Μα να έχουμε Σαμαρά και να ασχολούνται με τον Γεωργίου;

Και να πεις ότι μιλάμε για καμιά φυλλάδα περιορισμένων μέσων και εμβέλειας, να το καταλάβουμε. Αλλά κοτζάμ Financial Times και αντί να «τσιμπήσουν» το θέμα και να το αναδείξουν, το στρίμωξαν σε ένα μονόστηλο μεταξύ δύο αναλύσεων, χωρίς φωτό και με μια αναφορά στο τέλος ότι «ο συγγραφέας είναι πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας». Ότι, δηλαδή, δεν ξέρει η υφήλιος ποιος είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ή, ακόμα χειρότερα, ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη τον έχει ξεχάσει.     

Για να μην αναφερθούμε στο χειρότερο όλων: Αντί να σπεύσουν οι Financial Times με ρεπορτάζ και αναλύσεις όταν έγινε γνωστή η εμπλοκή του ονόματός του έπρεπε να γράψει ο ίδιος ο Σαμαράς άρθρο για να το φιλοξενήσουν σαν καμιά επιστολή αναγνώστη της επαρχίας, ως απόδειξη προβολής διαφορετικών απόψεων.

Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, φταίει και ο Αντώνης.

Διαβάστε: «Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα δεν βρίσκεται πλέον στα πρωτοσέλιδα. Καθώς η χώρα προετοιμάζεται να αποσυρθεί από το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, η οικονομία αναπτύσσεται ξανά και η νευρικότητα των διεθνών αγορών έχει υποχωρήσει, παρότι ο ρυθμός ανάπτυξης είναι ακόμη αναιμικός και ο χαμηλότερος στην Ευρώπη».

Μα είναι πρόλογος αυτός; Ποιος διαβάζει ότι όλα πάνε καλά και συνεχίζει την ανάγνωση; Και άντε ότι προσπαθεί να μην καταστροφολογίσει από τον πρόλογο (ποιος; Ο Αντώνης;). Θέλεις να καταγγείλεις τον πρώην πολιτικό σου αντίπαλο στη διεθνή κοινότητα και γράφεις «η οικονομία αναπτύσσεται ξανά και η νευρικότητα των διεθνών αγορών έχει υποχωρήσει»; Καλύτερα θα ήταν να γράψεις ότι ο ήλιος λάμπει και τα πουλάκια τιτιβίζουν. Επίσης, αυτό που «η χώρα προετοιμάζεται να αποσυρθεί από το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης», τι σας λέει; Λες και τα μνημόνια ήταν μια βαρετή σύναξη και κάποια στιγμή η χώρα βρήκε μια δικαιολογία και είπε να αποσυρθεί.

Και ενώ συμβαίνουν αυτά τα μετρίως θετικά (ευτυχώς έγραψε για αναιμικό ρυθμό ανάπτυξης) στη χώρα, μπαίνει στο ψητό… αποκαλύπτοντας ότι «στην ελληνική πολιτική σκηνή υπάρχει μια διαφορετική, πολύ πιο σκοτεινή ιστορία» η οποία είναι ότι η τωρινή κυβέρνηση «έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους ανεξάρτητους θεσμούς και τη Δικαιοσύνη».

Δηλαδή, ένας πρώην πρωθυπουργός που επί των ημερών του η χώρα βρίσκονταν στο μέσον των μνημονίων, χωρίς οικονομική ανάπτυξη (έστω και αναιμική) διαπιστώνει ότι επί των ημερών του επόμενου πρωθυπουργού η χώρα είναι σε καλύτερη κατάσταση μεν, αλλά το πρόβλημα της είναι η άνευ προηγουμένου επίθεση της τωρινής κυβέρνησης στους ανεξάρτητους θεσμούς και τη δικαιοσύνη, επειδή καλείται ο ίδιος να ελεγχθεί. Και για να μας πείσει για την αντικειμενικότητα και τα… αγαθά του κίνητρα παραθέτει τα επιτεύγματα της δικής του αποτυχημένης κυβέρνησης (λογικό συμπέρασμα αφού παραδέχεται ότι η επόμενη τα καταφέρνει καλύτερα) και σχολιάζει (διακριτικά) ότι έχασε την εξουσία «ύστερα από μια φαύλη/μοχθηρή/διεφθαρμένη (vicious στο άρθρο) εκστρατεία» σε βάρος της κυβέρνησης του.

Μπορεί ο πρόλογος να ήταν λάθος και το κυρίως άρθρο να ξεχειλίζει πίκρα και εμφυλιοπολεμική νοσταλγία, αλλά ο επίλογος είναι μεγαλειώδης:

«Η υπόθεση Novartis είναι το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία μιας αποτυχημένης κυβέρνησης δημαγωγών που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη δημοκρατική κυριαρχία για να εγκαθιδρύσουν ένα λατινο-αμερικανικού τύπου ανελεύθερο αριστερό καθεστώς στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να τους επιτραπεί να κερδίσουν».

Αμφιβάλλω εάν μετά από αυτό θα μπορέσουν οι Financial Times να ξαναασχοληθούν με τον Γεωργίου (τον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ) και τα δικαστικά του τραβήγματα που τους έχουν συγκινήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να έχουν «υιοθετήσει» την υπόθεση. Πλέον, υπάρχει το ξεκάθαρο κάλεσμα Σαμαρά στη διεθνή κοινότητα να μην επιτρέψει στην (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση των αριστερών δημαγωγών της Ελλάδας να κερδίσει.