Μητσοτάκη, που πας με τον Κολοκούρη;

Ευθύνες για την τραγωδία που βιώνει η χώρα υπάρχουν και θα πρέπει να αναζητηθούν με ακεραιότητα και νηφαλιότητα, από τον φυσικό/νόμιμο δικαστή, την ίδια τη Δικαιοσύνη. Κριτική για τον σχεδιασμό και την αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας, για τον συντονισμό των υπηρεσιών, για τις εκκενώσεις όχι απλά επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται να γίνει, και την ώρα της μάχης.

Το «θα υπάρξει χρόνος και για κριτική και για αυτοκριτική, αλλά όχι τώρα» που είπε ο πρωθυπουργός είναι εντελώς άστοχο. Αν, για παράδειγμα, το σχέδιο που έχει εκπονήσει το αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος είναι λάθος και το επισημάνει ένας πύραρχος ή ένας υποστράτηγος εν αποστρατεία ασκώντας κριτική στον αρχηγό, δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη η παρατήρηση του; Θα πρέπει να σβήσει η φωτιά στα φέρυ μπωτ στον Ωρωπό για να ασκηθεί κριτική στους επιτελείς για το στήσιμο της επιχείρησης;

Αν η επιχείρηση εκκένωσης των παράλιων της βόρειας Εύβοιας ήταν της πλάκας και ξεχάστηκαν άνθρωποι στη φωτιά, δεν θα ασκηθεί κριτική στην Πολιτική Προστασία, στην Αστυνομία ή στο Λιμενικό για να διορθώσουν το λάθος τους; Κι αυτό δεν πρέπει να γίνει τώρα για να σωθούν οι άνθρωποι αλλά μεθαύριο που δεν θα έχει νόημα;

Ο καπετάνιος τους ενός από τα δυο σκάφη που πραγματοποιούσαν δια θαλάσσης διασώσεις ανθρώπων από την Αγία Άννα, που εξερράγη και έβριζε την κυβέρνηση επειδή δεν ήρθε κανείς να τους βοηθήσει, δεν έπρεπε να ασκεί κριτική ώστε να μεριμνήσει το κράτος και να έρθουν σκάφη, γιατί δίνεται ακόμα η μάχη; Η γυναίκα που πάλευε να σώσει το σπίτι της, μόνη με τον ανήλικο γιό της, στις Αφίδνες και έσυρε τα εξ αμάξης σε κράτος και ΜΜΕ «σε ζωντανή σύνδεση» δεν έπρεπε να το κάνει γιατί δίνεται ακόμα η μάχη; Ο ηλικιωμένος που καταριόταν την πυροσβεστική επειδή δεν είχαν νερό οι μάνικες και κάηκε το σπίτι του στη Βαρυμπόμπη έπρεπε να σιωπήσει γιατί δίνεται ακόμα η μάχη;

Δεν είδαν την κριτική του καπετάνιου και του κατοίκου που πάλευε χωρίς νερό;

Επειδή τα γνωστά πετσοταϊσμένα ΜΜΕ αποκρύβουν τις εκατοντάδες καταγγελίες, τα εκατοντάδες σχόλια και αναρτήσεις, τις εκατοντάδες περιγραφές και επιλέγουν τα λίγα που τους βολεύουν, όπως την ανάρτηση ενός πυραγού που «μάλωνε» όσους ασκούν κριτική πως κάηκε το σύμπαν με τρια μποφόρ, και εμείς θα επιμείνουμε: πως χωρίς ανέμους και την ώρα που η πυρκαγιά ήταν υποτίθεται υπό έλεγχο στη Βαρυμπόμπη, μια αναζωπύρωση ώρες μετά και μάλιστα στην περιοχή του Τατοίου, προκάλεσε τέτοια καταστροφή;

Ποιο σχέδιο προέβλεπε να μείνει η Εύβοια αρχικά χωρίς πτητικά μέσα και εν συνεχεία με λίγα, όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι; Ποιο σχέδιο προέβλεπε την εξαφάνιση ενός τουριστικού θερέτρου σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της χώρας, αφού η πυρκαγιά επί δυο ημέρες έκαψε πρώτα το βουνό και μετά την παραλία της Αγίας Άννας μέχρι που έσβησε στη θάλασσα.

Πόσο παγίδα αποδείχθηκε τελικά η λογική της εκκένωσης και το δόγμα «προτεραιότητα η προστασία της ανθρώπινης ζωής», το αυτονόητο δηλαδή που όμως αποδείχθηκε ότι εφησύχαζε τον μηχανισμό σε ό,τι είχε να κάνει με τον βασικό στόχο: την κατάσβεση της πυρκαγιάς. Πως η πολιτική προστασία έπεσε θύμα της ίδιας της ισχύος που έχει αποκτήσει επί κυβέρνησης Μητσοτάκη και πως το στοίχημα της πυρόσβεσης, για το οποίο ανέλαβε και πρώην επιτελής του πυροσβεστικού σώματος, ο αντιστράτηγος Θ. Δημακογιάννης, διοικητής της Πολιτικής Προστασίας;

Και η κριτική έχει συνέχεια: Γιατί άργησε να μπει στη μάχη ο στρατός; Γιατί άργησε να ζητηθεί η συνδρομή των ευρωπαϊκών κρατών;

Η επιστολή Μουτάφη

Την ώρα της μάχης, λένε, ότι εμπιστεύεσαι τον στρατηγό. Με αυτή την λογική ήρθε η μικρασιατική καταστροφή. Και για τον σημερινό αρχηγό της Πυροσβεστικής, τον Μολαϊτη Στέφανο Κολοκούρη, υπάρχει και το κακό προηγούμενο, αυτό το τετράωρο απουσίας του από την ώρα της μάχης στο Μάτι, στο οποίο ειδοποιήθηκε να πάει στις πέντε το απόγευμα και τελικά έφτασε στις εννιά το βράδυ. Ως υπενθύμιση, αν και δεν χρειάζεται, η επιστολή της χαροκαμένης μάνας Αθηνάς Μουτάφη όπου έχασε τον γιό της στο Μάτι, προς τον πρωθυπουργό, από τον οποίον ζητά την απομάκρυνση Κολοκούρη:

«Δεν ζητάμε παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, απαιτούμε όμως να μας απαλλάξετε από το αίσθημα οργής, απογοήτευσης και θλίψης που προκαλεί η παραμονή του κ. Κολοκούρη σε μία τόσο κρίσιμη και σοβαρή θέση. Πώς άλλωστε μπορεί να αντιμετωπίσει ως αρχηγός, μία άλλη, ανάλογη, αλλά ακόμη και μικρότερη κρίση, όταν “κρύβεται”, για την ανικανότητά του, πίσω από ισχυρισμούς, όπως η ώρα που χάθηκαν οι άνθρωποί μας;»…