Κυρία Λαγκάρντ, ποιος θα αντέξει άλλους 9 μήνες με τέτοια επιτόκια;

Του Αλέξανδρου Κοντοπάνου*
Το ερώτημα δεν είναι, όπως καταλαβαίνετε, ρητορικό, αλλά απολύτως ουσιαστικό. Είναι η φράση, που υπάρχει στα χείλη όλου του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας.

Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη, πλήττει ανοιχτά το σύνολο της κοινωνίας. Από τον έμπορο και τον βιοτέχνη, από τον αγρότη και τον ελεύθερο επαγγελματία, από τον βιομήχανο και τον εφοπλιστή μέχρι τον απλό πολίτη και τον μεροκαματιάρη που προσπαθεί με τον «ιδρώτα» του να αποπληρώσει τη δόση του στεγαστικού του δανείου, που κυριολεκτικά έφτασε να έχει διπλασιαστεί.

Ήρθε λοιπόν στη χώρα μας η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μάς χτύπησε φιλικά στην πλάτη, εκφέροντας λόγια γλυκά, παρηγορητικά, επαινώντας συνάμα τις πολυετείς προσπάθειες του ελληνικού λαού -λόγια που σίγουρα είναι από όλους μας ευπρόσδεκτα- όμως, τίποτα ουσιαστικό δεν μας είπε για την «ταμπακιέρα». Τα υψηλά επιτόκια είναι αυτά που απειλούν την ελληνική οικονομία σε κάθε πτυχή των δραστηριοτήτων της, αλλά και την πορεία και την ευημερία των επιχειρήσεων, μικρών και μεγάλων, για τις οποίες το κόστος χρηματοδότησης επενδύσεων και κεφαλαίων κίνησης γίνεται απαγορευτικά ακριβό.

Τι άλλο, όμως, δεν μας είπε η κυρία Λαγκάρντ; Το πώς, αλήθεια, ένας επιχειρηματίας ή πολύ περισσότερο ο απλός πολίτης, μπορούν να διαπραγματευτούν με τα τραπεζικά μας ιδρύματα. Η παραίνεση της επικεφαλής του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος προς τους πολίτες-καταθέτες, να διαπραγματευτούν το επιτόκιο για τις καταθέσεις τους, ώστε να κερδίσουν κάτι στο τέλος της ημέρας, μάλλον ως αφελής μπορεί να χαρακτηριστεί. Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής μπορεί να καταλάβει πως από άλλη θέση ισχύος μιλούν οι τράπεζες και από άλλη θέση -σίγουρα μειονεκτική- μιλάει ο απλός καταθέτης ή ακόμη και μια σοβαρή επιχειρηματική οντότητα.

Εκτός και αν η κυρία Λαγκάρντ θέλει να μας πείσει πως δεν γνωρίζει ότι, ακόμη και η ελληνική κυβέρνηση και το οικονομικό της επιτελείο, δεν είναι λίγες οι φορές που δηλώνουν πως τα δικά τους περιθώρια παρέμβασης στα των τραπεζών, είναι πολύ περιορισμένα. Θα μου πείτε εύλογα, αγαπητοί μας αναγνώστες, πως αυτοί -και μιλώ για την κυβερνώσα παράταξη- χρωστούν και της… Μιχαλούς στα τραπεζικά μας ιδρύματα και έτσι, πώς περιμένω εγώ να σηκώσουν ανάστημα; Σωστό. Όμως, η ουσία είναι πως όταν αυτοί δεν μπορούν να το κάνουν, πώς το ζητά η κυρία Λαγκάρντ από τους πολίτες και τους επιχειρηματίες;

Πάντως, το να παραμένουν επί μακρόν τα επιτόκια στα ύψη, μάλιστα, με προοπτική να είναι σε αυτά τα ασφυκτικά επίπεδα για άλλους 9 μήνες, μάλλον σαν… ταινία του Χίτσκοκ μοιάζει. Όταν η Μέση Ανατολή φλέγεται, όταν στην Ουκρανία εκτυλίσσεται για δεύτερο χρόνο ένας παγκόσμιος πόλεμος σε μικρογραφία, όταν το πετρέλαιο εκτιμάται από τους διεθνείς αναλυτές πως θα φτάσει τα 140 δολάρια το βαρέλι, οι γενικολογίες και τα ευχολόγια της Κριστίν Λαγκάρντ δεν μπορούν να καθησυχάσουν ούτε τους επιχειρηματίες ούτε τους απλούς πολίτες.

Μπορεί, λοιπόν, το «γούρι» του Γιάννη Στουρνάρα, που φιλοξένησε στην Αθήνα τους κεντρικούς τραπεζίτες της Ευρώπης και ευτυχώς τα επιτόκια δεν ανέβηκαν για μια ακόμη φορά, όπως γινόταν στις πολλές προηγούμενες συγκεντρώσεις τους, να ήταν μια ευχάριστη νότα μέσα στις δύσκολες στιγμές που βιώνει η ανθρωπότητα. Όμως, με επιτόκια της τάξεως του 8,5%, μάλλον για «ασπιρίνη» μοιάζει.

*Το editorial της έντυπης One Voice του Σαββάτου 28/10/2023