Mήπως τελικά θα πούμε το… ψωμί, ψωμάκι;

Δεν ξέρω αν σας συνέβη και εσάς, αλλά εγώ τον τελευταίο καιρό έχω σοκαριστεί, ακόμα και με μια απλή βόλτα στο σουπερμάρκετ. Ναι, ναι αγαπητοί αναγνώστες: παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό μπροστά από τα αλεύρια, ενώ με ζόρι κρατιόμουν μην λιποθυμήσω παίρνοντας τα γάλατα του 15θημέρου.

Είναι, ίσως, από τις σπάνιες φορές τα τελευταία χρόνια που αισθάνομαι έτσι, βλέποντας τον λογαριασμό του… καλαθιού της νοικοκυράς. Ούτε μέσα στην οικονομική κρίση δεν θυμάμαι να βλέπω τέτοιες διαφορές στις τιμές. Τη μία εβδομάδα η ζάχαρη πχ να κάνει 0,70 και λίγες ημέρες αργότερα να ξεπερνά το ένα ευρώ.

Τις τελευταίες ημέρες, εξάλλου, αυτό είναι και το μόνιμο θέμα συζήτησης στις παρέες: Τόσο πλέον κάνει η βενζίνη, τόσο ανέβηκαν τα αλλαντικά, τόσο φέτος αυξήθηκαν τα Αγγλικά του παιδιού. Όλες οι τιμές είναι σαν να τρέχουν σε μια τρελή κούρσα που όμοια της είχαμε πολλά χρόνια να ζήσουμε και το θέμα είναι ότι δεν είμαστε, μετά από ενάμιση χρόνο κορονοιού, καθόλου θωρακισμένοι απέναντι σε αυτό που ζούμε, αλλά και σε αυτό που θα ζήσουμε τον χειμώνα.

Γιατί σε λίγο έρχεται και η ανάγκη για την προμήθεια του πετρελαίου θέρμανσης. Τότε να δεις πανηγύρια… Ήδη διαβάζουμε δεξιά και αριστερά ότι η αύξηση θα πλησιάσει ακόμα και το… 200% σε σχέση με πέρυσι και προετοιμαζόμαστε για τις ημέρες και τις νύχτες εκείνες που θα τις περνάμε με κουβέρτες μέσα στο σπίτι.

Παρότι από πλευράς πολιτείας έχουν εξαγγελθεί διάφορες ελαφρύνσεις, προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερα ανασφαλής και αβέβαια στην τοποθεσία Ελλάδα. Μετά από αρκετούς μήνες που όλοι περάσαμε – και συνεχίζουμε να περνάμε – δύσκολα λόγω πανδημίας, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι τώρα, καπάκι, θα μας έρθει ακόμα μεγαλύτερη κατραπακιά, την οποία, αυτή τη φορά, δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε…μένοντας στο σπίτι.

Τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα και λιγότερο αντιμετωπίσιμα. Ας οπλιστούμε με υπομονή, ας συνεχίσουμε, όσοι μπορούν, να κάνουμε αποταμίευση, γιατί, όπως όλα δείχνουν, ο χειμώνας φέτος θα είναι ίσως ο πιο δύσκολος των τελευταίων ετών….