Ν. Ανδρουλάκης: Νέος ναι, άφθαρτος όχι για ηγέτης της Κεντροαριστεράς

Για να είμαστε συνεπείς έναντι της ιστορίας και της αλήθειας, η έλευση -αν τελικά συμβεί-
Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΚΙΝΑΛ και στο προσκήνιο της κεντροαριστεράς δεν σηματοδοτεί μια τεκτονική αλλαγή, δεν σημαίνει την ανάδυση ενός νέου προσώπου-ηγέτη που θα συνεπάρει την κοινωνία.

Στο κόμμα από τα 18 του, μέλος της ΠΑΣΠ ως φοιτητής και γραμματέας της νεολαίας στα 22, ανελίχθηκε μέσα στον λεγόμενο κομματικό σωλήνα, τα χρόνια που το ΠΑΣΟΚ ήταν κραταιό και ζούσε τη μετάβαση από την εποχή Σημίτη στην εποχή Γιώργου, πριν έρθει η καταστροφή. Που σημαίνει ότι και πρόσωπα και καταστάσεις γνώριζε από αυτά που σήμερα αναθεματίζει, ότι συμμετείχε και σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησε -ΠΑΣΟΚ γαρ- μηχανισμούς και «ομάδες» μέσα στο κόμμα αποτελούμενη κυρίως από νεαρά στελέχη σε όλη την επικράτεια. «Κι αυτό είναι εκ προοιμίου κακό;» θα ρωτήσει κάποιος. Σε καμία περίπτωση.

Όμως δεν συνιστά παρθενογένεση η εμφάνιση του στο προσκήνιο, έχοντας διεκδικήσει ήδη μια φορά την ηγεσία, με την αείμνηστη Φώφη απέναντι του και με την οποία συγκρούστηκε σφοδρά υπερθεματίζοντας κατά της οικογενειοκρατίας, του συναγελάζεσθαι με οικονομικά συμφέροντα κλπ., και όντας στις Βρυξέλλες για περισσότερο της μιας θητείας. «Άλλη μια πρόνοια» λένε κάποιοι «να είσαι on off σε δύσκολες στιγμές για το κόμμα στην Ελλάδα αλλά με ευκαιρίες για εξέλιξη στο κέντρο της Ευρώπης και δουλεύοντας παράλληλα για το πολιτικό μέλλον σου». Και σε αυτό το σημείο βάζουν τον αστερίσκο ότι μέσα στο κόμμα ο Ανδρουλάκης είχε ως «ευχή» το χρίσμα του «πουλέν» της παράταξης από τον Κ. Σημίτη.

Πέρα από το κομματικό παρελθόν, ο Νίκος Ανδρουλάκης και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ έδειξε πολύ συγκεκριμένα πράγματα ως κεντρικό πρόσωπο. Στα πλεονεκτήματα του ο μη στηλιζαρισμένος λόγος του και η σχετική σαφήνεια σε αυτά που θέλει να κάνει. Ως disadvantages, η περιορισμένη επικοινωνιακή διείσδυση του σε κοινό πέραν του στενού κομματικού, η «ξύλινη» παρουσία του σύμφωνα με την εμφάνιση του στο τηλεοπτικό debate αλλά και η απουσία πραγματικών «φρέσκων» ιδεών για την πολιτική, την κεντροαριστερά, την κοινωνία, την απασχόληση, τους νέους και τις ευκαιρίες τους για το αύριο, στοιχείων που συνολικά δημιουργούν μια οραματική διάσταση σε ένα πολιτικό αφήγημα, κάτι που περιμένεις να παρουσιάσει ένα πρόσωπο που λέει ότι θέλει να αλλάξει το πολιτικό παρόν. Γιατί το καταλαβαίνουν όλοι, πως δεν αρκεί να είσαι νέος στην ηλικία και… «σύντροφος» για να πάρεις το «μαγαζί» από τον Τσίπρα, να το ξαναβάψεις «πράσινο» και να αναδειχθείς ο κεντρικός πόλος από το κέντρο προς τα αριστερά.

Το αν ο Παπανδρέου λέει αλήθεια σήμερα ότι ο Ανδρουλάκης ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ μοίραζε θέσεις επί συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι και δύσκολο να αποδειχθεί, εύκολο να υποτεθεί. Το αν έχει δίκιο ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογου ότι εμφανίστηκε διεκδικητής στην κεντροαριστερά απέναντι στον Τσίπρα μένει να επιβεβαιωθεί σε μια μακρά πορεία. Αν βέβαια, επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, όταν ο Κ. Μητσοτάκης ανέτρεψε μεγαλύτερη διαφορά σε βάρος του απέναντι στον Β. Μεϊμαράκη, κι όταν οι δημοσκοπήσεις πέφτουν κατ’ επανάληψη έξω.