Κρίση Ελλάδας-Ρωσίας: Δεν φταίει ο Μητσοτάκης, φταίει η… Ζαχάροβα

Έχουν περάσει δέκα μέρες από την πρωθυπουργική απόφαση για αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία και οι αντιδράσεις που προκάλεσε δεν έχουν κοπάσει ακόμα. Και δεν θα κοπάσουν εύκολα, αν κρίνει κανείς και την ρωσική επιθετικότητα σε βάρος της χώρας μας με αφορμή αυτήν την απόφαση, κατατάσσοντας επισήμως την Ελλάδα στις εχθρικές χώρες για τη Μόσχα.

Πολλοί προσπαθούν ακόμα να ερμηνεύσουν αυτή την επιλογή Μητσοτάκη, να αναδειχθεί «βασιλικότερος του βασιλέως» στέλνοντας 20.000 καλάσνικοφ, εκτοξευτήρες και πολεμοφόδια στην Ουκρανία, ακολουθώντας επί της ουσίας τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τις χώρες της Βαλτικής που απέστειλαν αμυντικό υλικό, όταν άλλες χώρες του Νότου, όπως η Ισπανία και η Ιταλία ή της της δυτικής Ευρώπης, όπως το Βέλγιο έστελναν κουβέρτες και γάζες. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, η Μόσχα εξαπολύει ομόδοξες «ρουκέτες» μέσω Μασλόβ εν Αθήναις και Ζαχάροβα από την Κόκκινη Πλατεία.

Τα ερωτήματα για την επιλογή του πρωθυπουργού πολλαπλασιάστηκαν μετά και την επιχείρηση να αιτιολογήσει την απόφαση του στη βουλή: «Αν δεν δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη σήμερα στην Ουκρανία, με ποιο ηθικό ανάστημα θα ζητήσουμε αύριο -αν ο μη γένοιτο χρειαστεί- αλληλεγγύη από τον δυτικό κόσμο;» ήταν η ερώτηση-επιχείρημα του Έλληνα πρωθυπουργού σε όλους όσοι διαφώνησαν και διαφωνούν με την ενεργή εμπλοκή της χώρας στην ρωσοουκρανική κρίση και την αποστολή αμυντικού υλικού στους Ουκρανούς.

Η επιχειρηματολογία του Κ. Μητσοτάκη μπορεί να αιτιολογηθεί με δυο τινά, ή πρώτον ότι γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι μέχρι σήμερα η συμβολή της Ελλάδας σε διάφορες «ανθρωπιστικές δράσεις» της Δύσης δεν ήταν ικανοποιητική, και αποφάσισε για το καλό της χώρας να αλλάξει αυτή την εντύπωση που υπάρχει, ή, δεύτερον, ότι… προσγειώθηκε το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας και δεν γνωρίζει τις εθνικές καταστροφές που υπέστημεν κάθε φορά που μας έδειχνε… αλληλεγγύη ο δυτικός κόσμος! Για το πόσο ηττοπαθής ακούγεται αυτή η επιχειρηματολογία δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί.

Αυτό που πρέπει να είναι κατανοητό απ’ όλους είναι πως ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε μόνος του ή σχεδόν μόνος του, να αλλάξει την εξωτερική πολιτική δεκαετιών, αυτήν  που είχαμε μάθει να αναφέρουμε ως «πολυεπίπεδη ενεργητική διπλωματία», χωρίς αποκλεισμούς apriori και χωρίς να μας αντιμετωπίζουν δεδομένους και «αναλώσιμους» συμμάχους. Μια εθνική διπλωματία που στήθηκε σε αποκαΐδια, όταν ο «δυτικός κόσμος» είχε γυρίσει την πλάτη στον ελληνισμό. Μια θέση, που εκφράστηκε από τον ιδρυτή της παράταξης στην οποία σήμερα είναι πρόεδρος, με την αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Κι επειδή επικαλέστηκε το «ανήκομεν στη Δύση», όφειλε να γνωρίζει πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκαινίασε τη λεγόμενη «οστπολιτικ» της χώρας, ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που επισκέφθηκε την Σοβιετική Ένωση το 1979 και εργάστηκε ακατάπαυστα για τη βελτίωση των ελληνορωσικών σχέσεων, αναγνωρίζοντας ότι στην τότε πρόσφατη περιπέτεια του Ελληνισμού, την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, ο μόνος σταθερός σύμμαχος ήταν οι… μπολσεβίκοι και όχι ο «δυτικός κόσμος» του κ. Μητσοτάκη.

Και μια και αναφερθήκαμε στην Κύπρο και τους Τούρκους εισβολείς, η τουρκική εισβολή και η παράνομη κατοχή ευρωπαϊκού εδάφους δεν θα έπρεπε να παίζει νυχθημερόν στα «μαγαζιά των παπαγάλων», στο πλάι του ηρωικού Ζελένσκι και των υπερασπιστών του Χάρκοβο, τώρα που όλη η Δύση έχει ξεσηκωθεί και είναι απέναντι στην αδικία και το δίκαιο του ισχυρού;

Η Voice, έντυπη και ηλεκτρονική, έχει θέσει κατ’ επανάληψη τις τελευταίες ημέρες το θέμα των ανταλλαγμάτων από τις «διευκολύνσεις» και το «100-0» της χώρας στη διένεξη Δύσης-Ρωσίας. Έχει εξασφαλίσει υπέρ ημών κάτι ο πρωθυπουργός; Θα διαφανεί στο άμεσο μέλλον, για παράδειγμα στη συνάντηση της Κυριακής στην Πόλη;