και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά αυτοί που ξεφτίλισαν μέσα σε λίγα λεπτά, τη μακραίωνη παράδοση της ελληνικής ναυτοσύνης; Δυστυχώς, ελάχιστα.