Κύλησε η Ε.Ε. και (ξανα)βρήκε την… Διαμαντοπούλου

Αυτό κι αν είναι νέο! Η Άννα Διαμαντοπούλου ορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μέλλον του κοινωνικού κράτους, της κοινωνικής προστασίας και της εργασίας.

Ναι, η Άννα η Διαμαντοπούλου, η πρώην Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων στην Ευρώπη, όταν «είχε κλείσει ο κύκλος της» στα πολιτικά πράγματα του τόπου, η υφυπουργός Ανάπτυξης επί Σημίτη και υπουργός Παιδείας του Γιώργου, και υπουργός Ανάπτυξης επί Παπαδήμου και εκλεκτή του Κυρ. Μητσοτάκη για τον ΟΟΣΑ, και φίλη του νυν υπουργού Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη…

Η διαδρομή ήταν μακρά αλλά είχε ευτυχή κατάληξη για το πουλέν του Ανδρέα, που είχε εκπλήξει τους πάντες με την παρουσία της στην νομαρχία Καστοριάς. Μετά συνδέθηκε πολιτικά με τον Σημίτη και τον κύκλο των εκσυγχρονιστών και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Βουλευτής, υφυπουργός, Επίτροπος, επιστροφή και υπουργός και μετά… σπίτι.

Το φλερτ, βέβαια, με τη μητσοτακική ΝΔ είναι γνωστό και παλιό. Μπορεί για τους εναπομείναντες καραμανλικούς να είναι μια από τις σφοδρότερες πολέμιες της κυβέρνησης Καραμανλή, ή για τους σαμαρικούς να είναι ένα από τα ονόματα που ο Σαμαράς έβαζε βέτο στις συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, για τη σημερινή ηγετική ομάδα της Ν.Δ., όμως, η κα Διαμαντοπούλου είναι «one of us».

Συμπαρουσιάσεις βιβλίων με νεοδημοκράτες, άρθρα έμπλεα νεοφιλελεύθερων θέσεων, συναντίληψη για τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας, ιδεολογική ταύτιση για το σημερινό «κοινωνικό κέντρο, που  ως ζωντανή κοινωνική πλειοψηφία, απέχει από το κέντρο του μακρινού παρελθόντος, της απλοϊκής αντιξεδιάς ιδεοληψίας, του κρατισμού και της δημαγωγίας», και πλήθος συνεργατών της που κάνουν… καριέρα κοντά στον Μητσοτάκη: Κυριάκος Πιερρακάκης, Γιάννης Μαστρογεωργίου, Θανάσης Κοντογεώργης οι πιο επιφανείς, με πολλούς ακόμα… αφανείς.

Πέραν της μακράς διαδρομής και της αλλαγής στρατοπέδων, ακόμα και στο κόμμα που αναδείχθηκε, η κα Διαμαντοπούλου έχει αποτυπωθεί στο μνημονικό του Έλληνα ως η «υπουργός της φωτοτυπίας», που επί των ημερών της τα σχολικά βιβλία μπήκαν στις αίθουσες όταν έφυγαν οι… καλικάτζαροι. Ξεχνούν όμως ότι η κα Διαμαντοπούλου εισήγαγε τη συγχώνευση και το «λουκέτο» για δεκάδες πανεπιστημιακά τμήματα, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τη χρηματοδότηση υπό συνθήκες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, όλα αυτά που σήμερα υλοποιεί η κα Κεραμέως. Επομένως δεν τίθεται θέμα εκλεκτικής συγγένειας της κάποτε σοσιαλίστριας και μετέπειτα εκσυχρονίστριας κας Διαμαντοπούλου, με τους νεοφιλελεύθερους του Κ. Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα, ωστόσο, καταλήγει στο σήμερα. Η κα Διαμαντοπούλου έχει ισχυρές διασυνδέσεις στην Ευρώπη, όπου επιστρέφει -δεδομένα και με τις κυβερνητικές ευλογίες- για να ασχοληθεί με τη «διαμόρφωση πολιτικών προτάσεων για τη μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους, μέχρι το 2030, λαμβάνοντας υπόψη τις επιπτώσεις των μεγάλων προκλήσεων του 21ου αιώνα», όπως η ψηφιακή μετάβαση, η κλιματική αλλαγή και οι ριζικές αλλαγές στις μορφές εργασίας.

«Σήμερα, πρέπει να εργαστούμε για να καταστήσουμε το κοινωνικό κράτος, κατάλληλο για το μέλλον. Ο στόχος μας για το μέλλον της Ευρώπης είναι σαφής: Οφείλουμε να παρέχουμε κοινωνική προστασία σε όλους, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τη φτώχεια, να μειώσουμε τις ανισότητες και να ενδυναμώσουμε όλους τους Ευρωπαίους, ώστε να μετέχουν πλήρως στο κοινωνικό γίγνεσθαι» είπε στην εναρκτήρια ομιλία της.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα, τη δεύτερη φορά, είτε ως τραγωδία την πρώτη, που έγραφε κι ο Μαρξ. Με την κα Διαμαντοπούλου να επανακάμπτει στις Βρυξέλλες για να ασχοληθεί εκ νέου με το κοινωνικό κράτος και τις υπηρεσίες του στον Ευρωπαίο πολίτη σε συνθήκες που συνεχώς αλλάζουν επί τα χείρω, την προστασία της κοινωνίας και των πολιτικών δικαιωμάτων, απέναντι σε ισχυρούς οργανισμούς και πολυεθνικές-κολοσσούς, δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για το σε ποια φάση βρισκόμαστε.