Lockdown No2 στην Αττική: Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Δεν είναι νέο: Όσοι ακούτε ειδήσεις, όσοι διαβάζετε sites και εφημερίδες το γνωρίζετε: Ο κίνδυνος δεύτερου lockdown, ειδικά στην Αττική, είναι πλέον ορατός.

Τι και αν στις αρχές του καλοκαιριού, οι αρμόδιοι φορείς… διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε – γιατί υπήρχε πλέον… εμπειρία όχι τίποτα… άλλο – ωσάν άλλη… αγελάδα όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, το… χύσαμε το γάλα που μαζέψαμε μεθοδικά τόσον καιρό και για το οποίο τόσο μελάνι χύθηκε τους προηγούμενους μήνες: Γάμοι, πανηγύρια, συνωστισμός στα νησιά και στα πλοία, ελάχιστα δρομολόγια στα ΜΜΜ με συνέπεια τρελό συνωστισμό, ακόμα και σήμερα που πλησιάζουμε τέλος Σεπτεμβρίου… δεν ήθελε και πολύ.

Σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, τα νέα μέτρα είναι πλέον γεγονός και στην κυβέρνηση προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, μετά από μια συγκρατημένη σε κρούσματα περίοδο.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν όταν η κατάσταση στην υγεία δεν έχει βελτιωθεί και πολύ, όταν ελάχιστες ΜΕΘ έχουν προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες…. Μια ομορφιά δηλαδή, καθώς τα πράγματα σε σχέση με τα κρούσματα είναι χειρότερα από τον Απρίλιο που βιώσαμε πρωτόγνωρες για την παγκόσμια ιστορία καταστάσεις.

Από την άλλη πλευρά, όμως, έχουμε και τη μεγάλη εικόνα της ελληνικής οικονομίας: Όπου η επιχειρηματικότητα νοσεί περισσότερο και από τις εποχές των μνημονίων – μια συζήτηση με εμπόρους και επιχειρηματίες θα σας πείσει – εργαζόμενους που βγάζουν δεν βγάζουν τον μήνα με τα… εκ περιτροπής φιλοδωρήματα, και έναν τουρισμό, τη «βαριά μας βιομηχανία», απίστευτα τραυματισμένο.

Όλοι, αυτοί, δε, συγκλίνουν στην άποψη ότι η επανάληψη του… έργου που είδαμε την άνοιξη θα φέρει τη χαριστική βολή στην εγχώρια οικονομία.

Ένα νόμισμα με δύο όψεις στην ελληνική κοινωνία που μαζί με όλο τον κόσμο μοιάζει να παλεύει αβοήθητη τους τελευταίους μήνες, χωρίς πυξίδα, χωρίς καθορισμένο σχεδιασμό, μια κατάσταση «βλέποντας και κάνοντας».

Μήπως τώρα είναι περισσότερο από ποτέ η ώρα για γενναίες αποφάσεις που θα μας φέρουν μπροστά, ναι μεν σε διλήμματα, αλλά και σε πράξεις που θα μας δείξουν το δρόμο για μια σταθερή πορεία μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο; Γιατί, υπενθυμίζω, η Ελλάδα ούτε Ιταλία είναι, ούτε Γαλλία είναι. Παραμένει, κατά βάθος, πάντα Ψωροκώσταινα που μέχρι να τραβήξει ξανά προς τη… δόξα, περνά του λιναριού τα πάθη και μαζί της, οι πολίτες της.